Ik had best lekker geslapen. Bizar dat iemand om 05.15 uur zijn wekker liet afgaan. Waarom????
Nou....dat zou in de weken die volgden nog veel vaker gebeuren en nog veel vroeger het geval zijn! Ik bleef lekker liggen tot de andere 3 uit mijn cabine weg waren. Op mijn gemak aangekleed, en ik was om 07.30 uur bij Sabrina voor het ontbijt. Geroosterd brood/toast, boter, jam, koffie en jus. Een paar maal wat bij gevraagd, en dat was geen enkel probleem.
Ik heb de kerk even bekeken, en ben daarna langzaam op pad gegaan. Het was koud maar droog, en je zag de sneeuw op de toppen van de Pyreneeën achter ons liggen. Wat ik begreep, is dat niet veel later dan dat ik gestart was gisteren, de pas gesloten werd en dat men dus gedwongen werd om de andere route langs de weg te nemen. En, dat er vele ongelukken gebeurd waren met valpartijen en onderkoeling. Dat er mensen van de berg gehaald moesten worden. Tja, het verbaast mij niet.
Even buiten het klooster staat aan de weg een bord met het aantal kilometers tot aan Santiago. Dat soort borden zie je heel veel, en overal. En wat ze gemeen hebben, is dat ze totaal niet consequent zijn. Bij de een denk je "oh, dat schiet op...!" en later lijkt het of je een ommetje gedaan hebt, omdat het bord met de daarop aangegeven kilometers weer meer is dan op het vorige. Kortom, leuk voor de foto, niet altijd voor het moraal.
Ik had mijn groene Rother gidsje, met daarin de kilometers, herbergen met contactnummers en waardering in aantal schelpjes. 3 Is maximaal, en daar boekte ik dus bij voorkeur mijn bed. Dat waren veelal privé herbergen die een reservering aannamen.
Ik had al snel door dat met deze aantallen wandelaars, en de hele vroege starters, ik het "loslaten" weer terug pakte. En, daarom kon ik zorgeloos op tijd, maar veelal als laatste starten, en genoot tijdens de wandeling. En ik totaal geen haast had of hoefde te hebben.
Het gedrag van met name de Aziaten, was om 4 uur de wekker, een uur ritselen met plasticzakken hetgeen ze de avond daarvoor ook al gedaan hadden, en dan in het donker op pad. Met hoofdlampjes op. Hoe gestoord ben je!! Waar loop je voor, en wat zie je allemaal niet.... En dat alles omdat ze in een municipal een bed wilden hebben. Dat was slechts een paar Euro goedkoper, vaak veel groter en ook sneller vol. Dan lagen ze daar op hun bed vanaf het moment dat ze erin mochten. Sjonge, mij niet gezien.
Edoch, het op pad zijn vraagt ook flexibiliteit en in dit geval aanpassing. Niks mis met het toch reserveren, al zal Jacob zeker voorzien in dat wat je nodig hebt. Die Goede Man moet je met zovele lopers ook niet overbelasten, was mijn gedachten. Ik doe zelf, wat ik zelf kan. Er zal genoeg overblijven.
Om even 11 uur ben ik bij een café in Bizkarreta gestopt. Er was een terras, lag vol in de zon en het was er druk maar heel gezellig. Terwijl ik dit nu schrijf, lijkt het wel gisteren. Ik zie mij weer dat terras opgaan, tussen alle lokale mensen. Het was zondag per slot, en de gezinnen waren even uit.
Ik had alle tijd, en heb die daar ook genomen.
Om 14.30 uur was ik in Zubiri, een kleine plaats bestaande uit heel veel herbergen. De mensen die nog ruimte vrij hadden en verhuurden, stonden op de historische brug om klanten te werven. Ik had een reservering in El Palo, een prima plek met goede bedden. Ik had een vrijstaand bed, en ruimte om mij heen. En perfecte sanitaire ruimte, en een groot gedeelte van het huis was als zitruimte beschikbaar. Er was een automaat waar je voor 1 Euro een blikje uit kon trekken. Van gekoeld bier tot....
