Zo voelde het vanmorgen, toen ik om half 9 voor de Santa Croce kerk in Florence stond. Maanden had ik hier naar uit gezien, en nu begon het echt. Mijn stempel had ik al eerder gehaald, dus ik kon meteen beginnen met lopen. Met een iets te zware rugzak, want ik had toch alle gedroogde abrikozen (was 1 kilo, maar daar had ik al wel van gegeten) erin gestopt, omdat ik het zonde vond om ze achter te laten.

Eerst een heel stuk langs de Arno, waar ik Christina ontmoette: 'Via Francescana?' vroeg ze. Ze vond het zo leuk dat ik die liep (had zelf ook ooit een stuk gelopen), dat ze een eindje met me meeliep. Heel gezellig, zat ook in het onderwijs en vertelde daarover. Allemaal in het Italiaans dat ik best goed kan verstaan. Zelf praten is nog lastig omdat ik weinig woorden ken. Bij een kruispunt nam ze afscheid en zei dat ik haar altijd mocht bellen als er iets was. Zij woonde immers dichtbij.

Verder ging ik, vanaf nu alleen nog maar omhoog. Eerst nog in de schaduw en daarna in de zon. Asfalt werd bospad werd pad met stenen. Prachtig uitzicht, maar ik had het zo warm. Rustte af en toe en dacht om 13 uur, toen ik me uitgeput voelde, misschien moet ik even wat eten? Dat deed ik, voelde me meteen beter en liep de laatste 2 kilometer met het blijde vooruitzicht dat ik er bijna was. Blij met pet, zonnebril (voor bergwandelaars, zakt niet van je neus) en water in zak. Dat werkte allemaal goed. Nu ben ik in Casignano, bed & breakfast met mooie kamer en prachtig uitzicht. En zometeen krijg ik ook nog eens heerlijk eten van Maurizio, met vijgen uit eigen tuin.

Geschreven door Claartje-onderweg