Rond 6 uur beginnen de pelgrims uit het Aziatische deel van de wereld geluid te maken. Om zo rond 7 uur, in het pikkedonker, van start te gaan en onderweg te genieten van... tja, van wat?
Ik begrijp dat niet. Ga om 8 uur, het is dan iets warmer en nog steeds donker zat. Zo ook de no go's en go's op de Camino. Maak je bed op bij aankomst en niet om 23 uur. Geen plastic zakken! In een zaal is er niets irritanter dan het geritsel van plastic. Doe a.u.b. plastic doppen onder je wandelstokken, en geen gesleep over de stenen of getik van de metalen punten....
Ik heb best redelijk geslapen, en behalve een zachte snurker of 3, hadden we ook nog een enorme tandenknarser! Dat geluid had ik nog nooit eerder gehoord, maar je vraagt je af of er 's morgens nog wel iets van het gebit over is om mee te kauwen!
Bizar toevallig, ik doe dat ook volgens de tandarts. Daarom heb ik binnen een half jaar mijn brug door de helft geknarst.
In november ga ik voor een bitje naar de tandtechnicus.
Vandaag ga ik naar Padron, een leuk plaatsje aan de rivier.
20 km, en ik weet waar ze een goed menu hebben. Hier in deze herberg moeten we om 9 uur uitgecheckt zijn, dus zal ik ruim op tijd voor de maaltijd kunnen aankomen. Ook in Padron is mijn hostel geboekt, en ik vind dat echt heel fijn!
Ik ken deze ook, omdat ik er in maart een kijkje genomen heb, maar zat in een andere. Die lag uit het centrum, en met mijn knie van toen was dat niet fijn. Deze nu is populair, en gezellig.
Het is nu 10 graden, met wel de verwachting van 21 graden dus ik begin toch in mijn lange broek en houd mijn korte bovenin de rugzak. De regenkleding is diep onderin gestopt, eventueel heb ik de paraplu bij de hand.
Het is nu 14 uur, ik ben in Padron en kijk terug op een prachtige tocht en een heerlijke dag! Het was 9 graden toen ik de deur uitstapte. En mistig, prachtig om te zien. Ik liep tegen de stroom in om bij de bakker een goede kop koffie te scoren en ben daarna op pad gegaan. De route en omgeving was mysterieus.... gehuld in de witte deken met een zon die haar best deed. Prachtig! Ik had wel koude handen, maar dat warmde snel genoeg op. Tot 12 uur was er geen haar op mijn hoofd die dacht aan een korte broek. Sterker nog, buiten mijn shirt en vest had een extra ding geen probleem geweest.
Maar dit was goed zo. Ik zag prachtige plaatjes van de natuur die zich om mij heen losmaakte van de witte nevel, en de zon haar werk liet doen, bijna windstil.... niet bevorderlijk voor het oplossen van de mist, maar wel heerlijk om in te lopen.
En ja, het is overal erg druk, en ik begin er aan te wennen, c.q. accepteren. Eso es.
Iedereen heeft recht om hier te zijn en deze tocht te lopen.
Ergens onderweg heb ik wederom een prima kop koffie genomen, voor 1,30... ongelooflijk... en later die wandeling (ergens bij een kerk en bijzonder lokaal kerkhof) even in de zon gerust. Ik geloof dat het daarna nog 6 km was.
Het doel vandaag was om op de platanen boulevard rustig te eten, dan richting de albergue te gaan. Daar het bedje leggen, douchen en dit keer wil ik naar de kerk op de heuvel. Daar had ik de vorige keer geen moed voor. Iedere stap was er toen een teveel.
Voel ik nu andere dingen? Zeker, maar die zijn acceptabel. Mijn rechterheup zal nu het volgende ding zijn. Maar in gedachten heb ik dat al geaccepteerd, (en gepland 😉)
Ik heb ook weer een consult bij Annatommie, uit het hoofd 2de week oktober. Daar voor een foto, diagnose en plan.
Ik ga voor injecties tot en met medio mei, en als het gerechtvaardigd is, dan de vervanging.
Wat ik nu merk is dat ik rechts trek na een aantal kilometers en de spanning daardoor op been en bil komt. Herkenbare symptomen.
Waarom mei 2023? Dan heb ik ook de vakantie met de 5 meiden achter de rug, Frankrijk dit keer, en daarna kan ik weer opbouwen met alles.
Maar: niet voor de parade uitlopen.
Ik was om 14 uur als eerste op dit terras, 100 m daarvoor was het afgeladen vol. Ook was daar wel met een menu, maar ik verkies het hier. Nu al zijn 3 tafels gevuld, nog 2 over, en met een parade van wandelaars voor mijn neus. Heerlijk.
