Gisteravond had ik het bij terugkomst op de kamer stervenskoud. Na de douche was dat al wat beter. De deur en het raam meteen dicht gedaan. Onder de dekens lag het heerlijk en comfortabel. Rond 22-23 uur was er veel herrie, maar echt bewust meegemaakt heb ik dat niet. Het werd echt warm in de kamer en bed en vanochtend bleek dat de verwarming was aangegaan. Al een verrassende ontwikkeling, want Spanje kent eigenlijk geen verwarming cultuur. Mogelijk omdat dit een stad is met echte winters en veel nattigheid gedurende het jaar.
Ik was in de vroege nacht even wakker, maar heb daarna weer geslapen tot 7 uur. De wekker van 07.30 kon ik afzetten en ik ben op mijn gemak gaan aankleden en inpakken. Even voor 8 uur stapte ik in een nog donkere stad de straat op en ging halverwege een koffie- ontbijttentje in. Ik heb alle tijd tot de 10 uur bus en dat is wel zo prettig. Vandaag ga ik dus weer even op Portugese -1 uur tijd. De busrit duurt ruim 4 uur en ik kom volgens het schema om 13.15 uur lokaal aan in Porto. Dan is het plan om eerst mijn koffertje op te halen. Dat dit achterlaten van spullen achteraf gezien niet zo een goed idee was en mij nu dwingt om de spullen op te halen, daar ben ik nu wel weer achter. Maar goed, ik wil mijn spulletjes graag mee naar huis nemen.
In het koffietentje heb ik de tostada con tomates genomen. En ik sta nog steeds zo positief verbaasd over de enorme gedragenheid en acceptatie van de Spanjaarden, jong en oud, met het dragen van het mondkapje. Geen enkele maal iemand op enig afwijkend gedrag kunnen betrappen. Ook op straat zie je nog veel mensen met een kapje op. Vooral de ouderen. Ik was rond 08.30 uur op het station. Prachtig en ook het café restaurant. Met gratis wifi en een perfecte plek om te kunnen wachten. Ik zag onze Pool nog, die gaat om 9 uur naar Porto met de Flixbus. Hij moet i.v.m. de Duitse reisbepalingen (hij reist via Frankfurt) een negatieve test kunnen overleggen. Zijn QR code is vervallen gezien de tijd dat hij op reis was. En daarom moet hij er vandaag zo vroeg mogelijk zijn. Ik ben blij dat ik dat soort dingen niet meer hoef te regelen.
De bus stond klaar, ik had stoel 15. Dat is iets van de 5e rij en ik zat er best comfortabel. Toevallig zat Doug ook op deze bus naar Porto, maar hij ging vanaf Porto nog naar Coimbra. Niet dat hij daar nu nog veel zin in had, maar het was zo geboekt en nam woensdag de vlucht naar San Francisco. Hij zat achterin de bus en ik was blij om niemand naast mij te hebben, omdat ik 4 uur lang voorzichtig moet zijn i.v.m. wagenziekte. Praten en naar links kijken anders dan vooruit, dat wordt een probleem. De chauffeur trapte lekker door en we hadden een eerste stop van 15 min in Vigo. Ik had niets nodig en ook geen toiletbezoek. Was weer lastig uit de bus stappen.
Mijn plan voor vandaag heb ik nog niet verteld, maar is als volgt.
Toen ik gisteravond op de kamer keek hoe de vluchten er voor dinsdag en woensdag uitzien, kreeg ik het benauwd. Dinsdag maar 1-2 stoelen per vlucht, tenzij je de 05.00 uur vlucht neemt. Geen Transavia vlucht. Voor woensdag was er nog vrij veel open, maar dat was eerder voor de dinsdag ook. En eerlijk gezegd zie ik mij niet nog anderhalve dag door Porto strompelen. Kijkend naar de maandag, dus vandaag, zag ik de laatste KLM om 16.20 uur met 12 stoelen open. Zou ik dat qua tijd halen???? Even rekenen leerde dat ik na aankomst van de bus nog 3 uur zou hebben voor vertrek van het vliegtuig.
