Een reis is pas afgelopen als je weer thuis bent. We zijn er nog niet, maar zitten in de eennalaatste trein, van Frankfurt naar Amsterdam. We denken nu dat we er wel zullen komen. Dat was vanmorgen nog even spannend, toen we op het station in Rome erachter kwamen dat onze reis helemaal niet klopte. We zouden om 15:32 uur in Basel aankomen en daar zou onze trein naar Nederland om 15:11 uur vertrekken. Hé, dat kon helemaal niet. We kunnen niet 21 minuten terug in de tijd gaan. Heel raar dat ze ons dit ticket hebben verkocht.

Na enig zoekwerk bleek dat we na de overstap in Milaan op de trein naar Bazel het beste konden blijven zitten tot Frankfurt. Dan hadden we daar drie kwartier de tijd voor de volgende trein. Maar dat viel tegen, de trein had -zonder enige uitleg of aankondiging- ruim een half uur vertraging waardoor we heel veel sporen verder moesten rennen (met een zware rugzak op) om de trein te halen.

Wat deden we onderweg? We keken naar de prachtige Zwitserse meren en bergen, lazen -mijn Italiaanse boek over een Franciscaanse heilige is uit-, dronken koffie en thee, aten lekker volkoren- en vijfgranenbrood met kaas en tomaatjes, appels, banaan en pruimen, sliepen (ook een heel fijne bezigheid in de trein, de tijd gaat zo vanzelf voorbij) en wachtten tot we er waren. Soms vloog de trein, en nu rijdt hij weer heel langzaam. Ik dacht dat we al bijna in Nederland waren, maar we zijn pas bij Oberhausen. Nog even volhouden. Ik denk dat ik zo mijn ogen nog even dicht doe. Pace e bene! En tot ziens in Nederland.

Geschreven door Claartje-onderweg