Zwemmen in een droevig zwembad metwee enorme flamingo's en een zwaan, drijvend in het halflege bad. Het seizoen is blijkbaar voorbij. Montefalco, daar zijn we nu, in albergo Nuovo Mondo, met een vader die lijkt op Aart Staartjes en een zoon die ons alvast het ontbijtbuffet liet zien met taart, yoghurt, brood en kaas. Dat klinkt goed voor de 25 kilometer die we morgen gaan lopen. Maar eerst vandaag.

Pech met blaren en een kies. We moesten naar een tandarts. Er was een stukje afgebroken en daardoor zat er een scherp uitsteeksel waar haar tong steeds tegenaan kwam. Raad gevraagd aan de mevrouw van ons verblijf. "Anna!", de dochter kwam erbij. Haar man belde een tandarts, maar die kon alleen 's middags. Anna zou ons de weg wijzen naar haar tandarts. We moesten ons om 8:30 uur bij haar winkel melden. En ja, daar was Anna, ze sloot haar winkel af en liep met ons mee een poort door, drie trappen op en we stonden voor tandarts Volpi. Over een uur had hij tijd. Prima. We kochten betere blarenpleisters, dronken een cappuccino, probeerde of de kerk met de mooie majolicavloer open was (nee) en het uur was om.

Wat een aardige tandarts! Hij stelde Eline op haar gemak, sleep het scherpe stukje eraf, stopte er nog wat noodvulling in en klaar. Twintig euro! Hij wilde wel in Nederland komen werken, want daar kon hij veel meer verdienen.

Zo vertrokken we om kwart voor tien uit Spello, over het asfalt, waar we bijna de hele dag op liepen. Ik schrok van een woest blaffende zwarte kop boven een muur, bijna in mijn nek. Gelukkig kon hij er niet uit. Later waren er vijf kleine hondjes, die keffend achter ons aan renden.

Er was water waar we langs liepen, wel een erg klein stroompje voor hoe het op de kaart stond. Drie kilometer later bleek het het verkeerde water, we moesten aan de andere kant van een grotere stroom lopen. Geen zin om terug te gaan natuurlijk. Ik liep het dijkje op. We konden best de stroom over steken en aan de andere kant het goede pad nemen. Schoenen uit? Nee, toen ik ervoor stond vond ik de stenen te klein om met blote voeten erover heen te gaan. Het ging reuzegoed met stokken en schoenen.

Het was nog maar even tot Bevagna. Over gras liepen we nu en merkten hoe deprimerend asfalt is in deze hitte. Het groene gras neemt de hitte op en straalt het niet uit. Granita (citroen en munt) in de bar. En koffie. Nog ruim 6 kilometer over een leukere weg langs bomen en met uitzicht, wel stijgend. Om de hoek lag Montefalco, op de berg, en precies toen wij daar liepen klonk er een liedje van de kerkklokken. Nog een klein beetje moed tot het eind. Daar was-ie dan, toch nog ietsje sneller dan verwacht, onze albergo met het droevige zwembad.

Geschreven door Claartje-onderweg