Wat moet je verwachten na zo’n dag als gisteren? Niks? Nou goed geraden. Het was ook niks. We fietsen Parijs uit via een fietspad door een groene long. Soort van mtb’en op een trekkingfiets. Hobbels, schaarhekjes, klimmetjes, veldkeien. En toch komen we veel mensen tegen die duidelijk op weg zijn naar hun werk. We zijn vooral bezig met overal langs laveren, ontwijken en de aansluitingen van de fietspaden vinden. Uitzicht is nul. Voor de middag amper 30 km gefietst terwijl we dat normaal makkelijk voor de koffie halen. Meest opwindende gebeurtenissen zijn het eerste colletje en een lekke band. Ans let altijd heel goed op waar ze fietst. Vorige week een scherp pinnetje, vandaag een vlijmscherp stukje glas. Onderweg phacelia gefotografeerd. Dit gewas wordt ingezaaid als groenbemester en onkruid onderdrukker. Nou dat weten we dus ook. Etampes is ook geen omrijstad. Heel oud en erg verwaarloosd. Kortom blij met het altoos geleerde. Nog wel wat anders. In de dorpen hebben alle zijwegen voorrang op de doorgaande weg. Verkeer daarop moet verplicht stoppen volgens het bekende stopbord. Zo haal je de snelheid eruit. Ook zijn er stoplichten die groen geven als je 50 rijdt en rood als je sneller rijdt. En ik heb een voorstel. Alle mensen met oortjes in zouden het ouderwetse bordje met SH (slechthorend) moeten dragen. Ze horen geen bel en ook ALLO, ALLO helpt niet.

Geschreven door Jena.reisverhalen