Even in Parijs, bij vrienden op bezoek om oud & nieuw te vieren. "Wat willen jullie doen?" "Naar musée Vuitton, want daar ben ik nog niet geweest." Ik wilde graag naar dit, relatief nieuwe, museum, net buiten de Parijse ring. Welke tentoonstelling er was, wist ik nog niet. Blij verrast dat het Rothko was, een schilder wiens werk een paar jaar geleden in het - toen nog - Gemeentemuseum in Den Haag zag. Ik geloof dat ik daar wel vier keer ben wezen kijken, zo riepen de rode Rothko's mij toen.

Nu was er veel meer. Wat een pracht, wat een schoonheid, teveel eigenlijk voor een middag. Het begon met schilderijen uit de jaren '30. Figuratief nog, mensen in metro's die tegen pilaren leunen, alsof ze er onderdeel van zijn. Dan een mythische periode met monsters en verhalen, die deden me niet zoveel. Wel weer de wervelende figuren in 'slow swirl at the edge of the sea' uit 1945, de schilder en zijn vrouw in het zand, op het strand. En toen begonnen zijn abstracte schilderijen. Horizontale banen van kleuren waar licht uitkomt, iets onderr zit, geen strakke lijnen, maar 'sfumato', waar beginnen en eindigen ze. Je zou er uren naar kunnen kijken, erin verdrinken, erin verdwalen. En dat is precies wat Rothko wil, het schilderij gaat een gesprek met je aan, laat jou ontdekken wat erin te vinden is. Alleen met een toeschouwer komt een schilderij tot leven, laat het jou zien wat er is. Nog meer licht, een streepje in een andere kleur, dingen die erachter zitten, kleuren, emoties, stemmingen. Wat is taal toch ontoereikend als je iets wil zeggen over een schilderij met alleen maar drie banen in drie kleuren. Maar het zijn de kleuren die leven, die meer zijn dan die ene kleur. Tinten over elkaar. En zelf in zwart en wit en alles wat er tussen zit, de kleuren die hij met name in de laatste fase van zijn leven gebruikte, zie je verschillen, licht en donker. Veel zwart en weinig wit, of omgekeerd, En het wit is ook nooit echt wit. Een tint van grijs of rose of bruin, zo lijkt het.

Ik wil nog een keer. Deze schilderijen hebben veel te zeggen. En het zijn er zoveel. Ze hangen daar mooi, in la fondation Louis Vuitton. Ze dagen je uit, laten je raden wat er te zien valt. Wat wil je weten? Gemaakt om iets op te roepen, ontdekt te worden, rust te geven aan degene die kijkt. Of opwinding misschien, als je opeens ergens een klein, haast onzichtbaar, streepje oranje vindt, wat niemand eerder zag (dat kun je dan denken). Je kunt er bij mediteren, contempleren, je verliezen in de kleurenbanen die je het leven laten zien.

Geschreven door Claartje-onderweg