Het is vandaag zondag 29 maart 2020. Ja, je leest het goed, 2020 en niet 2017.
Ik heb besloten om het verslag en de foto's van mijn allereerste, meest ingrijpende Camino, toch in boekvorm te gieten.
Een met de hand geschreven verslag waar ik iedere dag met ziel en zaligheid aan heb zitten schrijven. Omdat het moest. En mijn gedachten op papier zetten betekende overzicht krijgen. En dat had ik nodig om de periode die achter mij lag, achter mij te laten. Om pas op de plaats te maken. Maar vooral, de blik vooruit en maar zien wat de toekomst zou brengen.
Dit verslag heb ik nog nooit ingekeken, niets terug gelezen.
De foto's die ik gemaakt heb, die heb ik bij thuiskomst op de harde schijf van de pc gezet en zo een plek gegeven. Maar ook deze foto's hebben niet veel aandacht gekregen. Bij thuiskomst was de blik vooruit gericht, en lag de rest achter mij.

Ik ben voornemens om alles wat ik toen aan het papier toevertrouwd heb, ook nu aan het papier toe te vertrouwen. Maar, dat zouden best wel intieme en persoonlijke dingen kunnen zijn. Maar ach, dan is dat maar zo. Anders had het mij niet gebracht tot het punt waarop ik nu ben.
Deze wandeltocht over een heel oud pad, naar Santiago de Compostella zou ik niet alleen lopen, ook al was ik alleen op pad. Er zouden heel veel ontmoetingen zijn, die allemaal zouden bijdragen aan mijn Reis. De Reis is het doel, Santiago de bestemming.
De gedachte aan het ooit lopen van deze route, zat al heel veel jaren in mijn hoofd - al was het ver naar achteren gegaan. Toen ik de kans kreeg om op een zelf verkozen tijdstip met vervroegd pensioen te gaan, drong de Camino zich weer een weg naar voren.

Ik ben in 1975 van school gekomen, na de Mavo en Havo gedaan te hebben. Ik was wel klaar met studeren,het leren en naar school gaan. Dat wat ik wilde was werken. Punt.
Daar heb ik nooit één seconde spijt van gehad. Maar wat zou ik gaan doen? Toerisme? Horeca? Dat waren wel de dingen die mij aantrokken.
Het werd KLM. Het werden de beste jaren van mijn leven, en die stap heb ik nooit betreurd.
Ik kom uit een gezin waar werken, hard werken, heel normaal is. Die ethiek zat ook in mij, met loyaliteit. Wat ik ook wist: ik geen eigen zaak! Geen personeel.....
Het voorbeeld hadden we bij de hand, om op te groeien in een omgeving en tijd waarin mijn vader al weg was als ik opstond en nog niet thuis was als ik naar bed ging.
Het opstarten, opbouwen en onderhouden van een eigen transportbedrijf vraagt offers en geeft ook veel terug. Dat is het verhaal van een eigen bedrijf.
Die situatie speelde natuurlijk in mijn jonge jaren en daarom was de rol van onze moeder zo belangrijk. Zij was er altijd voor ons, voor mijn twee oudere zussen en mij.
Ik ben een nakomertje, met een leeftijdsverschil van 11 en 13 jaar. Ik mag wel zeggen, een ideale positie om verwend te worden. Door alles en iedereen, want ik werd als een welkom cadeautje op de wereld ontvangen. Ja, verwend en natuurlijk mocht ik alles, dat wat mijn zussen nooit gemogen hebben op die leeftijd.

