Montecasale, dat was de berg die ik deze dag op (en ook weer af) ging. Al om 7 uur liep ik door de straten van Sansepolcro, met een toch nog steeds net iets te zware rugzak. De Italianen zeggen dat hij 10% van je lichaamsgewicht mag zijn, maar een rugzak van 6 kilo lijkt mij onmogelijk.

Het werd licht, het was bewolkt, de straat ging omhoog. Daarna in het bos de berg op. Dé berg, dacht ik, maar het was een berg, en nog helemaal niet de Montecasale. Ik klom en lette niet op bordjes en liep zomaar weer een kwartier de verkeerde kant op. Ik vond de goede weg terug en zag aan het begin van het pad naar Montecasale een houten plankje met daarop: 'the pilgrim's cave', aperto. Zou ik? Ik had wel zin in koffie na een karig ontbijt van in water gedrenkte havervlokken met gedroogde abrikozen. Ik ging naar binnen, kreeg twee heerlijke cappuccino's en de laatste croissant en kletste wat met de dochter van de eigenaar.

Omhoog, omhoog, en weer keek ik niet om me heen, miste wegwijzers. Kwam erachter dat een berg opgaan niet altijd betekent dat je zo snel mogelijk moet stijgen. Het gaf niet. Ik daalde af naar de Sasso Spico, de overhangende rots, waar Franciscus vaak naar toe ging om te bidden. Ja, dat kon ik me voorstellen. Een magische plek, met een waterval als gordijn tussen de rots en de rest van de wereld.

Bovenop de Montecasale staat het klooster Eremo di Montecasale, vroeger een Franciscaans klooster, nu van de Kapucijners. Hier heeft Franciscus dus echt gewoond! Zijn cel is er te zien en een zittend beeld van hem kijkt uit over de vlakte. Ik keek naar het beeld, mooi was het, maar klopte het met de Franciscus die ik in mijn hoofd had (op basis van het boek 'Een man uit het dal van Spoleto')? Hij was wel erg jong, en zijn ogen keken vriendelijk, maar ik miste het vuur erin. Franciscus was radicaal in alles wat hij deed en voorleefde, dat zou ik hierin ook willen zien.

Een monnik parkeerde zijn auto en begroette mij. We praatten even en aan het eind gaf hij mij een hand en wenste me 'pace e bene', vrede en alle goeds.

Het was 12 uur, ik was pas op eenderde van mijn tocht. Lekker gelummeld, maar weinig opgeschoten. Verder omhoog over de Antica Via Giulia, een oude Romeinse weg. En toen eindelijk naar beneden. Het duurde lang, maar om kwart over vier, na 19 km, was ik dan toch bij Ca'Matra, met een huis voor mezelf en een fantastisch zwembad en morgen een heerlijk ontbijt.

Geschreven door Claartje-onderweg