Moe van een dag vol indrukken en meer dan 20.000 stappen. Vroeg op om alvast mijn entreebewijs voor de mis van morgen op het Sint Pietersplein te halen. Dat kon vanaf acht uur. Om kwart voor acht stonden we in de (korte) rij. "Nee, helaas, de tickets zijn er nog niet. Pas vanmiddag komen ze." Nou ja, de Italianen blijven zelf heel rustig onder elk ongemak (als de bus niet komt, als dingen toch net even anders gaan) en in mijn pelgrimsgeest kon ik ook best laconiek reageren. Het gaf niks dat ik vanmiddag weer terug moest komen. Nu waren we tenminste wel lekker vroeg in de basiliek en konden we de ruimte van deze enorme kerk ervaren zonder al te veel mensen erin.

Er is zoveel te zien! Het meest bleef me bij een beeldhouwwerk dat als het ware uit de muur komt. Een ontmoeting van paus Leo met Hannibal. De paus wil de Hun -die Rome wil veroveren- tegenhouden en krijgt hulp uit de hemel van Petrus en Paulus die met hun zwaarden zwaaien. Zoveel dynamiek, zoveel vaart, zulke krachtige handbewegingen in dit werk. Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet. Steeds ontdek je weer wat nieuws, een paardenkop, een vaandel, soldatenhelmen. Ik had er nog veel langer naar kunnen kijken

We gingen naar boven, 535 treden de dom in. Mooi, Rome van bovenaf. Later zag ik de stad weer vanuit de hoogte, vanuit het Castel Sant'Angelo, oorspronkelijk een mausoleum van en voor keizer Hadrianus, later een fort en een gevangenis en ooit ook een plek van waaruit de paus de pelgrims welkom heette die over de ponte Sant'Angelo de stad in kwamen. Zoveel geschiedenis op één plek samengebald. Er hing ook een vrolijke Maria met Jezus, uit de vijftiende eeuw. En buiten zag je opeens moderne engelen zitten. Bovenop deze burcht waakt de aartsengel Michaël met zijn zwaard. Hier zou hij ooit zijn verschenen toen de stad werd geteisterd door de pest.

Marty en ik aten daarvoor een panini in een stille straat (als je een zijweg inslaat ben je al gauw van de toeristen af), liepen een rondje, vonden ons guesthouse weer. Daar pakte Marty haar tas en stapte op de trein. Ik kuierde nog wat rond, haalde om half zes zonder moeite mijn entreebewijs voor morgen én een testimonium voor het afleggen van mijn pelgrimstocht en at vroeg bij de bar tegenover het guesthouse, waar we vanmorgen hadden ontbeten. Weliswaar eten uit de magnetron, maar wijn, brood en sla waren goed en ik praatte gezellig met Amerikanen naast mij van wie ik ook nog een tip kreeg voor een goed restaurant. Daar ga ik een dezer dagen vast nog naar toe.

Geschreven door Claartje-onderweg