Soms weet je 's avonds niet meer hoe de dag begon. Moe van stijgen, dalen, eten, wijn, een heerlijk ijsje van fiori di Spello. Nu in onze kamer op het bed, ventilator aan, een stille stad.

Wekker ging om 6 uur vanmorgen, Sandra kwam bij ons ontbijten. Yoghurt, brood, kaas en koffie met cantuccini. We konden op weg. Na Assisi eerst bos, superstijging. Langzaam, dacht ik, lopen op je ademhaling. Ik merk wel dat hardlopen mij heeft geholpen om te weten hoe ik een berg op moet gaan. Eline leende even mijn stokken, maar al snel wilde ik ze weer terug, voelde me instabiel.

Eerste stop was Eremo delle Carceri, waar vroeger een kleine kapel was waar Franciscus kwam. Een vlaag muziek, gitaar en zang, vanuit het kerkje. Er was een mis bezig. Wij zagen het beeld van Franciscus met de zon, vogels op zijn schouder. Iets verder een liggende Franciscus in het gras, met blote voeten, zijn slippers naast hem. Hij lag daar gewoon, met zijn capuchon in de vorm van een halve maan, te kijken naar de hemel, een ingetogen blik. Hier, zo stelde ik mij voor, kreeg hij vast het idee voor het zonnelied. Kijkend naar de sterren en de maan, verbonden met de aarde, dankbaar voor al het leven om hem heen, het licht, wind, water, vuur, aarde, mensen, dieren en planten.

Een capuccino met een cantuccino en verder de berg op, iets geleidelijker nu. Boven een schitterend uitzicht vanaf Sasso Piano over Assisi. Alsof je vanuit een helikopter keek, zo hoog waren we (1126 meter). We stegen nog iets verder. Een ander landschap, velden in plaats van bos, een onvindbaar pad. Een jongen stuurde ons nog hoger de berg op. Daar moesten we helemaal niet heen. We vonden weer de wit-rode tekens en volgden die tot bijna in Spello. Mijn water had gelekt, dus ik moest zuinig zijn. Steeds nam ik een slok en slikte die bij beetjes door, zodat ik er langer mee zou doen.

Maar toen - het warme dalende pad was geëindigd en daar was een bron! Ik vulde mijn waterzak en dronk hem leeg. Sandra nam afscheid, ging met de trein naar Spoleto. Eline en ik liepen per ongeluk om naar onze Residence La Terrazza di Spello. Daar ontving een aardige oude mevrouw ons en zei dat we moesten gaan eten bij Osteria de Dadà: "Spendi pocco, mangi bene." En dat deden we.

Geschreven door Claartje-onderweg