Ik moest dus eerst langs Cinema Rivoli Hostel voor mijn koffertje en dan naar de luchthaven. Dat zou binnen 1 uur moeten, dus de oplossing was een taxi.
Zo gezegd zo gedaan en de bus was gelukkig voor 13 uur op de halte bij Musica. Daar heb ik de taxi genomen naar de hostel, naar binnen gegaan en meteen mijn koffertje kunnen pakken, terug dezelfde taxi in en hup.... naar de luchthaven. Dat ging gelukkig uiterst soepel allemaal, opluchting. Ik was er al om 13.45 uur. Dit grote rondritje kostte mij 22 Euro, inclusief tip. Daar had ik het niet voor willen en kunnen laten.
Eerst naar het toilet en daarna mijn broodje eten, gekocht op het station van Santiago, naar deze mocht ik niet mee de bus in nemen. Toen ik dat grote, krokante broodje kaas zat te eten, begreep ik ook dat dit geen doen is. Een ontzettend gekruimel en meel overal.
Maar, om 15 uur oude tijd, had ik ernstige trek en moest echt eten. De incheck ging 2 uur voor vertrek open en zonder haast heb ik als laatste in de rij aangesloten. Ik kreeg meteen een stoel, wat een opluchting! Daarna ben ik na de formaliteiten, dus achter het douanegebied, een biertje gaan drinken. Pas mijn 2e hier deze 2 weken. Het was altijd de lokale wijn en met deze temperatuur had ik minder dorst dan op de eerdere Camino's.
En, de huisarts gebeld. Zij denkt aan een acute trauma door diverse omstandigheden. Nu heb ik veel getraind, maar de bepakking in combinatie met de harde ondergrond en verkeerde keus schoenen, dat zou de oorzaak kunnen zijn. Advies: een paar dagen rust, een band, pijnstillers en eind van de week naar de fysio.
Fysio Holland gebeld en ik kreeg mijn eigen Mieke aan de lijn. Alles besproken en op donderdag om 09.00 uur de afspraak kunnen maken. Kortom, hartstikke fijn.
Mijn bed heb ik via de hostel gedoneerd aan iemand die nog geen reservering heeft, of nodig heeft. Inclusief ontbijt. Kortom ik hoop dat die persoon blij is.
Nu zit ik aan boord en zal om ongeveer 20 uur lokaal in Amsterdam landen. Dan even bekijken of ik iemand kan vragen vanaf station Hoofddorp op te halen. Anders pak ik de bus naar de Wallenbergstraat of Hoofdvaart, of de 341 naar Pax.
Ik ben gisteren nog in de kathedraal geweest, maar wat is die prachtig opgeknapt. 4 Jaar geleden stond het altaar in de steigers. Nu, prachtig! Ook de beide orgels, zo mooi! k heb mijn belofte om kaarsjes aan te steken ingelost. 5 Stuks gedaan en waarom 5? Simpel in had een 5 Euro biljet en je kunt nooit genoeg kaarsjes opsteken. Er was er een voor de schoenmaker, zoals beloofd. Dat hij een mooie, veilige fietstocht mag maken. Er zijn er altijd 2 voor de ouders van Willem en mij. Dan een hele speciale voor Jolanda, een vriendin die mij ruim een week geleden gebeld had en zei dat ze uitbehandeld was. Dat hakte en hakt er in. Mid 50 en volop in het leven, niet te bevatten. Ik heb dat nog niet eerder opgeschreven omdat ik daar ook even lang mee bezig was. Die dag dat zij belde, heb ik op haar verzoek ook 2 KLM lopers gebeld en geïnformeerd. Iedereen is in shock door dit afschuwelijke nieuws en vooruitzicht.
Het overkomt je gewoon. Waarom, vraag je je dan weer af. Daarom dat speciale kaarsje. En de 5e? Voor wie 'm nodig heeft en mijn hart gaat uit naar Ukraine. Een groot drama. Wederom, waarom?
