De nacht was ook nu weer, een supernacht. Op zaal, met zeker 15 mensen, maar ieder in zijn of haar eigen cabine met gordijn. Rust en geen last van anderen gehad. Ik werd pas om 06.30 uur voor het eerst wakker en dat was non stop vanaf 21.30 uur. Best spannend om de eerste stappen te doen, ja best erg gevoelig. Ik nam mijn ontbijt, 2 grote koppen thee voor het vocht en de ibuprofen 400. Insmeren, band er omheen en de rugzak inpakken. Ik stond om 08.15 uur buiten. Het was niet koud, een graad of 12 en strak blauw. Heel rustig en vooral voorzichtig op gang gekomen. Het gaat.... het gaat. Wel met de iedere stap bewust neerzetten. Ook vandaag was het weer heerlijk om dit te doen, de route is helemaal mijn ding door de afwisseling. Ja, dorpen, bos, landelijk en ook wat verstedelijking. Maar dat weet je van te voren. Na een half uur ging mijn vest uit. Na 2 uur ben ik op het eerste de beste terras gaan zitten, in de zon, aan de koffie en uitrusten. Dat was een prachtige moderne herberg. Het vervolg tot de 2e stop met koffie en een heerlijk glas verse jus d'orange was rond 13 uur. Een koekje bij de koffie, een broodje kaas bij de jus. Heerlijk, dit land!
Ik liep een soort van alternatieve route, mooi meanderend langs een beek. Maar dat was veel beter dan over het asfalt. Zachte ondergrond. Ik heb behoorlijk veel last van mijn knie en was blij om rond 14 uur in mijn hostel te zijn. Dit keer een moderne en vrij nieuw, DPaso. 17 euro. Ik vroeg hem waar ik een goede menu del dia kon nemen. Daar zit ik nu, Nuevo Soto. Helaas binnen, buiten is alles bezet. Maar goed, er zijn nog genoeg terrasjes maar nu eerst eten en zitten.
Het was er dus retedruk en allemaal lokale mensen. Ik zat in een ruimte achter de bar en keuken. Daar was het na 10 min ook vol. Ik heb de salade, gebakken vis besteld en daarbij witte wijn. De hele fles staat nu voor mijn neus. Dat komt goed uit.
Dit restaurant is tot 16 uur geopend, dus kan ik rustig eten. Daarna ga ik terug naar mijn herberg, lekker douchen en wat rondkijken. Pontevedra is een stad met een historisch centrum, maar ook met een uiterst moderne buitenwijk waar ik net doorheen liep. Op de Camino Frances word je echt doodgegooid met de pelgrims maaltijden, een menu. Die kun je de hele dag bestellen. En, er is altijd een ensalata mixta mogelijk. Vandaag was dit mijn eerste! Lekker sentimenteel.
De vis was geen vis, het waren 3 verschillende soorten vis. Geen idee wat, maar alles smaakt hier. En weer, met heerlijke verse aardappelen. De dame hier loopt niet, ze rent zich een slag in de rondte. Ik heb wel de les dat ik overal mijn vest moet meenemen. Het is niet echt koud hierbinnen, maar als je zit en afkoelt, is dat toch minder.
Onderweg op de route kwam ik nog een dame tegen, ook met een band om haar rechterknie. Ik haalde haar in, zelfs met mijn slakkengang want ze strompelde en waggelde. Ik zei dat ze stokken nodig had en ik er niet meer buiten kan. Zeker nu. Is ze niet aan gewend, antwoordde ze. Nee, was ik ook niet.
Gisteren vroeg ik Michael nog waar Philip was. Hij zei dat P per WhatsApp had gemeld dat hij graag op zichzelf zou gaan lopen en dat ze elkaar in Santiago zouden zien. M vond het natuurlijk vreemd dat dit per WhatsApp ging, i.p.v. persoonlijk. Maar zei hij, misschien cultuur.
In ieder geval had ik niet de indruk dat hij dit nu heel erg vond. Bij nader inzien. Hij had nu vrije keus qua afstand, herberg etc. En dat was ook fijn realiseerde hij zich. Hij had die dag de afstand met Mel afgelegd. Zo had hij zijn weg op een andere manier weer gevonden. En, ik had nog speciaal gevraagd of er een vorm van ruzie aan vooraf was gegaan. Nee, dus gelukkig.
Als dessert heb ik weer flan genomen. En een café solo. Zo was het buikje weer een buik geworden!
Ik moest 11 Euro afrekenen. Natuurlijk daar een fooi bij gedaan. Er zat ook een oudere dame achter mij in het restaurant en op het moment dat ik wilde opstaan, zei ze iets over mijn camisa. Nu hadden we beiden een blauw shirt aan. Dat bleek dus niet de aanleiding en reden van haar opmerking te zijn, want uiteindelijk begreep ik dat ik mijn shirt binnenste buiten aan had! De naden en het label waren dus zichtbaar! Ik moest vreselijk lachen en vertelde dat het bij het aankleden vanochtend, donker was geweest. Zij moest ook heel hard lachen en ik beloofde dat ik hem morgen zou omdraaien.
Het kostte mij veel moeite om normaal te lopen, extreem pijnlijk na het zitten. Eenmaal terug in de herberg was Mel er ook. En, Jody, sinds gisteren ontmoet. In Pontevedra zijn heel veel herbergen en accommodaties. Ik ben blij met de mijne. Tijdens het inchecken vroeg de man mij nog of de afgeleverde tas van mij was, geen naam niets. Nee, maar ik herkende hem als zijnde van Mel, die er dus later ook opdook. De douche was heerlijk, super heet en in een ruime badkamer. Ik nam mijn 2e ibuprofen voor vandaag, wat smeren, aankleden en de straat op. Het is een supergezellig centrum, het leeft.
Ik ben overal en nergens geweest, heb op terrasjes gezeten en mensen gekeken. En, je bent verre van alleen, heerlijk. Het is nu 18 uur, 22 graden en zon. Wat heb ik ongelooflijk veel geluk met het weer!
Ik viel ook weer met de neus in de boter, want er was een folkloristisch en muzikaal optreden op een plein. Dat begon rond 19.30 uur en ik had er een van de stoelen vrij vooraan. Het lijkt wat Schots met een doedelzak achtig instrument en de mensen deinden heerlijk mee. Na een kwartier ben ik opgestapt, want wilde voordat het donker zou zijn, nog in de buurt van mijn hostel zijn. Toch weer een kilometer.
Kortom, een mooie dag en als de knie het morgen weer trekt naar de volgende plaats, dan ben ik blij. Overigens nog ibuprofen 400 bijgekocht.
Ik had nog een WhatsApp naar een herberg in Padron gestuurd. Zaterdag is altijd een gekke dag, en inderdaad, geen plaats. Dus even verder gekeken en een bed via Booking.com gedaan. Dan geen stress. Tot morgen!

Geschreven door Kittys.trips