Ik mis vandaag het ritme van mijn stappen. Hier zijn teveel mensen; het klopt niet met de sfeer die ik gisteren voelde. Stilte, rust, mystiek. Hoe kun je dat ervaren als er constant pratende mensen langs je heen lopen? Dus ging ik naar het bos. De wind waait door de beukenblaadjes, ze ritselen zacht en soms iets harder. Stijgen en dalen (een beetje maar), en dan met mijn rug tegen een boom gaan zitten, met al dat groen om me heen. Ja, nu voel ik het weer, de geest die hier waait. Oude verhalen van heiligen, van Franciscus, maar ook van Antonius van Padua, die hier waren, die hier woonden, die hier baden, die hier zongen.

Zingen deed ik ook, vanmorgen in de mis van 10 uur. Alleluia klinkt in het Italiaans hetzelfde. En van zingen word je blij. 's Middags was de Noon, het gezongen gebed om 15 uur met een processie naar de kapel van de stigmata. Het verhaal is dat Franciscus de stigmata (de kruiswonden van Jezus) heeft ontvangen, precies op deze plek, la Verna. Dat was bijzonder om mee te maken. Wierook, een priester met een hooggehouden kruis voorop, twintig zingende monniken erachter. Ook wij, de mensen in de kerk, mochten meezingen en meelopen, door de processiegang naar de kapel. Dit doen ze iedere dag. Het is moeilijk, vind ik, om je zo'n biddend en zingend leven voor te stellen. Hoe zou dat zijn om zo, de hele dag, met God bezig te zijn?

Deze tweede nacht hier slaap ik in het pelgrimsverblijf met acht stapelbedden. Ik was alleen en nu zijn er twee Duitse vrouwen bijgekomen, die morgen dezelfde route gaan lopen als ik. Ik zal ze vast nog tegenkomen en ze leken me heel aardig. Gisteren zat ik aan tafel met Alexia, Italiaanse, die meteen raadde dat ik insegnante was. 'Maestra' in het Italiaans. Een mooie titel. Morgen hoop ik weer op wind en lekker stappen zetten, passo per passo.

Geschreven door Claartje-onderweg