Het was werkelijk fantastisch om met prachtige klassieke muziek gewekt te worden!
WAT geeft dat meteen een sfeer en wat is dit een bijzonder verblijf geweest. Ik ben om even 7 uur bij de ontbijttafel aangeschoven, maar geloof het of niet, we werden bediend! Thee, koffie, toast, kaas....wat je wilde. Het contrast is wel dat je om 8 uur de deur uit moet zijn en ik spontaan de associatie kreeg met een tehuis voor daklozen. Opvang voor de nacht, maar de dag ga je elders doorbrengen. Absoluut onterecht na zo een gastvrij verblijf, maar ik kreeg het beeld binnen.
Mijn leerprocessen ervaar ik dagelijks o.a. in combinatie mijn voor ingenomenheid als het gaat over groepjes en bepaalde nationaliteiten. Vanochtend heb ik ook weer super leuk gesproken met 3 Duitse dames en ik was al eerder (in mijn cape) door hen geholpen. Helemaal niet stug of afstandelijk, integendeel.
Ik blijf wel moeite hebben met de groepen uit de USA. Ik vind ze echt niet lekker in de omgang, ze vallen bij mij niet in de smaak. Zo gemaakt, opgelegd, too much!
Ik kan het niet echt benoemen.
Het was vandaag bij aanvang zo dat de eerste kilometers dwars door Pamplona liepen en waag het niet om verkeerd te lopen, want je wordt door de mensen in de straat meteen gewezen op de route en richting. Prachtig! Dit alles gebeurde veelvuldig en met ging gepaard met een praatje.
Er was een hele dunne motregen, maar een prima temperatuur. Het was pas 9 graden, maar ik had mijn jas al uit. Na een kleine 2 uur lopen kwam de eerste helling, meer een heuvel, en ik liep heerlijk. Het gaat gelukkig goed, vanaf St. Palais is het nu de 6 de wandeldag en ik ben ongeveer 140 km op pad. Wat ik voel zijn mijn heupbotten aan de voorzijde (door de band van de rugzak) en af en toe heb ik het gevoel dat er geen bloeddoorstroming in de voetzolen is. Een pijnlijke uitstraling, maar geen blaren gelukkig. Nu smeer ik de voeten iedere avond in met SRL Arnica en dat verfrist enorm.
Onderweg kwam ik Emma weer tegen (Roncevalles) en Jacqueline. Ze lopen pittig door, maar ik geef de voorkeur aan het alleen lopen. Dan heb ik het gevoel echt alles uit de omgeving te halen en er maximaal van te genieten.
Vannacht had ik ook opeens de gedachte aan Minoush, en waarom ik via Willem nog geen foto's van haar had gekregen. Ik was dus achterdochtig en ongerust, dus zou hem alsnog om wat foto's vragen. Dan dringt de vraag zich aan mij op waarom ik zo gek op haar ben, haar zo mis en wil weten hoe het met haar gaat.
Waarom mis ik haar wel en Willem niet?
Ik heb er over nagedacht en weet nu dat zij mijn liefde voor haar absorbeert en zo onvoorwaardelijk teruggeeft. 1000 Voudig. Zij houdt van mij en laat dat constant merken. Ik word zo blij van haar!! En daarom gaan mijn gedachtes ook uit naar haar, ik mis haar. Ze is knuffelbaar en geniet daar minstens zo van als ik, die haar plat knuffelt. En ja, natuurlijk zal dat voor een buitenstaander zeker heel vreemd overkomen dat ik de poes mis, en de echtgenoot niet. Klopt, maar dat was wel hoe ik mij voelde en het verschil kon aangeven.
Op dit moment, tijdens mijn alleen op pad zijn, had ik het enorm naar mijn zin. Ik genoot van alles, van iedere dag en alles wat op mijn pad kwam. Het fantastische gevoel van vrijheid, het beleven, de ontmoetingen en praten met diverse mensen. Mensen die je bijna nooit meer zult ontmoeten, maar die je allemaal iets meegeven van zichzelf. En de Tijd speelt geen rol. Dagen lopen over in elkaar.
Dan de natuur, die is overweldigend mooi. Alles staat in bloei, de meidoorn en kamperfoelie, seringen, klaprozen en het koolzaad. Het knalt qua kleur en geur je tegemoet. Dan de vogels! Het is onwaarschijnlijk hoe die bezig zijn.
Op het moment van schrijven, zit ik in de geweldige herberg in Puente la Reina (la Puente 12 euro) op het dakterras op de 2 de etage, in de zon. De vogels in het kooitje bij de buren, zingen al hun topsongs voor mij en het klinkt geweldig. Het is een prachtig plaatsje, en na de mooie wandeling van vandaag is het hier heel goed vertoeven.
