Ik zit in een berghut in Bergharen , midden in het bos. Wat een fantastische plekken zijn er toch in Nederland! Beneden bij het huis at ik met de gastheer en -vrouw Griekse salade, curry met bloemkool en jackfruit, met een glas witte wijn erbij, en rabarbertaart na. Morgen ontbijt met ei van eigen kippen en koffie.

Het was weer ver vandaag vanuit het klooster naar hier. Over asfalt langs de Maas (eigenlijk meer geschikt om te fietsen dan te wandelen) miste ik ook nog mijn ringetje van de gemeente Oss. Ik speurde naar het boerderij-café in Neerloon, waar dat ringetje te halen was, maar blijkbaar was dat nog niet open. In Ravenstein was hetzelfde ringetje te krijgen, maar dat stadje sloeg ik over, omdat de route al ruim 28 kilometer was.

Na tweeënhalf uur wilde ik wel zitten en gelukkig was precies daar een café met koffie, appeltaart en het ringetje van Wychen. Ook de andere wandelaars uit het klooster kwamen daar even zitten en wat drinken. Verder over asfalt, na Wychen naar Leur, waar ik de afslag naar het Leurse bos miste, omdat ik helemaal gefocust was op de fietsbordjes naar Hernen en Bergharen en de engelen even vergat. Ik kwam weer op de route, zag kerk en kasteel in Hernen en had eindelijk zachte ondergrond: een bospad.

Bergharen kwam in zicht, ik moest er helemaal omheen. Een Mariakapel met kruiswegstaties in het bos wilde ik bezoeken. Heel bijzonder. Al sinds de 14e eeuw is dit een bedevaartsoord. Toen dacht ik dat ik er bijna was, maar moest ik toch nog eindeloos door een bos. Best mooi, maar het was genoeg geweest. Om half zes liep ik de Strengstraat in en na 500 meter stond Ad van de berghut mij op te wachten: 'Jij bent zeker Claartje?' Hij bleek de wiskundeleraar en mentor van mijn zus te zijn geweest. Nu vallen er rupsjes op mij, terwijl ik buiten op de bank voor de hut zit. Ik ga maar eens naar binnen en zo lekker slapen.

Geschreven door Claartje-onderweg