Een heerlijk nacht gehad en ik heb aardig doorgeslapen wederom. Dat is toch wel goud. Het lijkt erop dat de pelgrims hier veel rustiger zijn, zich zo gedragen voor hun mede reizigers. Rond 7 uur stond een ieder op. Inpakken en wegwezen naar het enige, maar prima café restaurant dat er is, en ook open was. Pan tostada met jam, 2 koppen koffie en een bocadillo con queso om mee te nemen. Daar was ik onderweg heel blij mee.
De 4 Italianen en Janny de USA dame, zaten met mij te ontbijten. Ik ging als eerste van hen lopen, zodra het licht was. Frisjes maar niet koud, dus gewoon T-shirt en korte broek. De zonsopkomst was prachtig. De route heel goed aangegeven en vrij spoedig gingen wij een nationaal vogelpark in. Prachtig! Het was wederom of ik in Afrika liep. Alleen waren het hier merendeels de bijzondere kurk- eikenbomen. Op een gegeven moment hoorde ik iets anders dan vogels.... ritmisch getik. Daar kwam Janny aangemarcheerd, ging alsof ze in het leger zat. Haar heerlijk nagestaard, ik vind haar wat te USA. Met alle typische dingen die ze zo herkenbaar maken. Overdreven gedoe, samengevat. Zit nu een beetje in mijn allergie maar ik zal er mee moeten leven.
Daarna kwamen de 4 leuke Italianen, en zo kabbelden we voort. Ik had om half twaalf mijn heerlijke broodje kaas voor de helft op. Het was een groot broodje, rijkelijk belegd. Op dat moment moest ik echt eten. Het werd warmer, wat ik fijn vond, want dat loopt en zit toch prettiger. Rond 13 uur scheen de zon heel even, was het meteen echt warm en ik liep het dorp in. Miste vervolgens de afslag naar het onderkomen en moest 2 km bij de 20 tellen. Maar een alleraardigste tandloze mijnheer strompelde deels met mij mee om deze sukkel de juiste weg terug te wijzen. En zo gaat het altijd, uiterst behulpzaam.
Ik kwam bij een café met terras waar soldaat Jenny zat. Zij wees mij de hospitalera aan, een allerliefste vrouw. Ik kwam de 4 Italianen in de gang tegen, zij gingen met een man mee. Ik kreeg een eigen kamer, 2 bedden, een badkamer die met een andere kamer gedeeld wordt. Tot op dat moment nog met niemand. Om 19.45 uur verzamelen voor gemeenschappelijk diner. Alles is donativo, je geeft wat je kunt missen. Niet wat je wilt. Als je eet en slaapt moet je m.i. gewoon 20 euro geven. Sommigen geven dus niets. Het is een tehuis met vrijwilligers die voor mensen met down, depressie, fysieke invaliden etc. zorgen. In een prachtig gebouw. Het enige nadeel, voor zover, je moet om 07 uur het pand verlaten hebben. En, geen wifi. Dus de vraag waar en wanneer ik mijn verslag kan uploaden. Tikken kan wel, dus prima.
Ik maakte mijn bed op, en laadde de telefoon op.... at tussentijds een deel van mijn broodje op, om daarna aan de koffie aan de overkant te gaan. Daar zaten Janny, Enrico, Dario... die was op zijn gezicht gevallen, had dikke lip en bloed her en der.
Daar kwamen nog de 4 Italianen bij. Ik ben het stadje ingegaan en heb wat rondgelopen en gekeken. Echt een zondag. Niets op straat. Een biertje op het terras, wat schrijven, prima. Straks tegenover het onderkomen een ander drankje nemen.
Prima zo op deze manier. Rond 16.30 was ik in het café restaurant tegenover de accommodatie, wel binnen gaan zitten met een lekker wijntje, want het was frisjes geworden. Even verderop regende het. We hebben geluk, tot op heden iedere dag, geweldig. Hier is er een wifi spot, weliswaar open dus enig risico. Ik ga alles downloaden en versturen, en mogelijk is dat al voordat ik het gemeenschappelijke diner gehad heb. Om 19.45 een uitleg over e.e.a. en om 20 uur eten we dus met alle bewoners, pelgrims en hospitaleros. Heel benieuwd, dus pas morgen een verslag daarvan.
Nog een wetenswaardigheid... de gevulde flessen voor de deuren. Ik heb er al duizenden gezien en het is een preventie tegen honden, reuen specifiek, om te voorkomen dat ze de poot liften. Ik heb dit aan Javier gevraagd. Hij moest lachen...

Geschreven door Kittys.trips