De route vanaf Pamplona was fraai, en gisteren zowel als vandaag ben ik voor het eerst handelaars tegen gekomen die iets verkopen. Ik heb daar een zwak voor want ik herken ondernemers die iets van het leven moeten of willen maken, daar moeite voor doen en tevens kansen zien.
Gisteren ben ik een mannetje tegengekomen die grooooote appels verkocht, en daar slim een 90 cent voor vroeg. Nou, het was een heerlijke appel en tevens bijna een maaltijd zo groot, en ach.... die 90 cent, daar maak je toch 1 Euro van....? Zo slim!
En vandaag stond boven op de Alto de Perdon een kar met eten en drinken. Het bleek dat er bovenop de helling en na onze klimpartij, een weg liep en daar stond deze verkoper tactisch opgesteld. En helemaal geweldig, een man met een busje die accommodatie aanbood. Als je dan bij hem ging slapen, kon je de rugzak alvast aan hem meegeven en hoefde je verder niet meer te sjouwen. Lumineus!!
Onderweg ben ik in Uterga 45 minuten op een terras gaan zitten met de schoenen uit. Genietend van de rust, zon, een dubbele koffie cortado en tortilla. Het was rond 12.30 uur en ik was aan eten toe. 4 Euro voor deze smakelijke luxe.
Ik was rond 14.15 uur in Puente la Reina en vond mijn herberg al gauw. Het was een kamer met 4 bedden, d.w.z. 2x2 en op de kamer was ook Marie-Helene uit Québec, Canada. Zij en ik sliepen in de beneden bedden, en wat we wisten was dat boven ook bezet zou worden. De herberg was volgeboekt.
Ik ben gaan douchen en later las ik mijn Whatsapp. Willem was naar de uitvaart van Kees Daalman geweest, onze aannemer en man van Ineke die jarenlang bij ons had gewerkt. Marco had ons een week geleden gebeld met het nieuws dat het zo slecht ging met Kees. Maar dat de kanker zo snel om zich heen zou woekeren, had niemand gedacht. Het werd euthanasie, want de aftakeling paste niet bij Kees. Ik heb vandaag in de kerk een kaarsje aangestoken voor Kees en Ineke.
Dat was nadat ik op mijn gemak het stadje had belopen, wat had rondgekeken en op een terras in de zon een paar glazen super lekkere witte wijn had gedronken. Wat was dat genieten. Enerzijds het volle genieten van in het leven staan en anderzijds de wetenschap dat er een leven was geëindigd, en bedroefden achterliet.
Het terras waar ik zat, ging om 17 uur dicht, en gezien de lekkere witte wijn was dat maar goed ook.

Ik ben weer gaan lopen in, om en door het stadje. Dat kwam weer tot leven na de Spaanse middagpauze. De dame uit de hostel had restaurant Tito's aangeraden en daar had ik een tafeltje gereserveerd, om 19 uur. Geen idee of dat nodig was maar dan wist ik zeker dat ik er terecht kon. Het was zo een restaurant waar je graag nog een keer zou willen eten, qua sfeer en keuzes en zeker de kwaliteit.
Wel heel voorspelbaar zijn mijn keuzes, de een zou zeggen saai maar ik genoot er nog iedere keer van. Gemengde salade, een heerlijk trio vlees met roquefort saus en als dessert een zeer smakelijke flan met saus. Natuurlijk met knapperig brood en een karaf rode wijn daarbij. Zelf nam ik nog een fles mineraalwater en 2 x solo koffie. Dat is dan 14 euro samen. Bizarre, tevens heerlijke prijzen. Ze liepen ook de benen uit hun lijf voor de klanten en waren super aardig.
Na deze vullende maaltijd ben ik nog een ronde door het stadje gaan lopen en schoof om 21 uur weer aan bij wat mensen op het dakterras. Daar was nu ook Marie-Helene, mijn kamergenote. Zij vertelde dat de bovenbedden nog steeds leeg waren, terwijl de herberg volgeboekt was. Nou, prima!
Om 22 uur lagen we op bed, maar ik moest om 2 uur naar de W.C. Toen bleek dat MH rechtovereind in bed zat, met een migraine aanval.
Door de eerst zo bewonderde kerk met haar klokken, ongeveer achter ons in de tuin, werd ik iedere 15 minuten gewezen op het feit dat we weer 15 minuten verder waren. Ik sliep gewoon niet meer vanaf 2 uur.
En voor MH was dat duidelijk, zij ook niet echt. We waren brak toen we om 7 uur opstonden.

Geschreven door Kittys.trips