Iedereen was al weg toen ik om 07.15 uur opstond, prima dus en er was dus duidelijk geen geluidsoverlast geweest. Ik was begonnen met wat verse jus en dat was het voor dat moment. Ik was de hele dag slapjes en het was een hele opgave om op pad te gaan en in beweging te blijven. Het zou ongeveer 25 km zijn en gelukkig was het wel een mooie route. Mooie eikenbossen, dorpjes en landweggetjes. Ik houd van dit landschapstype. Coulissen ....iedere keer een ander gezicht.
Sarria is trouwens een bijzondere plaats want om je oorkonde in Santiago te krijgen moet je een minimale afstand lopen. Die afstand is Sarria - Santiago. Onderweg moet je per dag minimaal 2 stempels hebben, maar het type mens dat er loopt heeft boekjes vol! Zijn ramptoeristen en groepen. Mensen die per taxi of bus komen en zich ergens laten ophalen. Luidruchtig, fysiek aanwezig, en vaak in groepen. Vreselijk storend! Soms stempelt een ander de boekjes, en verzetten ze geen poot. Wie besodemietert wie???? Maar ook dat hoort bij de les om te accepteren wat er is en er mee om te gaan. Willemien zei altijd: "irritatie is een probleem van jezelf". Dus Wil, ook daar in Spanje moest ik aan je denken :-)
Uiteindelijk heb ik Portomarin bereikt, de gereserveerder herberg gevonden en die was super. Met een tuin waar je heerlijk kon zitten de was doen, en vooral genieten van de zon. Ik was dus echt stuk en dat gevoel heb ik niet gauw. Na het douchen heb ik een hele tijd genoten van de tuin tot ik weer wat puf had. Toen ben ik ergens koffie gaan drinken, en heb in een supermarkt yoghurt, appel, sinaasappel voor het ontbijt gekocht en chips!! Dat doe ik dus nooit, maar dit moest nu gewoon. Daarna ben ik weer in de tuin gaan zitten en heb wat geschreven. In de avond ben ik met Tom, Peter en Helen gaan eten. Het was heerlijk weer maar het eten smaakte mij matig al zal het best goed geweest zijn. Salade, zalm en vla. Wat wijn. Ik lag er ruim voor 22 uur op, moe. Maar gelukkig heb ik heerlijk geslapen. Het was een prima bedje en daar genoot ik van.
Portomarin is trouwens ook weer bijzonder want door de aanleg van het stuwmeer in de Rio Mino, verdween het hele toenmalige welvarendste dorpen in Galicië, hup onder water! Alleen de 2 kerken San Pedro en San Nicolas werden steen voor steen afgebroken en hogerop in het nieuwe dorp, weer opgebouwd.

Geschreven door Kittys.trips