Wát een heerlijke nacht in een goed bed, op een perfecte kamer. Luxe, met hoofdletter L die ik mijzelf met gemak gun.
Ik was zo om en nabij om 21 uur op de kamer en na een grondige herpak van mijn rugzak, en een mega grote upload van mijn verslag, op bed het 8 uur journaal gaan kijken.
Het eind heb ik niet meegekregen want omdat er blijkbaar meer gasten van internet gebruik gingen maken, werd de streaming een probleem. Maar eigenlijk was dat geen probleem, want ik was écht moe.
Het lijf was aan slaap en rust toe en tot en met de wekker om 8 uur, heb ik goed kunnen uitrusten.
En toen gebeurde er weer iets heel bijzonders. Het gaat over mijn zaklamp en die in Santander lag.
De hostel had gezegd deze niet op te sturen op mijn kosten, snap ik. Maar ik had hen ook gevraagd om hem voor mij te bewaren omdat ik misschien nog een alternatief zou vinden. Het antwoord daarop was dat hij hem aan iemand zou geven die hem écht nodig had. Indirect zei hij dus, ik bewaar hem niet voor je.
Daar heb ik gisteren van bedacht dat het dan maar zo is, en dat ik eerder blij moest zijn dat een ander geholpen zou worden. Ik heb het te accepteren dat dingen of mensen waar je een band mee hebt, soms uit je leven gaan. Klaar.
Maar ik had hem destijds van Emmeke gekregen, en daar had ik nog even last van, omdat ik het kwijt was geraakt.

Wát gebeurde er nu vanochtend: ik kreeg via Facebook bericht, op de Santiago groep, dat iemand in Santander was aangekomen en de lamp had opgehaald!!!! Het had wel moeite gekost, maar toch gekregen. Waanzinnig dit.
Waar of ik nu was, want hij ging met de bus naar Llanes, omdat hij daar de vorige keer geëindigd was.
Hij zou lopen voorbij de plaats waar ik zaterdag overnacht, en ook een reservering heb.
Ik heb het adres etc. doorgegeven en nu is het afwachten.
Maar, ook al zou het niet lukken, hier heb ik zo een bijzonder gevoel bij!
Ludo Huyghe heet hij, en blijkbaar is hij een stevige loper. De afstand die hij doet is 34km.

Met een blij gevoel stapte ik om 9 uur de deur uit, en ging opzoek naar koffie etc.
Weer bijzonder was, dat ik na 10 minuten lopen in het centrum aankwam, daar werd aangeschoten door een Engelsman Tony genaamd. Die kwam uit de herberg, alsmede Maria en Theresa. De meiden uit de USA. En, ik zag Sarah de Duitse maar zonder Nicole. Zwaaien...
Ik hoop dat Nicole haar voet blessure niet de oorzaak is dat ze er niet bij was.
In de supermarkt een semi lekkere banaan gegeten en ik zag opeens een bar die open was.
Perfecte koffie met een nog dampende tortilla genomen. Te lekker deze!
Tony kwam mij gezelschap houden, begon te kletsen... geen behoefte aan. Hij zat in overhemd, trui, jas. Ik in t-shirt.
17 graden buiten, perfect weer.
Ik heb hem gegroet en ben op pad gegaan.

Nu is het 12 uur en ik ben na 2 uur lopen klaar om te zitten, schoenen uit, pijnlijk van dat verdomde asfalt.
Onderweg prachtig qua omgeving.
En, terwijl ik daar tussentijds even op een bankje zat, stopte er een auto met naar bleek een Poolse moeder met zoon. De zoon sprak Engels, een jaar of 45 denk ik, en maakte een foto van mij.
Leuk gepraat en ze kwamen uit Krakow. Hoe bijzonder..
Toen ze mij later voorbij reden, stak hij zijn arm uit het raam en zwaaide. Leuke ontmoetingen!

Na de koffie stapte ik de bar uit, en verdomd als het niet waar was: de blaffende hond Dela, en weer los. Ik heb geen zin daar enig aandacht aan te schenken, ik schat in dat dit niet aankomt. Dus, hond begroet, en doorgelopen met San Vicente in het blikveld. We liepen nog vrij hoog, en moesten de oude brug over.
Overigens, is Dela geen begrafenisorganisatie??

Na de brug ben ik doorgelopen en dat was nog even pittig klimmen. Dat was af en toe even halt houden zo steil. Maar goed, in de bergversnelling dan, kleine pasjes, en verder. Dan, in de middle of nowhere een bar!
2 Flesjes 0 procent bier later, was ik verfrist en kan de laatste horde wel weer nemen. Ik schat nog 2 uur.
Het is gek weer. 19 Graden, zwaar bewolkt, af en toe zon en ik heb het warm tijdens het lopen.
Laten we hopen dat het droog blijft. Om 14.30 uur ging ik weer op pad.

Het bleef droog en ik vond de route vandaag op een paar stukjes na, prima en mooi. Landelijk.
Zo tegen 17 uur kwam ik in Unquera aan en dat is een soort lintdorp naast de snelweg A8 die deze Camino beheerst.
Het hotel dat ik besproken had, heeft een prima kamer en badkamer en net als eerder, zéér proper. Hotel Canal.
Een bar, geen restaurant maar het straatje voor het hotel bestaat alleen al uit barretjes en eethuizen. Geen probleem.
Ik bedacht dat ik na 09.30 uur niets meer gegeten had en nam wat noten. Straks even lekker happen.
De douche maakte van mij een ander mens en andere kleren ook. Daarna de straat opgegaan en ergens zitten schrijven én glaasje wijn drinken.
Verdiend.

Wat onderweg wel grappig is, alhoewel, er zijn blijkbaar vogels die het nest niet halen.
Er valt soms een ei op de weg, kapot natuurlijk, maar is een gek gezicht.
Ten tijde van het douchen kwam bericht van Ludo: morgen avond kan ik mijn zaklamp ophalen in mijn besproken herberg Estacion!!!!
GEWELDIG.
Sprakeloos. En nog even zitten kletsen via de Facebook pagina. Dit is wel fantastisch.

Ik heb op een terras gezeten weer een planning (en wel voor 10juni) gemaakt. Daarna zie Ik morgen of later wel.
Na dit zitten ben ik naar een gelegenheid gelopen waar maaltijden geserveerd werden.
Het was pas 19.45 uur en de kokkin kwam 20.30 werd gezegd. Maar gezeten aan de bar kwam ze binnen en ik zei dat als ze tijd had om te beginnen, graag de lomo met ei en frites had.
Nou, ze ging de keuken in en begon. De klok heit 20! Als je vriendelijk bent komt het goed.
Ik kreeg 3 super lapjes, 2 gebakken eieren en echt lekkere frites.
Ik noemde haar "la reina de la cocina" en dat vond ze geweldig!
Na de koffie terug naar mijn kamertje. Heerlijk.
Tot de volgende keer.
Ps: ik heb een mannier gevonden voor mijn afzakkende broek. De riem doet mijn heup pijn ivm de heupband van de rugzak. Ik bind een touw tussen de oogjes aan de achterkant en om het touw in geheel te behouden, restant in achterzak.
Het is ook mijn waslijn!!

Geschreven door Kittys.trips