Gisteravond, na heerlijke pasta met gorgonzola en porchini, en een foto met de Italianen die we onderweg ontmoetten, bleven we helemaal alleen achter in het restaurant/onze albergo. "Het ontbijt is morgen in de bar op de piazza, de sleutel mag in de vaas voor het huis. Buona notte", zei de kokkin/eigenaresse van Osteria Mandorlo toen zij er vandoor ging. Wat een vertrouwen! We sliepen heerlijk, meldden ons vanmorgen om 8 uur in de bar. Haalden eerst nog even yoghurt in de alimentari - waar de kokkin van gisteren achter de toonbank stond (hoeveel zou zij geslapen hebben?) om een fatsoenlijk ontbijt te hebben.

Om 9 uur liepen we allebei zonder stokken de deur uit. Gelukkig merkten we dat na een paar passen en haalde Swantje ze op. Een ander probleem loste zich ook op dankzij Swantje toen mijn Osmand-app (waarop de hele route staat) het opeens niet meer deed: "Misschien moet je je telefoon aan en uit zetten..." Een wonder geschiedde toen ik dat deed: Niet alleen de app deed het weer, ook 4G en het telefoonnetwerk. Hoera!

589 traptreden af om Calvi dell'Umbria achter ons te laten. Over asfalt, maar het was niet erg, want aan twee kanten was het prachtig. Het uitgestorven dorp Fianello lieten we rechts liggen. Cicignano, een concentrisch gebouwd dorp met de kerk in het midden, daar wilden we wel naar toe. We zagen het al liggen, boven op de heuvel. Eerst daalden we af over een mooi pad met indrukwekkende bomen. Even zitten en wat eten om de rugzak lichter te maken. De 300 gram taralli die Swantje had gekocht en in mijn rugzak had gestopt woog veel, samen met het brood dat ik had gekocht.

Hevig zwetend, hoewel het niet eens zo warm was, beklommen we het steile pad. Soms lijkt het alsof er aan het eind alleen een plasje Claartje over zal blijven als ik voel hoeveel druppels eruit mij stromen. Boven was het dorp, een kraan, een bank, een kat. We dronken, zaten, keken en gingen verder. We waren er alweer bijna. Een laan met bomen, een weggetje naar links, en daar was het paradijs, Le Cerque, van Massimo en Laura.

Een fantastisch huis, een geweldige tuin, een glas water, een groot zwembad. Meteen erheen, kleren uit, douchen, het water in. O, wat ontspannend, zo lekker in het water! Kaas, brood, crackers, tomaten aan de rand van het zwembad. We voelden ons godinnen in Italië. Fris en monter liepen we later een kwartier naar het dorp, keken naar de barbezoekers, namen zelf een koffie en staken twee kaarsjes aan voor twee nieuwe 60-jarigen. Kaas, tomaten en pruimen voor morgen gekocht. Linzensoep, frittatta en sla van Massimo als avondeten en op tijd slapen. Morgen om half 7 brengt Massimo Swantje naar de trein, en ga ik lopen naar Poggio Mirteto. Welterusten.

Geschreven door Claartje-onderweg