Onderweg dacht ik nog: waarom word ik in godsnaam deze kant op gestuurd? Na de stevige klim naar Monteluco moest ik verder over een asfaltweg, terwijl de Duitsers en Italianen de via di Francesco over een klein paadje naar beneden, naar Ceselli, mochten volgen. Ik geloof dat ik lopen over asfalt begin te haten. Maar hoe hoger ik kwam, hoe meer ik zag, bergen aan alle kanten, waar toppen en hemel elkaar raakten. Het was prachtig. En dat was nog lang niet alles.

Vanmorgen om 9 uur vertrokken. Eline bleef nog een dagje in Spoleto. Ik liep om de afgesloten Ponte delle Torri heen, omhoog, omhoog. Twee uur lang. Toen ik me bukte om mijn veter te strikken, gutste er water over mij heen. Toch een lek in mijn waterzak? Ik besloot later pas te kijken. Vlak voor Monteluco, waar een klein Franciscaans klooster is, werd het bos anders, alsof ik in een sprookje liep. Een heilig bos, met oeroude bomen, die veel hebben meegemaakt. In het klooster waren de sporen van Franciscus zichtbaar, de put waar hij water haalde, 'zo zuiver en rein en haar kracht zo enorm'. Tastbaar bijna.

Cappuccino (2x) en taart in de kiosk. Schoenen uit. Mijn waterzak was inderdaad al half leeg. Daar moest ik wat op verzinnen, maar dat hoefde niet nu. Verder over dat asfalt. Ik ontmoette de vier Italianen die we in Spello al zagen; een jonge pelgrim, onderweg van Innsbruck naar Rome; een Nederlands stel dat in omgekeerde richting liep. Met mijn stok (onderweg wordt alles multifunctioneel) sloeg ik wat pruimen uit een boom. Mmm, lekker. Boven op de berg at ik nog wat abrikozen en eindelijk kwam ik aan in Patrico, bij de familie Bartoli. Ik kreeg een sleutel, ging naar mijn kamer, waste mijn kleren en opeens zag ik iemand in zwembroek lopen. "C'è una piscina?" "Yes, there is a swimmingpool and a beautiful view." Wat? Dat stond helemaal niet in de beschrijving! Ik trok snel mijn zwempak aan en kwam op een hemelse plek, een zwembad met uitzicht op bergen.

Later at ik wat in het gras en hoorde Belgen praten. De man kwam naar mij toe en vertelde dat hij vandaag hier zijn 70e verjaardag vierde. Hij kwam hier vaker en had nu een deel van de via Francigena (Canterbury-Rome) gefietst. Vanavond zou het feest zijn. Dan eerst nog maar even slapen en een oplossing bedenken voor mijn waterzak, want alles in mijn rugzak was nat. De poncho die ik al drieënhalve week meesjouw (500 gram) en niet gebruikte, werd de binnenkant van mijn rugzak. Hierin zou alles droogblijven. En als ik mijn waterzak af en toe kon vullen onderweg, was het niet heel erg dat hij langzaam leegliep.

Zeven uur, ik ging maar eens een rondje lopen. Het eten zou pas om acht uur zijn. Hé daar stonden alle mensen die ik bij het zwembad zag, de Belgische familie, twee Canadezen, en nieuwe Italianen die speciaal voor de verjaardag van Ludo kwamen. We kregen prosecco en lekkere hapjes, Ludo vertelde in het Italiaans over zijn bijzondere band met deze plek. We gingen aan tafel. Ik kletste met iedereen en het was heel gezellig. Heel bijzonder hoe je in zo'n korte tijd een band kunt opbouwen met mensen die je daarvoor nog niet kende. Ik hou van dit pelgrimsleven!

Geschreven door Claartje-onderweg