Zoiets maakt het comfortabel en betaalbaar tegelijkertijd,
Er was een groot grasveld bij, en daar zaten mannen met elkaar biertjes te drinken. Als ik mij niet vergis waren het Duitsers, en zij wezen mij van alles dat zij al wisten en ik zocht. Na het douchen en een wasje gedaan te hebben, heb ik de waslijn dankzij hen gevonden. En, het bier, ha ha!
Ik ben wat gaan schrijven, en Whatsappen.
Vandaag heb ik mij eens afgevraagd wat er aan mijn gevoel voor Willem is veranderd, of mankeert. Het eerste dat in mij opkomt: hij maakt mij nooit meer blij.
Ik voel geen blijheid meer als we samen zijn, irritatie heeft de overhand.
Alles wat we samen hadden en deden, is er niet meer. Ik mis de attente dingen, spontane gestes, samen een klus doen of zelf iets oppakken wat ons beider belang is.
Klussen doet hij niet. Alles moet op een lijstje, en gevraagd worden. Later zei hij allergisch voor lijstjes te zijn, en dus niets deed, maar het had nooit zover moeten komen dat er lijstjes met klussen gemaakt zouden worden. Ik werkte nog, en hij was al meer dan 10 jaar thuis.
Beloftes om dan dingen van mij over te nemen werden niet ingelost. De ontbijtspullen stonden nog op de aanrecht als ik na een vroege dienst thuis kwam. Dit als voorbeeld hoe 2 mensen in een huis, naast elkaar leefden en niet voor elkaar.
De huishoudelijke hulp die kwam, Monika, heeft de duur van ons samenzijn wat verlengd maar niet gered. Er bleef genoeg over dat niet gedaan werd.
Fietsen, wandelen, dat wat wij vroeger samen deden, werd alleen op pad. Willem bleef liever thuis, achter de PC.
Alle vakanties en uitjes, kwamen uit mijn koker. Ik had echt het gevoel niet gezien, gewaardeerd te worden. Zo kregen wij beiden onze eigen levens en prioriteiten. En weken er niet vanaf. De hardheid kwam erin, en werd erger. Ik voelde niets meer, en toch had ik iedere keer de hoop dat het beter zou worden. Door beloftes of...
Dat wat ik wel altijd gedaan heb, is alles delen en zeggen waar ik last van had. Wat ik miste, waar ik behoefte aan had.
Later heb ik ook gezegd dat ik het gevoel had een kostganger in huis te hebben. Daar werd hij boos om, maar dat voelde zo en het was voor mij zoals het was.
Mijn hoop werd zo vaak teniet gedaan, dat per keer de verwachting naar beneden werd bijgesteld. Tot het een punt zou bereiken waarop je de min in gaat, en je een gevoel van haat gaat ervaren. Gevoed door jarenlange frustratie en teleurstellingen.
Ik was klaar met dat gevoel en kwam hoe langer meer tot de conclusie dat het zo samenzijn, niet voldoende is en zal zijn om de rest van ons leven vol te houden. Dat zou niet mijn keus worden, en de periode die achter mij lag had mij op dat punt gebracht.
Ik kon wel duidelijk benoemen hoe ik voelde, en wat absoluut geen opties waren. Willem is een heel goed mens, zal nooit iemand kwaad doen of slecht bejegenen.
Mogelijk zou deze reis mij verder helpen in het bepalen hoe de toekomst er na Santiago uit zou komen zien.
Dat heeft niets zweverig, een pelgrimstocht doen want het is meer eens de tijd nemen om alleen op pad te gaan en vooral lang weg te zijn. Los te komen van alles en het op afstand kunnen bekijken. En, je gedachten kunnen delen met mensen die op je pad komen. Mensen die je een spiegel kunnen voorhouden, of ervaringen kunnen vertellen.
Wat weerhoudt mij ervan om een knoop door te hakken?
Financiën? Nee, gelukkig ben ik onafhankelijk door zelf gewerkt te hebben en het leven dat we samen geleid hebben.
Ik denk een gevoel van loyaliteit. Mogelijk teleurstelling in de zin van "dat gaat mij niet gebeuren,... iedereen mag scheiden, maar dat is niet iets dat wij ooit van plan waren...". Geen idee, al is het natuurlijk een enorme stap en ingrijpend voor de rest van je leven. Daar moet je wel zeker van zijn, en goed over nagedacht hebben.
