Het was een prima accommodatie, een heerlijk bed en super kraakheldere lakens. Alles bloedje nieuw natuurlijk. Deze albergue is in juni open gegaan, en het heeft nog maar weinig aanloop gehad. Niet moeilijk te bedenken met het geringe aantal pelgrims, plus de no-go maanden qua hitte. Al kun je zeggen dat oktober er ook wat van kan....
Ik ben nog vergeten te melden, in het verslag van gisteren, dat ik uit bed gevallen was. Midden in de nacht, en hoe ik dat voor elkaar kreeg, geen idee. Gelukkig was het uit het onderste bed, plus had geen gevolgen. Marie dacht dat ze dit gedroomd had en Katrien had niets gemerkt.
Dan nog even over mijn schoenen. Ik heb na de nare ervaring met mijn hoge bergschoenen op de Portugese, met de knieblessure, serieus getwijfeld wat ik mee moest nemen. Door het kijken naar de foto's van de lopers op deze route, het lezen van diverse bronnen, zag ik dat het merendeel op lage edoch stevige schoenen loopt. En, dan even de keus, welke pak ik. Nu was het bijzondere geval dat ik dat soort schoenen gewonnen heb. Grisport, en die heb ik getest de afgelopen weken. Een erg stevige zool, en die moest wat soepeler worden, maar de rest van de pasvorm is fantastisch. Ruimte bij de tenen, geen schuiven en de hielen ook probleemloos. Zeldzaam dus.
Dus heb ik die op reis aangedaan, en vandaag op dag 3 kan ik zeggen dat ik er reuze blij mee ben. Mijn plan is om t.z.t. een foto te maken van de zolen, en de schoenen na X kilometers, en deze met mijn bevindingen te sturen naar de fabrikant. Ik ben er echt heel blij mee.
Toen ik gisteravond rond 21.30 uur thuis kwam, lag Jeffrey weer/nog steeds te pitten. Ik ken het effect van een burn-out niet, maar weet wel dat slaap een perfect medicinaal helend middel is.
Ik had de wekker om 7 uur gezet, omdat de taxi om 8 uur voor zou staan. En, had hem ook daarover geïnformeerd. Het grappige was wel dat ik heerlijk in slaap gevallen was, voor mijn gevoel al uren... en hoorde de haan kraaien, uit volle borst. Ik had geen besef van tijd, voelde mij uitgerust, en keek op de klok. Even over 1 uur in de nacht! Bizar, en daarna bleef hij kraaien... onwaarschijnlijk. Om 7 uur ging de wekker, de was was droog en ik zette water op voor thee. Jeffrey kwam ook terug in het land der levenden en ik ging aan de yoghurt met mijn appel, hij aan het geroosterde brood met jam.
Om 8 uur was Antonio present en wij klaar. Hij had een mooie grote auto, en we gingen naar de Municipal om Cynthia op te halen. Die stond al klaar, perfect. De 3 mannen Kiki, Fernando en Enrique waren al om 5 uur vertrokken. Daarna gingen wij over dezelfde weg als zij liepen naar de ingang van het park. Onderweg kwamen we ze tegen! De weg was op en neer, dat was enorm vaak. Wij waren allen enorm blij dit niet 16 km lang te hoeven lopen. Wij begonnen om even 8.30 uur en waren meteen midden in de natuur. Antonio had 25 euro gevraagd, maar we gaven ieder 10, en dat was gewoon een prima prijs.
De zon begon op te komen, er was weinig tot geen wind en we liepen in de mooie natuur. Geen enkele plek om te zitten anders dan op de plekken die je zag. Dat is een van de vele verschillen met de andere Camino's die ik gelopen heb. En, je hebt weinig keus qua stoppen voor de nacht. Maar goed, dat leert mij ook om gas terug te nemen en de dagen te nemen zoals ze komen.
We liepen achter Katrien en Maria aan, die we voor ons zagen toen we uit de auto stapten. Ik heb ze verder niet meer gespot, maar we zullen elkaar vast weer tegenkomen.
Ik ben af en toe even gestopt, heb mijn oude broodje kaas genuttigd en veel foto's gemaakt. Van de kurk- en eikenbomen, en alle bijzondere vegetatie die ik zag. Op een moment zag ik planten, eigenlijk struiken, en ik rook ze. Die hadden we ook in Portugal, en hebben ethische oliën. Ik was er destijds in gevallen en het gaf mij een enorme jeuk, heel lang. Maar ik rook het nu, zag en herkende het.