Kortom, ik was vanaf 8 januari 2017 vrij. VRIJ! Al zat ik officieel nog in een zgn. Transitiecentrum, waar eenieder in kwam die niet doorging in de functie waaruit hij/zij kwam.
Ik was tot dat moment al 42 jaar in dienst bij KLM, en het grootste deel daarvan als leidinggevende. Maar, altijd in een functie waar ik met mijn passie gelukkig was: in de operatie. Ik zei altijd "met de handen in het gehakt". Geen bureau functie, en in deze operationele en leidinggevende positie, had ik de laatste 20 jaar in de KLM Business Class Lounges doorgebracht. Helemaal te gek, en dat zou nu met een zoveelste reorganisatie gaan verdwijnen. De horeca tak werd overgenomen (voor mij 90% van de dagelijkse werkzaamheden) en de directe managers en HR waren ook grotendeels uit de organisatie. Het resultaat: geen operatie meer, maar projecten en bureau activiteiten. Afschuwelijk!
Voor mij dus HET moment om zelf op te stappen, met alle gevolgen van dien. Kort samengevat: het kost je de rest van je leven de helft van je pensioen. Omdat je de resterende en tevens meest opbouwende jaren, niet meer werkt. De laatste 7 jaren in mijn geval.
Aan de andere kant: ik leef nu, en menigeen haalt er niet eens een redelijke termijn uit of er gebeurt iets. Het besluit was voor mij allang genomen, ik stop zo snel mogelijk.
Mijn begeleider in het TC - Martin - was heel coulant, en waarschijnlijk was dat ook omdat ik hem vanaf het begin eerlijk heb verteld waar mijn keuzes lagen en welke overwegingen ik moest maken. En, ik had een bulk vakantiedagen, dus al met al was het resultaat dat hij mij liet doen wat ik wilde en liet gaan waar ik heen ging.
Na mijn terugkomst uit Spanje hebben we een datum voor mijn pensionering gekozen: dat werd 1 november 2017.
Met behoud van alle faciliteiten die je als gepensioneerde bij KLM hebt. En dat wilde ik, dat stond voor mij vast.

Zo kwam het dus dat ik - naar beste kunnen en weten - met een geleende rugzak van Marianne van Iperen (zeer vol en erg zwaar!) op dinsdag 26 april in de auto stapte. Willem bracht mij naar Schiphol, eens niet om te vliegen maar om met de Thalys en TGV naar Bayonne af te reizen. Het was wel erg spannend, want in de periode voordat je gaat, is alles theorie en dat moet je nog maar ervaren door het in de praktijk mee te maken. Een ding was zeker: ik wilde en moest dit doen!
Dus, vanaf dat moment zal ik nu mijn verslag gaan lezen en overtikken, misschien her en der wat dubbel, herhalend, maar dan is dat blijkbaar wat op dat moment voor mij erg belangrijk was.

DE dag was aangebroken. Ik had amper geslapen en zat vol spanning over de reis, en de trein/overstap connectie in Parijs. Zo zal je zien dat het altijd anders loopt.
We zijn om 05.30 opgestaan en moesten om 07.15 uur op het perron zijn. Toen we de straat uitreden was daar een regenboog! Ik beschouwde deze als een afscheid en een wens voor een goede reis.
Ik had met Michelle afgesproken om elkaar nog even te zien, op het perron. Zij had een vroege dienst dus dat maakte het voor mij wel extra bijzonder om door 2 mensen uitgezwaaid te worden.
Heel luxe was dat ik alles 1 ste klas geboekt had. Als ik dan toch met de trein ging (als KLM er.... ;-) ) dan maar in stijl. Het zou voor mij de eerste keer ooit in de 1 ste klas per trein worden en ik was er heel nieuwsgierig naar.
Het afscheid van Minoush vond ik heel lastig. Zij brengt iets in mij boven dat mij erg emotioneel maakt. Dat, terwijl ze eigenlijk pas in maart 2015 bij ons gekomen is, toen 13 jaar, en samen met Bo. Zij en Bo waren als kittens van 7 weken door Jan en Inge (onze buren op 51) bij hen gekomen. Inge overleed, Jan bleef achter en was al ziek. Toen hij naar een verpleeghuis moest, zaten de poezen eerst 6 weken alleen in huis, vreselijk. En kwam het bericht dat ze samen naar het asiel zouden gaan. Nog erger!
Ik sliep niet meer, en Willem zag dat en gaf de aanzet: wij zouden ze dan nemen. De poesjes kwamen meteen en waren ook gelijk thuis. Bo was al ernstig ziek, schildklier, en haar moest ik na 8 weken al laten inslapen. Op Hemelvaartsdag, hoe verzin je het. Verschrikkelijk, en Willem en ik waren er stuk van.
Bo heeft een plekje in de tuin gekregen, en Minoush....tja...de Prinses is 200% liefde en genegenheid. Mijn hartje...
Het afscheid van Willem had ik minder problemen mee, hij was vaker weg en ik ook. Dat was een heel ander gevoel, ik keek uit naar.....
Wat ik achterliet waren de irritaties, het gemis aan aandacht, intimiteit, verrassingen, attenties en nog veel meer. Hoop en verwachting waren allang tot een minimum gedaald dus eigenlijk kon het alleen maar beter worden.
Het gaat mij nu te ver om in detail te vertellen wat er allemaal mis was in de relatie, dat is voor hem ook nooit verzwegen. Alles is gedeeld en als de keus dan is zoals deze gemaakt wordt, dan kan de ander ook een keus maken. Zoiets is ook geldig voor ons beiden, samen ben je verantwoordelijk.
En, daarom ging ik vol verwachting en energie op pad. Alleen, omdat ik dat toch al was.

