En weer ben ik op een prachtige plek! Het klooster van de Clarissen in Fara. Hier blijf ik 2 dagen, omdat mijn lijf wel een rustdag wil. Net volgestopt met eten (zo voelde het een beetje...): minestronesoep met iets te gare groenten, aardappels, kip (ja, ik at hier toch maar iets van), blauw geworden rode kool, aubergine met kaas ertussen; daarna een bol mozzarella (at ik niet helemaal op) en als toetje een halve appel met gekarameliseerde suiker en nootjes erover. Ik moest denken aan hoe wij als kind karamel maakten: boter in een pannetje, suiker erbij en dan uitgieten over bakpapier. Keihard werd het en eigenlijk niet echt eetbaar. Koffie kreeg ik, hè hè even uitbuiken. Er kwam nog meer, dat er zo aantrekkelijk uitzag dat ik het opat: crostata met abrikozenjam. Nog maar een koffie dan.

Zo begon de dag ook, met veel koffie. Gezet op de ouderwetse Italiaanse manier, toen Bialetti nog niet de wereld had veroverd met zijn espressokoffiepotje. Francesco liet het me zien: een koffiepot in 3 delen, 1 kan met water zet je op het vuur, daarin zit een potje met kleine gaatjes waarin je de koffie doet. Zodra het water kookt draai je het geheel om in deel 3, de schenkkan. Zo druppelt het kokend water over de koffie heen en heb je filterkoffie met veel minder caffeïne dan espresso.

Om kwart voor negen begon ik. Eerst naar het dorp Poggio Mirteto, een beetje klimmen. Via een grote weg al gauw weer in landelijk gebied met zandpaadjes. Bij een klein dorp, Bocchignano, zocht ik de weg. Ik bleek in een soort ravijn te moeten afdalen. Soms lijkt mijn route net een speurtocht: zoek de geel-blauwe strepen! Als die dan 15 meter verder op het pad op een boom staan, heb je kans dat je die niet meteen ziet. Dat gebeurde me vandaag een paar keer. Zo liep ik een rondje in een olijfboomgaard, omdat het teken net iets verder weg stond.

En er was een overwoekerd pad. Meestal laat ik me niet tegenhouden door een paar bramenstruiken, maar hier was echt geen doorkomen aan. Ik vond een paadje omhoog, liep een stuk over gras, en kon toen weer op het net iets minder overwoekerde pad terecht. Daarvoor was er een rivier, die ik over moest steken. Ik keek of er een plek was waar ik in het water kon liggen. Dat leek niet zo te zijn, te ondiep. Maar eenmaal aan de overkant vond ik toch een iets dieper stuk. Wat was dat lekker en verfrissemd!

Eigenlijk was ik gewoon best moe. Negen dagen achter elkaar lopen, met soms net iets te weinig slaap. Ik was er nog lang niet. Een croissant in Castelnuova di Farfa, een proteïnereep in Farfa, het gehucht met een abdij. Het lag op een berg, maar ik ging eerst naar beneden, dat was daarna dus weer (steil) stijgen geblazen. Het venijn zat in de staart, dacht ik, maar dat viel mee. De laatste 2 kilometer omhoog naar Fara waren over een goed pad en de weg was niet zo steil. Ik was wel blij dat ik hier niet gisteren liep, toen was er een mountainbike-wedstrijd, precies over mijn parcours. Levensgevaarlijk.

Nu maar lekker slapen. Morgenochtend om 7 uur naar de mis; ik wil toch wel iets van het kloosterleven meemaken.

Geschreven door Claartje-onderweg