Daarom zit ik hier heerlijk rustig, aan de wijn, en vooral nagenietend.
Deze plek, de promenade en de bomen had in maart nog geen bladeren. Nu dreigen ze af te vallen, semi verkleurd. Dat doen 6 maanden. Met de natuur, en de levendigheid.
Nog wel grappig is, dat zodra je hier aan of op een elektrische paal geplakt zit, dan weet je zeker dat je dood bent. Niet zozeer door de paal, als wel het feit dat je erop geplakt zit. Ook in bushaltes kom je elkaar dan tegen. Zo grappig. Bij ons is dat toch anders, en 's lands eer 's lands wijs. Dan maar in het lokale suffertje, daarna. Het is 15.15 uur. Alle tafels bezet. We trekken elkaar aan.
En nog wat grappigs, een situatie met een eenzame fietser. De man gaat aan een tafeltje zitten, bestelt zijn eten. De tafeltjes zijn nu allemaal bezet.
Er komen 2 Duitse meisjes, vragen of ze bij hem aan tafel mogen, zeg dan maar eens NEE.
De man eet, de dames zitten erbij. Dan komt er een bekende van de dames, of hij erbij mag...
Tuurlijk 😢..
Edoch. De man eet en ik denk... wat zal hij denken.....!
De maaltijd was prima en het dessert FATAAL. Cheesecake, een giga stuk, en smeltende in je mond. Zooooo lekker.
Ook hier is droogte. De rivier die in maart fier door de stad stroomde, is nu zielig.
Ik zit in een perfecte herberg! Top bedjes, douches, keuken faciliteiten..... en ze zitten vol vannacht. Ik vroeg de maestro hoe zijn seizoen geweest is... hij antwoordde: "ik hoop dat het snel november is, dan ga ik dicht en op vakantie." Dat antwoord gaf aan dat het een mega druk jaar geweest is.
Hij maakte het onderlaken en kussensloop al klaar, en gaf mij op verzoek een deken. Afgelopen nacht was het laken net aan.... beter nu teveel dan te weinig. Een super lekkere douche genomen, even de telefoon opgeladen, en rond 17 uur de "stad" in. De heuvel met kerk stelde weinig voor, was gesloten. En uitzicht was er niet, of niet veel bijzonders. Geeft niet.
Op een terrasje heb ik een kop koffie genomen, dat was nu op zijn plek na de perfecte maaltijd.
Straks nog even mijn boodschappen doen, yoghurt en appels, het perfecte ontbijt voor morgen.
Op mijn pad deze dagen, en nu ook, ligt het veelal bezaaid met tamme kastanjes. Onwaarschijnlijk veel. In de steden worden ze ook weer gepoft aangeboden.
Wat qua gezicht en geur mij altijd treft, zijn de enorme eucalyptus bomen. Ze zijn echt bijzonder, maar ook een probleem. Zuipen water, wat hier schaars is, groeien snel en hebben de olie. Daarom de aanplant, maar ook de ellende met de vele bosbranden in de zomers. De olie houdt de fik erin. Daarom wil men ook van deze aanplant af.
Bij het kerkhof waar ik even gestopt was, kwam ik nog iets afschuwelijks tegen. Een dode kitten. Dat beestje was net dood, mensen hadden er eerder nog een blikje voer voor de neus gezet maar ze lag met de pootjes vooruit, kopje naar beneden.... zo lag die hummel daar. Ik werd er weer beroerd van. Misschien 8 weken oud, wie zal het zeggen. Al typende heb ik dat beeld weer en voel het intens. Menigeen zal dat niet begrijpen, het zal zijn.
Ergens fijn dat het niet meer leefde. Dan had ik nog een groter probleem gehad.
Dat dus.
Ik zit nu trouwens op het terras waar het vanmiddag bomvol zat met pelgrims die binnenkwamen en gingen eten. Nu 3 tafeltjes bezet, en met een vermoeide ober.
Rond 19 uur was ik uitgewandeld in het doodse, wel leuke stadje. In maart was ik er ook op een vrijdag, maar er gebeurde meer.
Ik ga even tv kijken, mijn verslag versturen en een yoghurt appel combi maken en dat eten.
Doe ik dat niet, dan heb ik vannacht trek. Ik weet al waar ik morgen aan de koffie kan, vanaf 5 uur. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt, maar ik hoorde wel dat we om 08.30 uur uiterlijk moeten uitchecken. Dus geen getreuzel, en het ontbijtje zal ik zo klaarmaken qua schillen.
Nou, het was een mooie dag. Morgen gaat 99% van de wandelaars meteen naar Santiago, maar ik stop na plm. 19 km. Daar overnacht ik, en ga de laatste paar kilometers op zondag doen. Niets overhaast gelopen.
Tot morgen!

Geschreven door Kittys.trips