De treinreis was super genieten!
Het begon al bij vertrek met een heerlijk ontbijt, geserveerd door een "stewardess" en we gingen heel snel via Rotterdam, Antwerpen en Brussel naar Parijs.
In Rotterdam was er een vrouw met een rugzak en een Jacobs schelp ingestapt, uitgezwaaid door een andere vrouw. Dat bleek Vivian te zijn, die ik aansprak toen wij in Parijs uitstapten. Ook zij was op weg naar Santiago, al zou haar route anders zijn dan de mijne.
Wij namen samen de metro naar Montparnasse, een ander kopstation. Daarvandaan zouden wij de TGV naar Irun nemen, vertrektijd 12.23. Het was mijn grootste angst dat we deze trein zouden missen, om welke onduidelijke reden dan ook.
En ja, even een bizar moment, toen we onze bestemming station Montparnasse voorbijreden. Reden: verbouwing! Kortom, een stukje teruglopen over de straat in Parijs is ook geen straf. En ik was niet alleen, dat gaf mij meteen een beter gevoel.
Wij moesten nog een uur wachten, dus zochten we een bankje. Het was er koud! Ik had mijn 1 ste Klas broodje bewaard, en dat kwam nu goed van pas.
Verbazingwekkend genoeg begon daar op dat bankje al iets van wat zou komen, een voorproefje van al de verhalen over het hoe en waarom je op pad gaat. Wat is de reden, de drijfveer, de noodzaak of is dat er totaal niet.....
Vivian vertelde dat zij na 20 jaar huwelijk, met een vrouw, recent gescheiden was. Zij woonde nu alleen en dat beviel haar goed. Toch waren er nu 2 andere vrouwen in haar leven en dit was ook waar zij mee bezig was. Vorig jaar had zij van Leon naar Santiago gelopen, en wilde nu het eerste stuk gaan doen.
Zij vertelde dat haar overleden moeder opeens bij haar was, die overleed toen Vivian 14 jaar was. Tot tranen aan toe, vertelde ze.
Ze is niet gelovig, maar ze had helemaal geen gedachten aan iets of iemand, totdat haar moeder zich bij haar meldde.
Vivian zou in Irun uitstappen en de bus naar St. Jean Pied de Port nemen.
Ik had een hotel in Bayonne gereserveerd, en zou de volgende dag met de bus van 08.10 uur in de ochtend naar St. Palais gaan. Om daar te beginnen aan mijn wandeltocht en alvast te wennen aan mijn rugzak, de sfeer en het lopen. Dat zouden 2 etappes zijn.

Vivian had haar moeder bij zich, maar ik ook.
Toen ik in de TGV zat, vond ik de tijd om eens alle foto's in mijn telefoon te bekijken en op te schonen. Ik kwam de foto van mijn Pelgrimspas tegen, en begon ook spontaan tranen te laten toen ik zag dat de datum van uitgifte 16 januari 2017 was, op mam haar verjaardag!
Het was de eerste keer dat ik dat zag, en ik kreeg meteen het gevoel: dit lopen we samen!!!

