Een heerlijk bedje! Ik heb mij zo om en nabij 21 uur de luxe van "lekker gestrekt" gegund. Het verslag afgemaakt en geprobeerd deze te uploaden. Geen idee waar het aan gelegen heeft, het programma kwam niet door de eerste foto's heen. Het duurde, duurde en duurde. Na zeker 30 minuten had ik er nog maar 12 van de ruim 50 foto's doorheen. Maar ik ging echt slapen en zou het later wel zien. Rond 2 uur werd ik wakker, ging het checken en vanaf dat moment ging het snel. En daarna klaar.
Internet is hier uitstekend, daar lag het dus niet aan. Ik maak veel foto's en wil deze allemaal in het concept verslag zetten, omdat het dan veel makkelijker is om ze later op een groter scherm te bekijken, te selecteren en eventueel te verwijderen.
Ik had al dagen geleden gezien dat de dinsdag, vandaag dus, een natte dag lijkt te worden. De verwachting op dit moment is dat het vanaf 13 uur gaat regenen. Ik heb vandaag een betrekkelijk kort traject met 16 km, dus mijn idee is om zo vroeg mogelijk te starten. Waar mogelijk eet in in O Porriño het menu van de dag. Op Maps heb ik al restaurants gezien.
Om 7 uur zat ik in de riante keuken aan de thee, een Hollands rozijnenbolletje (die blijven lang goed!) en mijn fruit ontbijtje. Ik hoop dat ik de familie nog zie. Maar het zal er om hangen. Ik ga zo inpakken en wil uiterlijk 08.30 buiten staan.
Het werd 08.45 uur, omdat ik de familie nog gesproken heb. Plus M&P, die nog eerst naar de kathedraal willen gaan en wat spul voor de knie van P. kopen.
Ik sprak onze gastvrouw ook nog even, zij had mij gevraagd waar ik gisteren gegeten had. Ik legde uit waar het ongeveer gelegen was. Zij kende het, en kon haar goedkeuring meer dan krijgen. Een van de betere keukens hoorde ik.
Het is lekker wandelweer. De route is landelijk, door het bos en langs grote velden met druivenranken. De vogels fluiten. Na anderhalf uur kwam ik bij een modern en nieuw horeca gelegenheid dat uit het niets opdook. Een terras vol pelgrims, waardoor ik mij daar overheen moet zetten. Gek, ik zoek dat niet meer, maar ben er toch een prima dubbele cortado gaan drinken. Geen spijt van. Achteraf zeker niet. Qua aantallen mensen waren het er zeker 20-30. Niet verwacht. Tot aan het eind van mijn route vandaag is het droog gebleven! Ik heb wel wat last van mijn linker knie, nooit gehad. Rustig aan dus.
Ongeveer halverwege de route krijg je een keuze moment. Rechts de oude, klassieke route. Links de route meer door de natuur, iets langer. Ik had gisteren al gezien dat ik links zou gaan. De Gronze website raadt deze ook aan.
Het koffietentje dat ik genomen had, was achteraf gezien ook de enige die er zou zijn voor het stadje O Porriño. Net voor het eind dacht ik: ik vraag een lokaal persoon of ze een goed restaurant of keuken kunnen aanbevelen voor het menu van de dag. Er zat een oudere man op een bankje, ik stelde mijn vraag. Het bleek dat hij half doof was, een gehoorapparaat in had, een restant van een gebit in zijn mond dat klapperde bij ieder woord, maar verder mankeerde hij niets. Hij zei dat vrouwen alleen best geïnteresseerd waren om even jeweetwel te doen. Of ik.....???
