Al om 12 uur kwam ik aan op mijn plaats van bestemming, Consuma. Heerlijk gelopen door de bossen en zelfs nog een beetje om, omdat dat een leukere weg was. Minder warm en meer schaduw, dat helpt enorm. Ik functioneer gewoon niet zo goed in de hitte. Ook eerder vertrokken; om tien voor half 8 al. Andrea van de B&B keek wel een beetje bedenkelijk toen ik vroeg of ik om 7 uur kon ontbijten, maar riep om tien voor 7 dat het ontbijt klaar was: gebakken ei, brood, yoghurt, en een heel zware croissant (zat vol chocola).

Onderweg kwam ik veel mensen tegen, zonder rugzak, zonder hond, geen idee wat die al zo vroeg op pad deden. En een Nederlands gezin dat een beetje over een asfaltweg ging wandelen. In Ferrano was wel een kerk, maar geen koffie, dus ik liep maar door. Op een boomstam in de schaduw pauze, zonder de gemene steekbeesten (horzels!) die eerder in het bos om me heen zoemden en op me zaten.

Blij met het bord 'Bar' in Consuma: eindelijk koffie! Het was daarbinnen een belevenis. Behalve bar was het ook een winkel met groenten en fruit, een slager (de hammen hingen aan het plafond) en een broodjeszaak. Mensen trokken een nummertje, bestelden een broodje, rekenden af bij de bar en namen daar nog een karaf wijn of een fles water en gingen in een verderop gelegen zaaltje aan een tafel zitten om het op te eten.

Daarna liep ik 100 meter naar het naast de kerk gelegen Ospedale di San Domenica, waar een aardige Elena mij naar mijn kamer bracht. Geen ontbijt en geen avondeten. Kwamen mijn couscous, linzen, bouillonblokje, havermout en niet te vergeten de gedroogde abrikozen goed van pas. Ik ging maar weer eens naar de kerk; ongelooflijk hoe levend het geloof hier nog is, elke dag een mis, nu met vespers erbij. Zes nonnen, 18 gewone mensen een een priester die langzaam genoeg praatte, zodat ik hem kon verstaan. Mariamaand, dus een Mariamis; interessant om te bedenken waarom zij zo'n belangrijke plek heeft in het katholieke geloof. Een moeder met kind is als beeld wellicht aansprekender dan een man aan een kruis.

Koken in de keuken en aan tafel met Italianen die ook aan het wandelen zijn, maar 2x zo snel lopen als ik. Zij hebben ook maar 7 dagen en lopen in deze hitte (40° in Florence vandaag) gewoon 20 km.

Nu kijk ik naar de sterren. Ik kan trouwens vanaf hier op het terras door een raampje zo de kerk inkijken! Heel bizar. De klok luidde nog 10 slagen om 22 uur. Benieuwd of dat de hele nacht doorgaat.

Geschreven door Claartje-onderweg