Ik had heerlijk geslapen en was om 7 uur op. Het bleek dat ik een van de laatsten was die bij het ontbijt aanschoof, wat wederom zeer verzorgd was.
Het was prachtig zonnig lenteweer! Wel koud, maar echt mooi. De ligging van deze herberg was in een woord geweldig! Het lag net buiten het dorp, hoger dan het dal waar het wel op uitkeek.
Ik stapte voldaan en uitgerust, met mijn kompaan de rugzak, rond 8 uur de deur uit. Dat tijdstip was wat later zou blijken, bij veel herbergen het ultieme en uiterste moment van gedwongen vertrek. Voor mij het ultieme: achter de reeds lang vertrokken meute aan, en het uiterste als we het hebben over de voorwaarden voor het verblijf. Je moest dan gewoon weg zijn.
De Zingende Bask deed iedereen op zijn eigen wijze uitgeleide, en zijn 3 afscheidskussen bekrachtigde hij nog eens met een hand op mijn (laten we zeggen) hoge achter rug. Gewoon geestig.
De patrones, zij wenste mij de 18 de juni een hele fijne verjaardag. Dat had zij natuurlijk in mijn paspoort gezien. Of ik had het verteld dat wat ik wilde, om op zondag 18 juni 2017 in de Kathedraal van Santiago te zijn als ik mijn 60 ste verjaardag had.
Het was een werkelijk schitterende dag en evenzo route, door de aanwezigheid van de vele bloesem en het eerste zicht op de Pyreneeën in de verte, voorzien van een laagje sneeuw. Zo lonkend, zo prachtig.
Pas na 4 uur stappen was er een gelegenheid voor koffie en een broodje ham-kaas. Daar was ik wel aan toe. Het zal in St. Jean le Vieux geweest zijn, en er was een terras! De nu voor mij bekende mensen waren al voorbij, maar ik had geen enkele haast. Via Booking.com had ik 2 nachten gereserveerd in een soort appartementje buiten het centrum. Dat wist ik, en verder niet. Ja, dat ik moest bellen als ik er was.
Het was 14.15 uur toen ik onder de toegangspoort van het stadje liep: de magische plek! SJPP is een prachtig plaatsje, natuurlijk zeer beïnvloed door de 500 pelgrims per dag. Maar voor de beginnende loper, echt heel bijzonder. Eindelijk ben je er, en eindelijk mag je beginnen aan een weg waarvan je al heel lang droomde.

Opvallend detail was het zien van de mensen met rugzakken, zittend voor de diverse herbergen. Later begreep ik dat deze pas op een bepaald tijdstip opengingen, en de rij mensen en/of rugzakken, de volgorde van aankomst was en dus wie aan de beurt was. En als de herberg vol was bij een bepaald aantal, dan was het wel eerlijk gegaan.
Ik had het plan om eerst naar mijn slaapplek te gaan, de rugzak daar achter te laten en dan door het stadje te gaan zwerven. Maar, behalve dat ik wist dat het buiten het centrum was, wist ik niets. Ik liep na wat aanwijzingen een stuk van een hele steile weg op, best lang. Omdat ik echt geen idee had, heb ik bij een huis om advies en raad gevraagd. Zij belden het nummer voor mij, en lieten mij daar even wachten tot de beheerder mij met de jeep kwam ophalen.
Het bleek dat ik een ruimte op de Route Napoleon gehuurd had! En dat op en via die weg, waar dagelijks 500 man langs de deur zouden lopen, en ik daar de 30 ste ook een van zou zijn. Ik kon letterlijk uit de deur, zo de route op!
De beheerder liet mij e.e.a. zien, het was prima plekje. En ik kon met hem in de jeep meerijden, terug naar beneden. Dat was ook fijn. Toen vroeg hij wat ik van plan was qua avondeten, tja.... Nou, hij regelde meteen dat ik bij de buren kon aanschuiven, om 18.45 uur. Die hadden een herberg en hun gasten gingen dan aan tafel.
Kortom: Jacob voorzag mij wat ik nodig had, maar nog niet zelf wist te regelen.

In het stadje was het druk met pelgrims, ongelooflijk wat veel. Ik ging mijn stempel op het Pelgrimsbureau halen, en kreeg daar ook advies en een lijst met de aanwezige accommodaties op de route tot en met Santiago. Fantastisch georganiseerd en ik werd geholpen door een Belgische dame, in het Nederlands.
Ik kwam Peter nog tegen, en later ook het Nederlandse/USA stel. Zij gingen allen op zaterdag terug naar huis, morgen dus. Wat een verschil met mij, ik begon vol spanning en zin en zij wisten dat zij hier eindigden omdat hun trip er weer op zat. Een wereld van verwachting en ervaring, voor de een of de ander.
Omdat ik zaterdag de hele dag ter mijner beschikking had en dus op mijn gemak zou kunnen rondkijken, kon ik de zon die nu zo heerlijk scheen niet weerstaan. Ik ging op een terras zitten met een pichet rosé van 0.5 liter, en zat te relaxen. Of nu "chillen" geheten.
Ter plekke besloot ik om terug te gaan naar mijn appartementje, te douchen en op mijn gemak rond etenstijd naar de buren te gaan.
De ruimte in Etcheverry Garaya (zo heet de accommodatie) was goed. Een slaapkamer, keukentje met zitgedeelte, douche en er waren de nodige spullen. Zoals een theedoek. Een handdoek voor de douche moest je zelf in voorzien, maar dat was geen probleem.
De herberg naast mijn appartement heette Anton, en ik had al in de gaten dat zij er wifi hadden. Ik ben er dicht genoeg bij gaan zitten en heb er even gebruik van gemaakt. Daar maakte ik ook kennis met enkele AA (American Airlines) gepensioneerden. 3 Uit Dallas en 1 uit Los Angeles, een man. Zijn moeder was een maand geleden overleden en hij als katholiek, had haar beloofd om de Camino te lopen.
Later ben ik bij 2 Brazilianen en een Canadees gaan zitten en hun reden voor de wandeling was werk gerelateerd, met problemen en veranderingen. Zij was 47 en hij wat ouder. We hebben zo goed en kwaad als het ging, in het Spaans tot 22.00 uur zitten kletsen.
Het diner was Oké, maar niet om nog een keer te doen. En, zo bleek, ze serveren iedere dag hetzelfde menu. Te weten een dunne groentesoep, spaghetti en koek toe. Karige wijn voorziening en ook Euro 13,-
Ik ben naar mijn knusse stekje gelopen, en kroop onder de dekens van het grote bed. Benieuwd naar de volgende dag, en heel blij met de afgelopen dagen.

Geschreven door Kittys.trips