Al weet je nooit hoe de keus zal uitpakken. Het enige wat je weet, en waar je een beslissing over zult moeten nemen is: wil ik zo doorgaan of niet.

Ik vind ook dat hij ongezond leeft. Dat weet hij, van mij en dat ik dat vind. Het raakt hem niet, is ook zijn keus natuurlijk maar ik wil niet met de gevolgen daarvan opgescheept zitten. Het leven in de jaren die voor mij en voor ons liggen, is nog naar ik hoop nog vrij lang. En gezond. Ik heb nog veel plannen en als ik daarin belemmerd zou worden door dingen buiten mijn schuld, weet ik niet hoe loyaliteit en levenslust samen kunnen gaan. Ik was klaar met het aanpassen en schipperen, en dat gevoel werd hoe langer hoe sterker. Misschien cru om dit neer te schrijven, maar hij lijkt 100% op zijn vader. Een lieve, intelligente man. Maar hij is wel zwaar dementerend en zeer geestelijk lijdend gestorven. In de staat waarin mijn gevoel nu was, zou ik dat niet trekken.
Als ik zelf ziek zou worden, en natuurlijk bestaat die kans, heb ik er redelijkerwijs wel wat aan gedaan om het te voorkomen. Door gezond te leven, met heus niet altijd gezond bezig te zijn, maar wel te denken aan een constant goed gewicht door inname van bepaalde hoeveelheden voedsel en de kwaliteit ervan. De eigen verantwoording nemen en dat kan heel goed samen gaan met genieten. Wel eerlijk opgemerkt dat ik niet houd van fast food, en heel gek ben op fruit en groenten. Maar ook een wijntje, dus overall een balans moet hebben.
Sport en buiten zijn is een essentiële voorwaarde voor mijn gevoel van gelukkig zijn. Boerenbloed, zeg ik altijd gekscherend, maar toch serieus. Aan mijn vaderskant waren het boeren. Opa van Loon dus, en pap?? Die had er absoluut niets mee. Die wilde in de auto's gaan en daar zat zijn passie.
Hij reed al op jonge leeftijd in een auto, en zonder rijbewijs maar met een hoed op, om ouder te lijken dan de jaren die hij telde. Zo grappig!
Dat mijn vader samen met mijn moeder een groot bedrijf heeft opgericht, een transportbedrijf in Haarlem, was puur de passie van hem en de geniale kunde van mijn moeder. Haar persoonlijkheid en vindingrijkheid voegde alles toe aan dat wat mijn vader had: de auto's.
Mijn vader was niet zakelijk, dat was mam. En, geloof het of niet: beiden hadden alleen maar lagere school.
In de oorlog getrouwd, en altijd hard gewerkt tot dat wat het resultaat was: een groot bedrijf en dat was iets waar we allen trots op waren. Steef van Loon transportbedrijf Haarlem. het heeft ons als gezin veel gegeven, maar ook ontnomen. Toch waren we als gezin (en nog steeds) heel hecht. Dat is ook na verkoop van het bedrijf aan Leen Overdorp Transporten, geheel aan hen beiden te danken. De 3 dochters, schoonzoons, klein- en achterkleinkinderen, waren altijd welkom in de ouderlijke omgeving. Eerst nog in Heemstede en nadat pap 1 december 1999 overleed, bij mam vanaf 2000 in Bennebroek. In het appartement dat voor hen beiden was gebouwd, maar nooit door hen samen is bewoond. Het was wel het huis, het thuis moet ik zeggen, waar mam heel gelukkig is geweest. Zij overleed 9 oktober 2016, 94 jaar oud en jong van geest.

Maar goed, hoe kom ik hier nu weer zo op?
Oh ja, de gelijkenis met je ouders, en zelfs de gang van Willem naar een opticien, dokter of tandarts, laat staan specialist.... nee,... en daar zag ik zijn vader in terug.
Toen ik voor het eerst van mijn leven besloot om lijntjes rond mijn ogen en wenkbrauwen te laten tatoeëren, en zonder lenzen in terug moest rijden, besefte ik dat mijn oude bril en mijn ogen niet meer samen konden. Ik ben dus naar een brillenzaak in Hoofddorp gegaan en heb er een toppie bril uitgezocht. Ik kreeg een fikse korting en een tegoedbon. Dat leek mij wel wat voor Willem, die met slechte ogen en goedkope drogist brillen, best eens een goede leesbril kon gebruiken. En een voor de afstand. Die zijn er gekomen, maar eerlijk....hij heeft de veraf en leesbril amper opgehad de periode daarna. Stront eigenwijs. En dat irriteerde mij mateloos.
