Soms ben je blij met een kraan onderweg. Ik had het gevoel dat mijn waterzak al bijna leeg was toen ik nog niet eens halverwege was. Dus op zoek naar water. Ja, daar, een huis met een kraan met een groene slang eraan. Ik struinde door verdorde bramenstruiken, wrong me door een gat in een muur en stond voor de kraan. Helaas, de slang kon er niet af. Dan maar met slang de zak vullen (waar trouwens nog wel een liter in bleek te zitten). En weer op weg.

Het liep vandaag anders dan verwacht. Natuurlijk waren we moe na twee dagen intensief wandelen met sterke stijging en daling en daarna asfalt in de zon. Eline had veel blaren en last van haar enkel. We keken of er eventueel een bus ging, maar dat bleek ingewikkeld. We dachten dat, mocht het nodig zijn, we altijd wel een taxi konden bellen. Het was nodig en het werd geregeld door de mevrouw bij wie we overnachten. Zij belde een vriend die Eline bij de Madonna della Stella kwam ophalen. Heel fijn en heel aardig. Zij was blij dat ze het had geprobeerd en in elk geval een eindje had gelopen. We hadden hemels gezang gehoord uit de kerk van de heilige Clara, waar de Clarissen zongen in de ochtendmis. We waren over een slootje gesprongen en op een dijkje geklommen (inderdaad weer net iets te lang een pad rechtdoor gevolgd, terwijl we rechtsaf moesten). Het was goed zo.

In mijn eentje liep ik verder over het asfalt in de zon. Hield pauze in de schaduw van een boom met uitzicht op verlepte zonnebloemen. Ging door en had steeds maar dorst. Vandaar dat water. Het was wel fijn zo'n gevulde zak, maar het water smaakte naar het groene slangetje, best vies. Een uur later wilde ik meer dan water, iets versterkends, zout en suiker, ORS. Het hielp precies een uur. Toen kwam ik bij een bar en nam een lemon-soda.

Zo, dat was lekker! Ik zat daar buiten, schoenen uit, even bij te komen. Bestelde nog een koffie en wilde gaan, maar raakte aan de praat met een man in de bar. Hij bestelde een caffè correto, met grappa, en vroeg of ik dat ook wilde. "Nee, ik moet nog lopen." Bier dan? "Nee dank u." Hij pakte twee blikjes frisdrank uit de koelkast, gaf die aan mij "voor onderweg". Iets zwaarder bepakt, maar blij met de drank en het praatje, ging ik -heel bijzonder voor Italië- een vrijliggend fietspad op, helemaal naar Spoleto. Ik huppelde bijna. De zon was nog warm, maar er was iets meer schaduw en het waaide.

Om half vier dronk ik mijn Fanta. Stuiterend van de suiker kon ik door tot het eind. Het laatste stuk, na het fietspad, was helemaal niet leuk. Langs een betonnen muur waar een drooggevallen rivier achter lag en veel verkeer op de weg. Maar ik kwam er, bij villa Massaccesi, en daar kreeg ik een heerlijke halve liter fris, helder, zuiver water.

Geschreven door Claartje-onderweg