Een vijfkantige Lombardische toren uit de zevende eeuw en een parochiekerk, is dat genoeg om je de hele dag te vermaken? Nou nee, maar er waren andere dingen.

Bij het ontbijt zag ik twee vrouwen zitten."Zijn jullie pelgrims?" "Nee, ik ben gisteren getrouwd!" Ze zat daar met haar schoonmoeder aan een tafeltje. Een man met een hond kwam binnen."Mio marito!" Ze werd er emotioneel van; het was voor het eerst dat ze hem 'mijn man' kon noemen. Ik legde even mijn hand op haar arm.

Na twee cappuccini, yoghurt met cornflakes, een besuikerde croissant (jammer hoor, dat ze alles hier zo zoet maken) ging ik maar eens buiten kijken. Kocht vast brood en kaas voor morgen onderweg. Bracht het terug naar mijn hotelkamer, waar net de schoonmaakster was geweest. Alles lag anders en nee... mijn borsteltjes voor tussen mijn tanden waren verdwenen! Ik had ze op de wastafelrand gelegd, naast mijn tandenborstel en tandpasta. Wie gooit er nou spullen van iemand anders weg? In de prullenbak lagen ze ook niet meer, die was natuurlijk geleegd. In de bar, annex receptie, vertelde ik wat er was gebeurd. "Ja, zo klein, dat is om weg te gooien." Weer naar de winkel, maar ragers hadden ze niet. Ook niet in de tabacchio, maar misschien wel in de kleine supermarkt die morgen om half 8 open gaat.

Dan maar naar de kerk, om 11 uur was er een mis. Een mevrouw kwam naar mij toe: "Vuole leggere?" Ja, ik wilde wel graag lezen, want dan kon ik beter begrijpen wat er werd gezegd. Ik pakte een boekje, de mis begon. Eerst een lied, daarna de eerste lezing. Vol verwachting keek de mevrouw mij aan. Ik schudde mijn hoofd. Nee, voorlezen, dat kon ik echt niet. Na afloop bood ik mijn excuses aan. Het gaf niet, ze had door dat ik niet begrepen had wat ze vroeg en was zelf gaan voorlezen. Een enthousiaste priester, drie jonge misdienaars en een combo met keyboard, twee gitaren, een trommel en een zanger zorgden voor een levendig geheel. Ik zong lekker mee.

Liggen, lezen, wat eten. Ergens had ik een zwembad gezien, 900 meter lopen, bij een B&B. Ik kon daar best naar toe gaan en vragen of ik even mocht zwemmen. Ik liep er heen, er was niemand, alleen een telefoonnummer. Dat belde ik, maar geen gehoor. Het zwembad lag klaar voor mij. Heerlijk 20 minuten gezwommen en borstcrawl geprobeerd. Terugwandelend dochter gebeld en tot slot van deze rustdag pizza en tiramisu (ik kon het niet laten) in Locanda dei Fiorucci. Morgen 16 km naar Loreta, 'vooral genieten' staat er in mijn gids.

Geschreven door Claartje-onderweg