Een heerlijk bed!
Als een prinses op de erwt, maar deze Hoogheid was waarschijnlijk te opgewonden om meteen in slaap te kunnen vallen. Geeft niet, zoals alle moeders zeggen: als je ligt, rust je ook!
Wat zeker niet helpt is als de andere lopers niet allemaal tegelijk rond 22 uur gaan slapen, maar tot in de nacht binnendruppelen. Zo ook mijn boven buurvrouw. En, leren ze het dan nooit????.... Geen plastic op de Camino!
Om een uur of 6-7 was ik weer wakker, even naar het toilet, voordat de meute dat doet. De radio op de laagste stand onder mijn kussen, en liggen soezen.
Om 8 uur opgestaan, ik was niet de eerste, en mijn broodje en yoghurt appel als ontbijt genomen. Prima!
Ik was nieuwsgierig naar het tijdstip waarop het licht zou worden. In maart was dat rond 08.30 en ook nu was dat het geval. De weersverwachting was een soort van dramatisch slecht, maar het was droog toen ik om even voor 9 uur de deur uitging. Mij net als toen in maart, mengend in een slang van mensen, gemixt de pelgrims met
ouders met kinderen die naar school gebracht werden. Een déjà vue dus. Maar nu veel meer wandelaars dan een half jaar geleden! De verschillen zal ik straks nog even benoemen, maar ook nog het verhaal van de duiven met klomppootjes.
Ik liep na plm. 10 minuten tot het cafeetje waar ik in maart voor koffie gestopt was. Naar binnen... de man was hetzelfde, maar de inrichting had een totale modernisering ondergaan. Ik vroeg het hem, en ja hoor, hij vond het prachtig en een hele verbetering. Mijn koffie was vergezeld met 2 zoete dingetjes. Wel opgegeten, maar meer om de man te plezieren. 1 euro 30..... waar doen ze het van??!
De route was bekend, maar toch anders. Het is druk!!! Waar ik toen een van de weinige wandelaars was, loop ik nu tussen de mensen.
De natuur, toen ontluikend, nu in de afbouw naar de winter. De druiven, toen net als een bloemetje her en der, nu al geplukt of bijna.
Mijn voorkeur is sowieso minder mensen. De natuur weet ik nog niet.
Ik kwam om even 11 uur op het punt waar ik de vorige keer besloot om toch de bus te nemen. Een historisch moment. Het verschil nu was dat ik 30 minuten in de rij stond om een kop koffie te bestellen. Maar ach, ik heb de tijd.
Straks begint mijn nieuwe start, en dan ga ik links op de route, in plaats van rechts naar de bushalte. Dan zal niemand op het raam tikken om te zeggen dat ik verkeerd loop.... al liep ik toen ook goed....
Om 12 uur vertrok ik vanaf dit 9 km punt, op naar de 22 km... voor nieuwe indrukken.
De weersverwachting was dus afschuwelijk, en eerlijk.... ik heb 2x voor een minimale bui mijn cape omgedaan. Heel kort! Daarna zelfs zonnnnn en morgen ga ik in de korte broek. Te warm als de zon schijnt.
Onderweg stond een vrouw met haar bestelauto, en de eetbare spullen stonden uitgestald. Ik houd van dit soort ondernemers!
Zo ook de QR codes van eetgelegenheden waar je het pelgrimsmenu kunt eten. De tijden, en het menu. Tevens stond er een man deze folders uit te delen.
Om 14 uur was ik in O Cuberto, een café op de route. Daar heb ik een lekker biertje van de tap genomen. Er resteren mij niet zo gek veel kilometers, en ik ben absoluut geen liefhebber van frisdrank. Rond 15 uur was ik in mijn herberg, een beetje buiten het centrum gelegen en heerlijk rustig!!
Een prima bedje, nr. 22, met een eigen kluisje c.q. kastje. Euro 16.
Mijn voorkeur voor het in de middag eten blijft soms lastig, gezien het tijdstip dat het eindigt,16 uur. Maar, ook nu gevraagd waar te eten. Daar bleken ze geen vis als 2de gang te hebben, plus een zeer zure dame, dus ben ik naar het centrum gelopen. Bizar, ik kom bij het tentje aan waar ik de flyer van gehad heb! Ze hebben er een tafeltje bijgezet, en ik kon zitten. Het is er afgeladen vol, en iedereen zit aan het menu of komt met het papiertje in de hand binnen.
Ik ging voor de pasta salade, merluza en rode wijn. Natuurlijk kwam ik in gesprek met een Braziliaans echtpaar naast mij, helaas Portugees speaking only.... maar we begrepen elkaar wel. Ik zou ze op zondag nog spontaan tegen het lijf lopen, in Santiago!
Dessert komt later. Het menu was prima! Als dessert was het tarte huppelepup etc. maar ik ben geen taart mens. Dus, koffie. De mensen in de bediening waren, hoe enorm druk ze ook zijn, een en al vriendelijkheid!
Na het eten ben ik naar de supermarkt gegaan, heb mijn appels en yoghurt ingeslagen voor het ontbijt.
De herberg is van allerlei gemakken voorzien, en ik ga heerlijk voor mijn frisse ontbijt.
Daarna bedje 22 opmaken, met 'n fris hoeslaken, gewoon laken, kussensloop en... een grote handdoek! Dat is echt fijn.
Daarna douchen en dat wat ook fijn, lekker warm, een goede straal en ik was verfrist om 17.30 uur. De tent loopt goed. Veel binnenlopers, terwijl het uit het centrum ligt. Ook had ik ondertussen een grote regenbui gemist, die had ik zien aankomen.
Ik ben weer de stad ingelopen, zag nu ook het thermaalbad vol mensen. Het water is echt heet!! En, ik kreeg nog een gezellig belletje van Laura, die ik destijds wat info heb gegeven over het lopen van een Camino. Daar is een heel leuk contact uit voort gekomen. Zij noemt mij haar CC - Camino Coach.
Na verloop van tijd ben ik naar de herberg terug gelopen, nog even bij de supermarkt gestopt om een fles rode wijn te kopen, en wilde die met mensen delen die op mijn pad kwamen.
In de herberg gezeten heb ik eerst een appel yoghurt gemaakt, en daarna een dame de wijn aangeboden. Ze hoefde niet maar een heel leuk gesprek gehad. We zitten morgen ook weer in dezelfde herberg in Padron. Zij heet Blanca.
Daarna een 2de vrouw de wijn aangeboden. Paula, Argentijnse, wonend of verblijvend in Barcelona zei ja, schonk in en ging zitten. Kletsen....! We hebben elkaars nummers en ik ga, als dat lukt, een drankje met haar drinken als ik in december in El Vendrell zit op te passen. Hoe kan het leven lopen!!
Tijd om dit verslag op de post te doen, bijna bedtijd!
Tot morgen....
Oh nee: de duiven! Het viel mij gisteren op dat ik in Pontevedra gezelschap kreeg van een duif met klomppootjes. Ik stuurde die foto's naar de SNP meiden en Tineke wist te melden dat dit met stadsduiven kan gebeuren, vaak in de buurt van kappers, waar de haren de pootjes afknellen. Een afschuwelijk verhaal vind ik. Maar echt bewezen was dat niet.
Wat gebeurt: ik zit hier nu 22 km van Pontevedra vandaan, in Caldas de Reis, en er zit een duif met allerlei troep rond zijn tenen op mijn tafel. Trok die poot ook op, en had er last van. Ik kon e.e.a. natuurlijk niet verwijderen want hij liet zich niet pakken. Afschuwelijk.
Dat dus...

Geschreven door Kittys.trips