Een rammelende bus, een lange weg, na 24.975 stappen zijn we weer thuis, in Arie Romane Guesthouse. Veel gelopen, veel gezien, veel meegemaakt. Ons doel voor vandaag was een ijsje eten bij de Trevifontein. Om half 10 gingen we op weg, na een ontbijt van yoghurt met haver en pruimen op bed. Een cappuccino, daar hadden we zin in. We gingen zitten bij een bar op een hoek en realiseerden ons pas na betaling dat we net in het toeristische gebied waren beland. De Sint Pieter lag om de hoek en daarom betaalden we €12 voor twee koffie. Nu waren we echt toeristen.

Verder lopend door leuke straatjes met winkeltjes kwamen we op het piazza Navona en bezochten de Agneskerk, met een mooi beeld van de heilige Agnes. Via het Pantheon en de Ignatiuskerk -met een prachtig geschilderd plafond, waarvoor mensen in de rij stonden om in een spiegel hiervan een foto te nemen- volgden we de bordjes naar de Trevifontein.

Inmiddels was het twee uur (we waren ook in heel veel winkeltjes geweest) en wilden we wel wat eten. Net toen we dat bedacht hadden, liepen we over het terras van een restaurant en werden we door de bediening aan een tafeltje gezet. Prima, vonden wij. Pizza Marinara en pasta met kaas, peper en truffel, voor onze ogen klaargemaakt.

Op jaar het ijsje. We schrokken van de drukte. Bemachtigden een ijsje en stelden ons op bij de Trevifontein voor een foto. Gelukt. Nu uitrusten in het park van de Villa Borghese. De weg er naar toe bleek een drukke winkelstraat. En van uitrusten kwam eerst niet veel omdat er telkens mannen met rozen naar ons toekwamen, terwijl wij met onze voeten in het water zaten. Even later op een grasveld lukte het wel. We keken naar sportende jongeren, leuke honden en zaten lekker.

Ons laatste uitstapje was een concert in het auditorium Parco della Musica. We liepen er bijna zo naar toe, maar konden niet bij de ingang komen. Anderhalve kilometer over een weggetje langs een grote weg en toen weer een heel eind terug. We snapten er niets van, maar arriveerden uiteindelijk toch. Kaartjes gekocht, nog iets gegeten en gedronken en de zaal opgezocht. Een piano, viool en zang en veel uitleg in het Italiaans over de stukken van Franco Battiato uit 1977-1978. Het fascinerendst vond ik het laatste stuk, Sud Afternoon, voor twee piano's. Een paar akkoorden waren het maar, soms klonk een noot harder dan de ander. Ze keken elkaar aan, de pianisten, het leek een strijd soms, een vraag- en antwoordspel, plaagstootjes uitdelen aan elkaar. Simeon te Holt, daar dacht ik aan, maar dan minder vloeiend en harmonieus. Intrigerend.

En toen dus de bus, die kwam, en bracht ons binnen een kwartier (het zou 23 minuten duren, maar de Italiaanse buschauffeurs rijden gewoon door) naar onze kamer.

Geschreven door Claartje-onderweg