Ik pakte mijn stokken en ging. Een klein rugzakje met een thermoskan thee en brood met appelstroop, een appel, mandarijnen. Warm was het vandaag. Sjaal en trui verdwenen in mijn rugzak. Eerste doel was Voorlinden.

Veel geparkeerde auto's, veel mensen. Ik ging het museum niet in, maar liep door langs de bomen, door zand, door het hek. Mijn lievelingspad. In Meijendel volgde ik paaltjes en paadjes en kwam uit bij de boerderij. Via gele route naar het strand. Wat een wind was daar. Ik wist het en was voorbereid, maar 2 kilometer lopen tegen de wind in was zwaar. Het zand marmerde, de zee had hapjes duin genomen, golven kwamen bijna op mijn voeten. Steeds zag ik de toren, mijn baken. Tot de lange trap liep ik. En daar toch even de zee in, kon het niet laten. Geen handdoek, maar al bijna droog toen ik mijn t-shirt aantrok. Nu nog ruim 2 kilometer tot de bus die me terug naar huis zou brengen.

Dacht ik. Maar net toen ik de bus voor het stoplicht zag wachten en ik begon te rennen naar de halte en zeker wist dat ik hem zou halen... stopte de bus helemaal niet bij de halte en moest ik een halte verder lopen (ik kon natuurlijk ook wachten, maar dat leek me niet fijn in de wind). Dat deed ik en toen moest ik toch weer ennen om de bus te halen.

Thuis at ik het brood en dronk de thee. Blijkbaar had ik daar onderweg de tijd niet voor gehad of de rust ervoor genomen. Een pelgrimstocht was dit niet, maar wel een heerlijke wandeling in de wind!

Geschreven door Claartje-onderweg