Om 7 uur wakker, opgestaan, inpakken, ontbijt ...het inmiddels bekende ritueel dat je zonder nadenken afwerkt. Eenmaal buiten was daar het moment dat MH en ik afscheid moesten nemen, want zij moest terug naar Canada en zou vanaf Barcelona vliegen. Wij stonden even te praten en MH gaf mij nog allerlei denk c.q. huiswerk mee t.a.v. mijn relatie met Willem.... stopte er een auto. Die dame sprak ons aan en zei dat ik via de weg moest lopen, niet de hogere route moest omdat deze na de overstromingen van gisteren, praktisch onbegaanbaar en gevaarlijk was geworden. Dat zoiets gebeurt, daar wordt je stil van en heb je echt het gevoel dat je beschermd en geleid wordt.
Ik ben dus langs de weg gaan lopen omdat je met de ervaring in de bergen weet dat je niet moet spotten met de kracht van de natuur en de kennis van de lokale mensen,
Na enkele uren heb ik ergens gepauzeerd, met Michael en Roz erbij. Om 12.15 uur was ik in Ambasmestas en had daar graag een warme dag lunch gegeten, maar de keuken ging pas om 13 uur open. Voor mij wat te laat naar mijn zin en dus ben ik doorgelopen tot mijn herberg in Rutalan. Nog steeds met trek om warm te eten ben ik na het installeren weer 3 km terug gelopen naar een hotel en heb mij daar heerlijk laten verwennen met een super maaltijd. Een heerlijke salade, forel, dessert, wijn/brood en koffie. 9,50 Euro. Je zou er bijna nog een lunch achteraan gooien! Er zaten nog twee dames uit te buiken, die waren ook zeer tevreden over deze maaltijd. Wij kletsten wat en ik begreep dat zij uit Costa Rica kwamen, althans daar woonden, maar Amerikaans burgers waren.
Daarna heb ik nog wat spullen in de supermarkt gekocht, voor morgen en vanavond. In de hostel serveerden ze spaghetti als avondeten werd mij eerder vandaag verteld. Maar daar had ik vandaag echt geen zin in, ik wilde een volledige warme lunch en dat was prima uitgepakt. Wat wel jammer is, is dat je tijdens de maaltijd zulke interessante gesprekken hebt, en dat mis je dan ook. Edoch.
Op straat werd ik door ene Sharon aangesproken, ze klonk Brits maar kwam uit de USA, Detroitt. Wij hadden een mooi gesprek al zou ik nu echt niet kunnen vertellen waar dit over ging. Wat er wel in mijn schrift staat is dat zij zei dat ik zulk mooi haar had! En, zij was niet de eerste deze trip. Bizar toch.... en wat helemaal lief was: ze zei...wait... liep naar binnen om haar koffiebeker daar neer te zetten...kwam terug en zei: "I need a hug!" en die kwam er ook. Wanneer maak je nu zoiets mee???
Daarvoor waren het een paar wielrenners die mij aanspraken, een vrouw als eerste. Ze zaten als groepje op een terras van een drankje te genieten. Daarna kwam er de man met een hand vol kersen en wenste mij een buen camino, hoe mooi is dat nu weer! Zo gaat het eigenlijk vaak tijdens ontmoetingen onderweg en de gesprekken ontstaan heel spontaan.
Na de boodschappen ben ik op mijn gemak teruggelopen naar de hostel en heb genoten van het lekkere weer. Bij aankomst daar ben ik eerst gaan douchen. De kamer waarin ik lag was nog niet echt vol. Ik heb een beneden bed, heerlijk.
Ze rekenen 5 voor overnachting en 3 voor ontbijt. Dus je slaapt en eet hier voor 8 Euro! Heel goedkoop, en prima sfeertje. Tom sliep hier trouwens ook en hij had wel de maaltijd genomen die bijzonder goed was naar zijn zeggen. Ik had meer dan voldoende aan mijn broodje kaas en tomaat en had de rest van de dag heerlijk buiten gezeten, genietend van de temperatuur, de rust en de vogels. Verder had ik mijn accommodatie reservering in Triacastela nog even bevestigd. Het zou een lange dag worden, over de berg O Cebreiro op 1306 m hoogte en de route was 30 km lang. Dus, jawel, de bagage zou ik op transport doen. Kon ik vrij lopen en het was minder vermoeiend. Ik heb in een bar nog wat geschreven, gedronken en de telefoon opgeladen. Om 21.30 uur ter bedde en redelijk geslapen.

Geschreven door Kittys.trips