Raar om in zo'n explosieve stad rond te lopen. Het Louvre ging dicht vanwege dreiging. Evenals Versailles. Wij dronken thee op een terras.

Vanmorgen werd ons ontbijt voor de deur neergezet. Jus d'orange, stokbrood, croissants, boter, jam en koffiecupjes voor het nespresso-apparaat. Anne haalde nog thee, kaas, melk, kwark en cornflakes. Zo, lekker gegeten en nu naar centre Pompidou. Het was al te laat voor ons tijdslot van 11 uur om te gaan lopen, dus namen we een Über-taxi voor zes personen. Geen rij, zo naar binnen, naar Chagall.

Even leek het tegen te vallen, omdat er geen schilderijen van hem hingen, alleen tekeningen, collages en sculpturen. Maar eigenlijk was het reuze interessant om te zien hoe hij zijn idee voor het plafond van de Opéra Garnier vorm had gegeven in kleuren en maquettes. Toen liep ik verder over de vierde verdieping. Ik zag een verhaal in verschillende versies over een verbroken liefde; ik zag bijna lege ruimtes, een met een film over de berg Fuji, over leegte die gevuld kan worden met mooie Japanse woorden; een met Tartarendekens, van Joseph Beuys, omhullend en beschermend; een met herfstbladeren achter gaas en twee gouden bladeren als longen; en een als laatste een soort grot van Dubuffet. Ruimtes doen wat met je, roepen dingen op, het is fijn om in bijna lege ruimtes te zijn en je te kunnen concentreren op wat daar is.

Aan de vijfde verdieping kwam ik niet meer toe; we hadden boven afgesproken. Keken naar het uitzicht, wandelden door de Marais, lunchten met quiche en ei en salade. We splitsten ons in een koopgroepje en een loopgroepje en ontmoetten elkaar in de truienwinkel. De lopers kochten ook nog wat en gingen toen naar de thee op een terras op het île Saint Louis. Even terug naar huis om alle spullen neer te zetten. Liggen, lezen, weer lopen, nu naar het restaurant vol luide stemmen waar we heerlijk aten. Eerst viel mijn toetje tegen, omdat ik dacht een klassieke crème brulée te krijgen en deze heel raar smaakte. Maar toen ik hoorde dat het lievevrouwebedstrobloem was, veranderde mijn verwachting, en smaakte het wel. Een laatste thee op het terras en toen terug. Drie mensen zijn er nog aan het karaoke zingen. Ook met zijn zessen op stap is er ruimte voor ieder om zijn eigen ding te doen.

Geschreven door Claartje-onderweg