Thuis, met alle ringetjes aan mijn veter en een stempel van de Stevenskerk. Het was een korte tocht vandaag, in een klein beetje regen. Om 6 uur werd ik wakker. Zou ik al opstaan? Het regende niet en het grintgat was dichtbij, dus ik ging eruit. Weer huppelende konijnen en heerlijk water, voor het eerst meer dan 100 slagen gezwommen. Terug naar mijn vakantiehuis en heel rustig heel veel ontbijten: 4 boterhammen met kaas, 3 crackers met jam en 2 potten thee.

Toen was het tijd om te gaan. Om iets voor negen nam ik het Weurtse straatje (waar vroeger de arbeiders van de steenfabriek over liepen) en kwam op de dijk naar Weurt. Nog een beetje door het gras en opeens was daar Nimma. De stad Nijmegen en het café waar ik lekkere koffie dronk. Ik zocht de opgang naar de brug en vond de trap. Deze brug heet de Oversteek, en iedere avond met zonsondergang is er een mars om de militairen, die in 1944 de oversteek maakten over de Waal om Nijmegen te bevrijden, te herdenken. De lampen op de brug gaan in dat marstempo om de beurt aan.

Halverwege de brug nam ik de trap naar beneden. Nog even struinen tot de spoorbrug en daaroverheen weer terug naar de stad. Over de Waalkade, langs het labyrint, door kleine straatjes omhoog naar de Stevenskerk. Daar stond dochter Marieke mij op te wachten. Zij maakte foto's bij de zaailing in de Stevenskerk. We dronken koffie daar en ik was klaar. Best gek, zo'n korte pelgrimstocht van 7 dagen. Maar wel echt het pelgrimsgevoel weer gekregen. Op naar de volgende tocht!

Geschreven door Claartje-onderweg