De laatste ochtend, het ontbijt en we hebben nog een afscheidsronde door de stad gelopen. Om 13 uur hadden we een taxi naar het busstation genomen en de bus zou om 14 uur naar Porto vertrekken. Naar schatting duurt dat 4 uurtjes en hij stopt ook op de luchthaven. Ik zat gelukkig voorin de bus i.v.m. mijn wagenziekte en de rit was prima. Het was opvallend om te zien wat het verschil in properheid, verval en onderhoud was tussen het deel van Spanje waar we vandaan kwamen en het armoedige deel van Portugal waar we inreden. Willem begon er zelfs over, echt opvallend.
Het is 1 uur vroegen in Portugal dus we kwamen 16.30 uur lokale tijd aan. De vlucht was vrij laat die avond, om 21.45 uur en na het inchecken zouden we wat gaan eten en drinken. Het voelde heel vreemd om naar huis te gaan, maar ik keek wel uit naar het knuffelen met Minoush. Dat had ik echt gemist al die tijd.
Eenmaal op Schiphol aangekomen (ik geloof 01 uur in de nacht) zijn we met de pendel naar P30 gegaan, want Willem had op de 15 de mijn auto met mijn pas op P30 gezet. Zo hadden we dus vervoer naar huis. Ik weet nog dat ik bij binnenkomst als eerste gedachte had dat het vreemd voelde, niet echt als het bekende thuis. Toen op zoek naar Minoush, die lekker buiten was, even uitgebreid zitten knuffelen en niet al te laat gaan slapen.
Na 56 dagen lag ik weer in mijn eigen bed.

De dagen daarna was het natuurlijk even contact hebben met de familie, vrienden en buurtjes. Maar vooral werd het een periode waarin ik mij afvroeg wat ik hier in hemelsnaam deed. Ik voelde mij niet thuis. Mijn dagritme was weg en de simpele, veilige en boeiende dagen waren ver weg. Ik moest stapje voor stapje terugkomen in een voor mij passend dagritme. Een die niet leek op dat wat ik gedaan had voordat ik stopte met werken, of de maanden daarna. Ik moest doseren met wat ik zou toelaten.
Dat wat mijn motto's waren bij thuiskomst betroffen eigenlijk 3 dingen, geldig tot op de dag van dit schrijven:
1) mijn vrijheid is goud en die wil ik behouden
2) ik moet niets meer, alles wat ik doe is omdat ik er voor kies
3) de Tijd is mijn vriend, niet mijn vijand en die vriend omarm ik

Ik kies en leef ernaar, dat is zoals ik tot op heden mijn weg gevonden heb. Teveel keuzes is niet fijn, 2 is je maximum en dan nog moeilijk genoeg.
In 2018 heb ik toegegeven aan mijn heimwee naar het alleen op pad zijn en nieuwe ervaringen en heb de Norte deels gelopen, met als hoofddoel de Primitivo. Dat duurde een week of 6. Dat ik die tijd nodig had om tot het besluit te komen dat ik echt mijn eigen weg moest gaan werd mij toen bij thuiskomst al snel duidelijk.
Willem en ik zij op een hele respectvolle en eerlijke manier uit elkaar gegaan en hij is op 10 december 2018 op zichzelf gaan wonen. Tijdelijk in een pand in Hoofddorp waar wij elkaar tweewekelijks zagen en om ook samen te eten. De ene week hier in de Wallenberg, de andere week bij hem daar in Hoofddorp Noord. Zo hielden we contact en konden uiteindelijk de knoop doorhakken zonder dat het een overhaaste beslissing was, vooral een die door emotie genomen zou zijn.
Niet dat het fijn is, maar de manier waarop en hoe Willem mij daarbij geholpen heeft, is er een waar ik dankbaar voor ben en zal blijven.
Wij zijn op 6 september 2019 officieel gescheiden en gelukkig goede vrienden gebleven. Willem heeft een gaaf huis in Westerhoven gekocht, een kilometer of 10 onder Eindhoven en heeft het daar naar zijn zin. Door Corona dat sinds februari maart 2020 de wereld in haar greep houdt, is zijn inburgering en het sociale leven daar voor hem niet echt van een leien dakje gegaan. En die situatie duurt nog voort.

We leven nu januari 2021 en de besmettingen gaan door. Het goede nieuws en tevens alle hoop, is dat er sinds 6 januari gevaccineerd wordt. Dat dit nog zeker 6 maanden zal duren voordat iedereen aan de beurt is geweest, daar denken we nog maar even niet aan. Dat er allerlei varianten in het virus zijn en de een nog besmettelijker dan de ander, daar willen we al helemaal geen beeld bij hebben. We zijn er als wereld klaar mee, met alles wat niet meer het leven is dat wat wij zo zorgeloos hadden. Alleen niet beseften. Of genoeg gewaardeerd hebben omdat er nooit enig dreiging was dat het eindig was of zou veranderen.
Er is ondertussen veel veranderd, aangepast en het algemene beeld is dat we nooit meer terug zullen gaan of kunnen naar het "oude normaal". Meteen weer even met de focus op het woord "normaal". Wat is dat eigenlijk?
Hoe het ook gaat lopen of zijn, er zullen vele herinneringen zijn aan deze periode. Voor iedereen anders.

In 2019 zou ik in september een kortere Camino lopen. De Portugese vanaf Porto naar Santiago. Dik 14 dagen was het idee. Ik had de vluchten en een paar accommodaties al geboekt. Toen kwam de scheiding en het feit dat Minoush 5 dagen lang niet gegeten had omdat ik amper thuis was. Ik zat in de organisatie van de WARR in kader van KLM 100 jaar, en was amper thuis. Ik ben met haar naar de dierenarts gegaan en met infuus en al heeft ze het gered. Zij deed mij besluiten thuis te blijven en zij begon meteen weer te eten. Die twee weken thuis waren achteraf ook goed. Ik heb orde op zaken gesteld en was er voor Minoush. Tot op heden is zij er altijd voor mij geweest en ik heb er nooit spijt van gehad.

Toen kwamen er andere plannen. De Via de la Plata, 1000 km vanaf Sevilla naar Santiago. Ik zou eind maart 2020 vertrekken, vliegen naar Malaga. Dan naar Sevilla en daar de Heilige week een paar dagen meemaken. Alles was geboekt, ook de hostels onderweg bijna tot 3/4 van de route.
Ook dat moest ik annuleren in verband met de pandemie. Het was even slikken maar niet anders. Er zijn veel ergere dingen en mijn tijd komt wel weer. En anders niet.
Wat ik geleerd heb is dat niets zeker is en dat je moet genieten van dat wat er wel is, en wel kan. En wat je hebt! Wij in Nederland hebben zoveel in vergelijking met andere landen. En ik ben dagelijks dankbaar voor mijn warme huis, het comfortabele bed en het feit dat ik naar believen eten kan kopen en geen honger heb.

Kortom, ik heb veel opgestoken van alles wat eerder ervaren en beschreven is en hoop natuurlijk dat ik weer een fotoverslag zal kunnen maken van een volgende wandeltocht of andere bijzondere onderneming. Tot die tijd ga ik genieten van alles wat goed is!

Kitty van Loon
Januari 2021

Geschreven door Kittys.trips