Nu zit ik onder een vijgenboom, met een lamp naast me. Ik hoor de krekels, een hond blaft en het is 26°. Dat was vanmiddag wel anders, 35°. En als je dan over het asfalt loopt, ook al ben je er bijna, dan is het toch heel warm. Bovendien zocht ik een kwartier naar mijn B&B. Er was een pizzeria met dezelfde naam waar ik eerst terecht kwam. 'Sopra' zeiden ze, dus omhoog maar weer. Het huis bleek verscholen te liggen in het groen en alleen op het bordje bij de bel stond heel klein ' B&B Canto alla Rana'. Ik was er! Er bleek nog een leuke verrassing te zijn, waar ik heel blij van werd.

Maar eerst vanmorgen; om 5 voor 7 stond ik buiten. Een zonnebril was nog niet nodig. Ik liep door loofbossen (vind ik toch altijd iets vriendelijker dan naaldbossen) en het ging goed. Na 2 uur een pauze en een boterham met kaas. Ik zette mijn stappen en dacht eigenlijk nergens aan. Soms bedenk ik een zin die ik dan probeer te vertalen in het Italiaans, zoals: 'Zonder stokken zou ik veel moeier zijn' (Senza bastoncini sarei molto più stanca). Meestal moet ik wel een paar woorden opzoeken. Zo probeer ik onderweg mijn Italiaans te onderhouden.

Ik werd afgeleid door fietsers, of ik lette gewoon niet goed op. Ik volgde de bordjes 'Via di Francesco', die mij tot nu toe perfect de weg wezen, en ging omhoog. Even daarvoor had ik zelf een stempel in mijn pelgrimspaspoort gezet, die hing in een blikje aan een bord langs de weg. Toen had ik nog op mijn telefoon gekeken en gezien dat ik bijna bij de Arno was, water! Een goede plek om weer even te rusten. Maar ik liep dus omhoog, weg van het water. Mijn route week af van de officiële route. Daar kwam ik na ongeveer 1 km achter en ik keerde om. Het bleek dat ik helemaal niet bij de rivier kon komen, maar wel bij een piepklein stroompje, waar ik in elk geval met mijn voeten in het water kon.

Daarna was mijn water bijna op, maar was ik ook bijna in Stia, alleen nog een stukje over de weg. En de verrassing? Een aftakking van de Arno, een groot bassin, op een paar 100 meter van waar ik zit. Ik trok mijn kleren uit, mijn zwempak aan en liep er naar toe. Heerlijk was het! Ongeveer het fijnste wat ik op dat moment kon bedenken. En toen ging ik heel lang slapen, pizza eten in het dorp en nu dus zitten in de tuin. Morgen naar Camoldoli, weer ruim 15 km.

Geschreven door Claartje-onderweg