Dit moest ik nog melden want ik heb wel de foto's van de kaarsjes laten zien, maar niet het verhaal erbij.
Dan nog die vrouw die op haar knieën zit en bedelt. Daar zit ze altijd en ik ken haar vanaf 2017. Op die plek. Haar broer of man heeft dezelfde houding en die zit elders.
De bagpiper - doedelzakspeler staat nog steeds in de tunnel voordat je het plein oploopt. Er is weinig veranderd en toch ook veel.
Op een hoek was een prachtig oud, klassiek Jugendstil café restaurant. Dat is nu een verlaten pand en staat erbij alsof het al jaren leegstaat. Verval, afschuwelijk.
Het ontbijttentje dat ik had, 4 jaar geleden, is er niet meer. Ik dacht daar vanochtend te gaan zitten. En nog zoveel meer panden of cafeetjes die er anders bijstaan of helemaal nog niet. Of niet meer. De invloed van 2 jaar geen pelgrims is hier in Santiago een enorme aderlating geweest en men begint een beetje op te krabbelen door de beginnende aanloop van de wandelaars. Het is ook nog vroeg in het seizoen en Pasen is meestal het startmoment voor de massale toeloop. Mijn eerste Camino begon eind april. De 2e zal eind mei geweest zijn, want ik was al op de Primitivo met mijn verjaardag in juni. En dat is zoals de normale situatie was en nu nog verre van is.
Nu ik zo gedwongen, aangepast en onafgemaakt wegga, heb ik niet het gevoel van "nooit meer". Integendeel, ik zie mijzelf spoedig terugkomen en dan weer met de bus naar Pontevedra gaan. Daar 1 nacht logeren, de resterende 3 dagen lopen en mogelijk iets anders aansluitend. Mits ik natuurlijk weer op de been ben en ook wanneer het moment is. Ik heb tijd, wil dit zo graag afmaken en nog meer onderweg zijn. Ik houd van de sfeer op de Camino's, de mensen die je ontmoet en het leven zoals men dat hier leidt. Buiten en met elkaar.
Toen ik op zaterdagmiddag en later de avond in Padron liep, vroeg ik mij serieus af hoe de jeugd zich vermaakt. Het antwoord dat ik zag was, met elkaar op terrasjes en heel simpel. Ze kletsen de hele dag, jong en oud.
Vanochtend om 07.30 uur met 12 graden en donkere straten, zitten ze al buiten op het terras aan de koffie met zoete dingen. Zo is het leven hier.
Mijn 16 dagen onderweg zijn voelen langer, zonder er een tijdvak aan te kunnen geven. Ik heb van iedere dag genoten en het had best anders mogen verlopen. Maar ook ik leer meer flexibeler om te gaan met de omstandigheden. Ik was zo rijk in de dagelijkse ontmoetingen en de mensen die om mij heen waren, dagen lang. En dat er gisteren ook weer mensen op je afstapten terwijl je op het terras zit om je te groeten. Ze kunnen heel makkelijk voorbij lopen, ik zou het niet gezien hebben. Dat betekent veel voor mij, omdat je gezien wordt. Prachtig toch?!
We hadden een hele aardige crew, leuke interacties met de passagiers. Ik zat fijn vooraan in in het vliegtuig en kon als een van de eerste van boord. In de B pier, niet fijn want het is een enorme afstand tot de bagageband. De bagage duurde vrij lang, en ik had contact met Trudy die zo lief was om mij met de auto op te halen. En bij thuiskomst een heel lief kaartje, vrolijke bloemen op tafel en... een wijntje in de koelkast!
Een hartelijk en gezellig thuiskomen, hartstikke lief.
Ik ben even gaan zitten, languit op mijn bank in de kamer en even alles laten bezinken. Dankbaar om weer veilig thuis te zijn, toch hele mooie dagen gehad en hopen dat het zich gaat herstellen. We gaan het zien.

Geschreven door Kittys.trips