Dus, een heel lang verhaal later, zijn we terug bij mijn angst dat ik later gebonden zou zijn door de persoon die hij is. Het voorbeeld schoonvader had ik meegemaakt, en de kopie kloon zat huis op de bank of op zolder.
Deze gedachten drongen zich dus aan mij op, al schrijvende in de herberg te Zubiri.

Trouwens, een leuk detail is dat ik de naam van mijn Zwitserse kamergenote uit Ostabat weer heb: Edith. En hoe kom ik erop???? Simpel doch onvoorspelbaar, want ik was haar gisteren in het klooster tegengekomen en nu weer tijdens het inchecken in deze herberg. We hebben even gezellig gekletst en nog een grappig detail: zij is ook uit 1957. Getrouwd en heeft slechts 8 dagen tot haar beschikking. Zij gaat vanuit Pamplona weer terug naar huis.
Dat zou mij niets lijken, zulke korte trips. Zoals Peter en zij dus duidelijk i.v.m. de huwelijkse staat niet in staat waren om lang en alleen op pad te gaan, is een Camino lopen naar mijn gevoel pas daar als je na 2-3 weken, nog een aantal weken voor de boeg hebt. Anders ben je op vakantie, en dat is niet te vergelijken met....
Edith wilde graag Spaans leren, om wat kunnen praten, dus ik hielp haar graag. Met mijn beperkte, doch voldoende kennis.
En ik was haar gisteren op de berg tijdens die vreselijke stormachtige omstandigheden ook tegengekomen, samen met een Amerikaan, Alain. Zij maakte van mij de foto bij het stenen kilometer monument, op de vorige pagina.
Dit soort ontmoetingen schijn je dus regelmatig te hebben, en nu terugkijkend kan ik dat alleen maar beamen. Prachtige momenten, op het tijdstip waarop het past.
We zaten ook nog even bij elkaar voordat we om 19 uur aan het diner verwacht werden. Morgen gaan wij beiden naar Pamplona.
Met Edith en nog een jong getrouwd stel uit Madrid ( recent uit Venezuela gekomen i.v.m. de vreselijke situatie daar) zaten wij aan tafel. Ramon en Mariale heten zij en spraken perfect, echt perfect Engels. Accentloos zou je bijna kunnen zeggen.
Zij waren net 1 jaar getrouwd en beiden nog werkeloos. Hun familie woont deels hier en helpt hen. Het werd onhoudbaar in hun eigen land. Nu liepen ze een deel van de Camino. Ramon had een video van de vreselijke omstandigheden gisteren op de berg, en heeft dat met mij gedeeld. Helemaal te gek!
Het diner en wijn waren perfect, en teveel..... wijn. Salade, nog iets heerlijks (lees ik in mijn schrift??) bacalao in tomatensaus, en tiramisu als dessert. 2 Flessen rode wijn soldaat gemaakt, en alles was TOP!
Nog even wat geschreven en toen gaan slapen. Het was een schitterende dag, en een super avond.
ps: Mijn accommodatie in Puenta la Reina was oké, en Pamplona kon ik niet reserveren. Daar wilde ik in een bijzondere herberg verblijven, door een Duitse organisatie gerund. Paderborn geheten.
Maar goed, dat kwam nog wel. Ik lees ook nog in de PS van mijn aantekeningen dat er nog een derde fles wijn gekomen was. En dat was na de maaltijd, met Ramon en Mariale. Nu krijg ik ook wel de herinnering aan een niet zo een frisse start de volgende ochtend, ha! Verdrongen al die jaren en dan mooi schrijven over gezond leven....hilarisch!
We gingen die avond rond 22.30 slapen, en dat was natuurlijk niet normaal...met 22 uur bedtijd in de herberg! Foei...
En, niet onbelangrijk: mijn petekind Stephanie is vandaag jarig op 1 mei!

Geschreven door Kittys.trips