Ik moest natuurlijk even hard nadenken voor zo een verleidelijk aanbod, maar heb hem toch vriendelijk bedankt. Geen probleem, hem een prettige dag toegewenst en mijn weg glimlachend vervolgd. Ik zag het al helemaal voor mij 😉. Ik was rond 13 uur in O Porriño, met een leuk autovrij centrum. En, een restaurant da Malosera. Daar ben ik buiten gaan zitten, onder de luifel. Het begon meteen te regenen! Behoorlijk. Wat een mazzelkont ben ik. Het menu wat ik gekozen heb was een heerlijke omelet, met uien gekarameliseerd en noten. Een lekker visje met salade en koffie. Hierna ga ik naar de herberg, douchen en alles verder bekijken. Het was ondertussen droog geworden en de herberg is nog open tot 15 uur. Prima op tijd. De incheck was super modern. Hij scande mijn ID en kreeg alle info. Voor de lokale autoriteiten. EUR 14 afgerekend. De deur kan ik met een code openen en de code kon ik zelf kiezen. Weer met een dekbed, lakens en kussen. Er was nog een Argentijnse, d.w.z. een Colombiaanse die in Argentinië woont. Dat zag ik aan haar mate, de thee met thermoskan. Ik ben heerlijk een hete douche gaan nemen. Daarna was ik weer mens. Ik was afgekoeld op het terras met het eten. Aangekleed en daarna heb ik zeker een uurtje onder de luifel en overkapping gezeten, want het hoosde. Rond 16 uur was het droog en ben ik de straat opgegaan. Geen kip. Ik zag de Lidl en ben daar mijn yoghurt en fruitje gaan halen. Hier is geen ontbijt en ik passeer genoeg tentjes, mits open.
Op de terugweg van de Lidl had ik trek in koffie. Ik ging in een café restaurant en bestelde een doble cortado. Maar wilde eerst even naar het toilet. Dat "even" werd ruim een of anderhalf uur. Het slot was kapot, ik kon geen kant op. Bonken en bonken op de deur. Er kwam een man die in het Spaans zei wat ik moest doen. Maar, dat slot was gewoon kapot. Ik kan nu melden dat ik het hoe langer hoe warmer kreeg, en uiteindelijk op de afvalemmer ben gaan zitten. De vloeroppervlakte was minder dan 1m2. Geen raam, niets! Benauwd. En niemand die vroeg of ik nog leefde of niet. Ik was niet in paniek, maar werd wel pissig. Mijn BHV achtergrond speelde op, want het geruststellen van het "slachtoffer" is de 1e handeling. Dus toen ik zei: "niemand die vraagt hoe het met mij gaat, of ik in paniek ben of niet!"
"Bent u in paniek?" kwam er terug.... te grappig!
Na ruim een uur mogelijk langer, ik zat dus met jas en vest in mijn hand op de emmer, gaat de deur na veel gehak, gesloop open en ik kijk in de gezichten van 2 bezwete politie agenten. Ik zeg: "en nu lust ik een kop koffie", dank u wel. Ik heb mijn handen gewassen en ben een koffie gaan bestellen. Daarna begon de nawerking toch wel. Dus aan een glas rode wijn.
Ik heb nog gezien dat er een nieuw slot opgezet is. Daarna de rekening gevraagd, maar ik hoefde niets te betalen. De vrouw schaamde zich. Samen even gelachen, klaar.
Meer mensen op straat, na 16-17 uur komen ze als mieren uit hun huizen. De terrasjes zitten weer vol en de temperatuur is niet belangrijk. Dit is het leven hier. Ik ben naar mijn herberg gelopen, heb de ontbijtspullen op het bovenste bed gelegd en in het café ernaast een wijntje gaan drinken. De avond is nog jong.
Straks de kranten nog even bekijken en als het kan, Boer zoekt Vrouw van afgelopen zondag.
Ik heb voor morgen een bed in Redondela gereserveerd en voor donderdag een in Pontevedra.
Gisteren kreeg ik dus weer een enorme uitbarsting van een dubbele koortslip. Dat gekochte zalfje doet het goed! De branderigheid is er uit, het verzacht. Dat het er niet uitziet, is 'n andere situatie.
Ik ben om ongeveer 20.30 uur naar de kamer gegaan. Daar heb ik de Argentijnse gesproken en mijn bed klaar gemaakt. Lekker liggen. Ik hoop wel dan mijn knie minder wordt, zeker omdat er voor morgen een steile klim plus afdaling gepland staat. De stokken, daar heb ik nu al veel plezier van. Die geven ritme, evenwicht i.v.m. de rugzak en ontzien de knieën. De hoop is daarom dat het meevalt.
We gaan het zien!

Geschreven door Kittys.trips