Om 6 uur klonk het Avé Maria! Zooooo prachtig en gaf kippenvel. Heel bijzonder om zo gewekt te worden. De stomme Italiaanse deed de muziek op haar telefoon aan, dat verstoorde het enorm dus ik vroeg haar om de telefoon uit te zetten. Dat je dit überhaupt bedenkt! Ik genoot van de muziek die er door de herberg klonk en ook van het ontbijt daarna. Ze hadden alles zo verzorgd en als voorbeeld echte roomboter, geen margarine of iets anders. Om 07.30 uur liep ik buiten en het was nog droog. Het zou een lange dag worden met 30 km en een bergje tussendoor. Maar zonder rugzak scheelt dat al heel veel. De eerste klim liep tot aan La Faba, een plek waar je ook had kunnen overnachten. Tot O Cebreiro en bijna op de top was nog anderhalf uur klimmen en 380 m stijgen. Ik vond de klim erg meevallen, was ook mooi over de kammen van de berg. Het is een museumdorp waar je dan uitkomt. Wel gek, maar ook bijzonder. Dit dorp is nu beschermd omdat het eeuwen lang als verzorgingspost voor de pelgrims op de route klaarstond. Het wordt niet meer bewoond, maar je hebt er winkeltjes, barretjes etc. En een kerk, de Santa Maria de Real, de oudste kerk op de pelgrimsroute. Daar heb ik een grote kaars aangestoken, voor mam natuurlijk. Ik ben daarna vrij snel doorgelopen, want het was wel erg toeristisch en zolang ik onder droge omstandigheden liep, was dat meegenomen. In Hospital da Condesa was ik rond 11 uur en daar heb ik een koffie en broodje ham/kaas gegeten. Lekker!
En weer door maar gelukkig is de temperatuur heerlijk om te lopen. Ik kon de hele dag in slechts een T-shirt gelopen.
De route van vandaag telde 3 toppen met het nodige stijgen en dalen. Om 13 uur was ik in Fonfria en heb daar een heerlijke verse jus d'orange genomen.
Als je door deze dorpjes loopt doen ze je denken aan de Alpen. Er lopen koeien in de wei en er liggen mega veel vlaaien op de wegen, en... het ruikt dus ook naar de Alpen!
Op een gegeven moment werd ik gepasseerd door fietsers, maar er stopte er eentje abrupt. Dat waren de fietsers die ik gisteren op het terras had ontmoet! Zij herkende mij dus blijkbaar en ging vol in de remmen om even met mij te praten. Wat is dat toch bijzonder! Zij wilde mijn naam weten heet zelf Linda. En daarna vervolgden zij hun weg.
Onderweg - net voor de top naar O Cebreiro - was ik de Sharon van gisteren ook weer tegengekomen. Zij vertelde mij dat iets haar nu duidelijk was geworden, daar had ze vannacht over nagedacht. En dat wilde zij alsnog met mij delen. Dat is toch niet te geloven zo bijzonder?! Ze had n.l. een man gezien die zo slecht liep. Zij vroeg zich af wat er was en in een gesprek bleek het dat zijn zwangere vrouw tijdens een auto ongeluk was overleden en hij daarbij zwaar invalide was geworden. Hij deed 5-7 km per dag en dat was voor hem een enorme prestatie. Dit zijn de ontmoetingen en verhalen waar je tocht ongelooflijk rijk van wordt en je hoe langer hoe meer je eigen positie in dat geheel gaat zien.
Het was een werkelijk prachtige dag en qua weer heb ik enorm geboft met slechts 10 minuten regen. De vergezichten waren prachtig en ik zag de donkere wolken en ontladingen van enorme regenbuien overal om mij heen, maar niet op mij! In Triacastela had ik een prima accommodatie in de herberg Complexo Xacobeo.
Wat zelden gebeurde, ik had qua keus van het menu eens totaal verkeerd gekozen: de soep zowel als het vlees, niet mijn smaak. Maar goed, kan ook gebeuren. Na het diner heb ik nog even het dorp bekeken maar ik zag de zwarte lucht hangen....gauw naar binnen en dat was net op tijd: een stortbui niet te geloven. Mazzelkont, want het duurde ook best lang voordat die bui uitgeraasd was. Lekker gaan pitten, een heerlijk bed!

Geschreven door Kittys.trips