Vandaag zou de eindstreep in Santiago zijn en toch voelde het niet als een einddoel. Ik zou nog doorlopen omdat ik veel te vroeg was qua dagen en dus ruimschoots de gelegenheid om nog een ommetje te maken. Of, zou het meer het gevoel zijn dat ik nog niet wilde dat het zou eindigen? Ook heb je nog geen enkel idee hoe het voelt om er te zijn, wat je kunt verwachten. De reis er naartoe was een en al ervaring en het intens beleven van alles.
Het was frisjes maar prima weer om op pad te gaan en zoals het zo vaak gebeurde, binnen no time was de jas al uit. Wederom liep de route door prachtige bossen en gelukkig liepen er nog niet die massa's mensen op het pad. Ik had met Tom, Peter en Helen afgesproken om vanaf Monte do Gozo met elkaar de stad in te lopen. Wij zouden elkaar in een bar treffen, daar wat nuttige en dan gevieren de zegetocht aanvangen. Het grappige was dat wij gelijkertijd bij die bar aankwamen, dus hoe mooi wil je het hebben. Ik had wel het gevoel dat ik moest eten en het werd een broodje omelet, maar ook nu had ik nog niet echt het gevoel dat het allemaal super smaakt. Kwam allemaal flauw over. Maar, het vulde op een prettige manier de maag en we zijn om 11.45 uur weer op pad gegaan om het laatste stuk af te leggen. Het Spaanse woord voor uitzinnige vreugde is gozo, dus op deze plek waar je voor het eerst de aanblik van de torens van de kathedraal had, slaakte men in de middeleeuwen een uitzinnige kreet van vreugde!
Dat kan nu niet meer zo goed want de stad is dusdanig uitgebreid dat de aanblik totaal veranderd is. En eerlijk: ik kan mij niet meer herinneren wat ik vanaf die plek zag.
De weg die de stad in loopt is geen aangename route, maar langzaam aan werd het beter. Ik voelde mij wel moe en wie weet kwam dat ongemerkt omdat je er bijna bent. Onderweg had ik mijn accommodatie nog gebeld om te bevestigen dat ik er aankwam.
Op het plein aangekomen was het nog niet echt tot mij doorgedrongen dat dit doel bereikt was. Het fotomoment was natuurlijk een verplicht en leuk nummer en had ik niet willen missen. Het gebaar van victorie en dankbaarheid dat het zo makkelijk gegaan was. Hoe anders als de pelgrims die gedurende al die eeuwen een hele andere ervaring hadden. Ik zocht naar mijn herberg en heb het aan een ober gevraagd die mij heel vriendelijk de weg wees. Heel centraal gelegen en prettige sfeer. Ik had er 2 nachten gereserveerd en 34 euro betaald. Het had een tuintje, ik had de eerste nacht een boven bed dat prima was, er was goed sanitair, een gezellig zitgedeelte en het waren aardige mensen. Ik ben de stad ingegaan en was redelijk moe. Mijn pad leidde naar het pelgrimsbureau voor de oorkonde maar de wachttijd was 2-3 uur en dat trok ik op dat moment niet. Ik had honger dus besloot ter plekke om een restaurant dichtbij te zoeken en het menu te nemen. En dat was geweldig! Een super lekkere linzensoep, vis en flan. En gewoon de halve fles wijn naast je ter beschikking. De dames in de keuken stonden te bakken en te braden dat het een lieve lust was. Hier ben ik nog vaak terug gegaan. Ik kwam er van bij en had daarna genoeg energie om naar de 19.30 uur mis te gaan. Die was overvol en dus heb ik een plekje gevonden, staand aan de zijkant. Heel indrukwekkend. Eenmaal weer buiten kwam ik in een waanzinnig klassiek concert terecht en op de trappen van de kathedraal gezeten genoten. En, bizar... Andrea was er ook. Later kwamen Price (naam die ik vergeten was!), Jane en Gary ook nog eens op het plein. Mensen met wie ik de afgelopen weken gelopen, gesproken en opgetrokken ben. Met vlagen kwamen wij elkaar tegen en zo zie je dat de bestemming of het het doel ons weer samenbracht.
Na dit wonderlijke avondconcert en mis ben ik naar de herberg teruggelopen, ik was moe. Misschien daarom onrustig geslapen.

Geschreven door Kittys.trips