Nog een grappig detail was het feit dat ik bang was voor de connectie in Parijs.
Nou, ik had geen rekening gehouden met een kapotte TGV tussen Parijs en Irun, ha! Na vertrek - zeg 100 meter - stop. Elektriciteit probleem, en dat heb je nu eenmaal nodig bij een trein. 15 Minuten later gingen we alsnog. Grande Vitesse??? Nou nee.... dus inderdaad, de overvolle trein (overigens zonder enige service in de 1 ste klas!) stopte noodgedwongen in Bordeaux. Op zijn Frans, dus chaos en zonder enige info, vonden wij onze weg naar een andere, gereedstaande trein.
Na veel vragen, wonderlijk genoeg ben ik toch in het juiste compartiment terechtgekomen. Daar zat dus een man op mijn stoel te lezen, die ik vroeg om elders te gaan zitten. In het Frans, maar hij was niet makkelijk. Hij was zijn vrouw kwijt, zat wel rustig verdiept in zijn boek (hoe dan!!) en ging toch morrend op een andere stoel zitten. Zijn probleem, niet de mijne.
Tegenover mij zat nu een Zwitserse, Catherine. Zij zou vanaf Irun lopen tot... en ze had 4 weken de tijd.
Haar rugzak was ongeveer 8 kilo. De mijne ongeveer 14 en ik was te warm aangekleed. Meewarig bekeek ze mijn outfit en bepakking, en ik kon haar horen denken...
Ja, het was op zijn Kitty's ingepakt. Better safe than sorry, dus reserve dit, reserve dat... en naar later zou blijken... totaal overbodige dingen als een fietsslot.
Ik had immers de film The Way gezien, en had bedacht dat ik mijn rugzak dan altijd ergens kon vastmaken. Je reinste kolder.
Zo waren er nog meer dingen die ik in de weken die kwamen, als broodkruimeltjes achterliet. Nooit gebruikt, niet gemist.

De trein kwam om 17.45 uur aan in Bayonne en ik zei Vivian en Catherine gedag. Wie weet komen we elkaar nog ergens tegen.
Ik had mij natuurlijk goed voorbereid en kon zo naar het gereserveerde hotel lopen. Deze lag midden in een echt Franse winkelstraat, met de receptie op de 1 ste etage. Ik kreeg kamer 12, helemaal boven. Het was een kleine, comfortabele en zeer schone kamer. Met eigen badkamer en een groot bed. Het raam kon open en daaruit kijkende zag ik een wasrek met druipende sokken. Het was een overdekte binnenplaats waar je op deze manier ook al contact met de buren had.
Ik begon meteen al wat te reorganiseren in de rugzak, en heb nog een boterham gegeten. Dat was er door de toestand met de trein en de overvolle bezetting bij ingeschoten. Ook wat binnengekomen berichten beantwoord en een Whatsapp naar huis gestuurd.
Ik ben niet van plan om (veel) contact te hebben, meer zoiets van Geen nieuws = Goed nieuws. We zullen het wel zien.
Omdat ik wel ongeveer wist waar de bussen zouden vertrekken, en toch wat wilde rondlopen, liep ik terug naar het trein- c.q. busstation. Dat betekende weer even de brug over en jawel, bus nummer 811 stond daar gepland om 08.10 uur.
Ik ben struinend door Bayonne gelopen, een redelijk slaperig gebeuren en besloot om tot het etenstijd was, bij café Museum te gaan zitten. Daar ben ik wat gaan schrijven en heb de dorst met 2 biertjes gelest. Om 20 uur kon ik bij restaurant La Chala terecht en at eend, frites met wijn, en koffie toe. Niet bijzonder, helaas.
Douchen en slapen, dat is waar ik behoefte aan had na een enerverende dag en de periode die hieraan vooraf ging. En dat was het.....

Geschreven door Kittys.trips