Wat ik ook wist, is dat aan het eind, 2 km voor Almaden, er een enorm steile helling zou komen. En die was er! Dat, op je voorvoeten omhoog met mijn zware rugzak, dat was even doorzetten. Het uitzicht was prachtig, al zie je het nooit in realiteit terug op de foto's. Op die helling was er ook een pelgrim gestorven, getuige zijn herinneringsplaatje. Ik kan mij er alles bij voorstellen. Slechte gezondheid, hitte, 30 km... deze steile helling...
Ik wilde er even geen foto van maken. Jeffrey heeft hem, ik zal hem alsnog vragen. De afdaling was 2 km, volgens een paaltje. Het dorpje ziet er schattig uit, en nadat ik er wat meters in gelopen had, werd dat bevestigd. Er is ook een hammenfabriek... van de varkens.
Ik kwam Jeffrey op het eerste plein tegen, bij het raadhuis en hij zat daar, en ik was op zoek naar koffie. Uiteindelijk heb ik dat aan twee dames gevraagd, en is hij aan het bier en ik aan de koffie gegaan. Ik heb een reservering in El Reloj, de klok... en dit ligt op het pleintje bij de klokkentoren. De deur was open, een briefje dat het voor pelgrims was en dat er op 19 uur iemand kwam. Maar je kunt gewoon naar binnen. Ik heb een bed bij het raam uitgezocht en kreeg een bericht van Jeffrey met de vraag of er nog plek was. De Municipal was buiten het dorp en dat vond hij niks. Plek zat, ik was de enige.
Hij kwam, de vrouw die de registratie doet ook, en alles werd meteen geregeld. 12 euro. Een gezellige plek. Jeffrey ging douchen, ik niet want wilde eerst ontbijt kopen voordat de winkel, de Spar, dicht ging. Yoghurt en een banaan. Daarna heb ik nog even rondgelopen en ben op advies van de hospita bij Casa Concha gaan eten. Prima verzorgd. En binnen was het een enorme herrie van de aanwezige mannen, in werktijd, aan de bar. Vol bier en tapas. Dat kan uren duren. Ik zat buiten, onder de parasol, maar de zon draaide. Ik ga zo terug naar de herberg, wat lezen en douchen, en de rest zie ik nog wel. Morgen helaas weer een korte etappe, 13 km. Ik vind 20-25 km fijner, dat vult de dag op een prettige manier. Maar goed, het is zoals het is.
Rond 16 uur ben ik dus naar de herberg teruggegaan en gaan douchen en wat verslagen screenen op fouten. Scheelt mij later wel, en nu heb ik dus alle tijd. ook wel relaxt. Heel bijzonder, dat Jeffrey toen hij op het plein zat, erg magere katjes zag. Wat hij gaat doen is eten voor ze kopen en hen voeren. Superlief.
Nog even over Enrique. Hij werd gisteren 63 jaar. Had een huwelijk van 20 jaar tot zijn vrouw op 46 jarige leeftijd overleed. Op zijn verjaardag! Die wil hij dus niet vieren. Hij wilde dood. Kon dat niet zelf doen omdat hij dan niet in de hemel zou komen en bij zijn vrouw zijn. Hoopte 3 jaar lang op een moment waarop een ander hem zou doodschieten of gewoon vermoorden. Dan zou het namelijk wel kunnen. (Dit vertelt hij dus serieus, is absoluut een zeer gelovig mens) Dat gebeurde dus niet en daarna begon hij wat op te krabbelen. Hij liep de Camino Frances, ontmoette daar Nicolien, een Nederlandse, en ze werden verliefd. Kregen een relatie, op en neer Nederland Utrecht en Italië Genua. Tot zij vorig jaar ook overleed, ook 46 jaar jong. Dramatisch voor hem. Hij is zeer intelligent, weet enorm veel van Nederland maar ook van algemene dingen in de wereld, dus geen softie. Hij loopt met Cynthia, geen relatie (heb ik natuurlijk gevraagd) gewoon een vriendin. Hij en zij zijn gepensioneerd en is een losse combi geworden. Hij was treinmachinist!
Zoals het er nu naar uitziet loop ik vanavond nog even door het stadje, ga op tijd terug naar het privé paleisje en op mijn gemak morgenochtend ontbijten. We mogen weg wanneer we willen.

Geschreven door Kittys.trips