Slecht geslapen, ik had ook eigenlijk geen slaap toen ik naar bed ging.
Veel geluiden, maar daar ligt het dan niet aan.
Maar het geeft niet, ik heb genoeg reserve om de dag door te komen.
Om 6 uur stond ik buiten en liep door een schemerachtig Santiago naar de bushalte.
Er waren nog veel mensen op straat, en dit vooral nabij een discotheek die op dat moment haar deuren sloot.
Bij de bushalte werd ik meteen door een (later agressieve) man bestookt met allerlei vragen en opmerkingen waar ik helemaal geen zin in had.
Zijn keus om te kletsen, vragen, dwingend... bekijk het.
Een zwerver kwam erbij er beschermde mij nog, door met de man in gesprek te gaan en hem vroeg gewoon weg te gaan.
Dit was de énige keer dat ik zo iemand trof maar ik had er geen zin in en was ook niet bang ofzo. Op dit tijdstip zeker niet.
Daarbij was ik een kop groter.

Het bracht mij wel in gesprek met een Amerikaanse en een naar later bleek, Nieuw-Zeelandse.
De USA was bíjna 3 maanden op pad geweest in Europa en had vanaf le Puy gelopen.
De Nieuw-Zeelandse had de Norte vanaf Irun gedaan. Zelfde vertrekdag als ik, dus eerste week slecht qua weer.
Haar ervaring was anders dan de mijne, ze vond het mooi.
Het was haar eerste Camino, dat zal ook gescheeld hebben.
In de bus zaten we bij elkaar en praatten over van alles en nog wat en ik maakte een opmerking over het alcohol gebruik tijdens werk. Dus vroeg aan de koffie mét en dan hup...aan de gang.
Waarop de USA vroeg of wij van het dodellijk ongeluk hadden gehoord waarbij 2 Camino fietsers gedood waren, een echtpaar. Hun zoon van 7 niet, omdat die naar zeggen wandelde. Mogelijk met anderen. Het fijne wist ze niet.
Door alcohol van de automobilist.
Waarop de Nieuw-Zeelandse zei dat 7 maanden geleden haar man verongelukt was door een vrachtauto die rechtdoor ging.
Dat zij samen naar een bruiloft in Valencia zouden gaan, maar eerst een/deze Camino zouden lopen.
De bruiloft is dus deze week, de Camino heeft zij nu alleen gedaan in zijn gedachtnis en dit was helend geweest.
Zijn as heeft ze voor een deel achtergelaten in Finisterre. In een schelp.
Nu ging zij naar Valencia, voor de bruiloft, alleen.
Maar ze kon het hebben zei ze.
Het effect van deze tocht zowel fysiek als geestelijk, was goed geweest.
Zo zit je op de dag van vertrek nog in de Camino sfeer tijdens de busreis naar de luchthaven.
De USA vroeg in 1 woord het persoonlijke effect van deze Camino te geven. Voor haar was dat "geduld".
Voor mij "besluit" en voor de Nieuw-Zeelandse was dat "vrede".
"Besluit" nader toegelicht: kies en leef ernaar.

De check in was eitje. Ik had een grote plastic zak vanaf huis meegenomen en deed daar de rugzak in.
Helaas heb ik deze niet tot AMS kunnen door-labelen, maar ik heb tijd genoeg. En, dan ook minder rusico op kwijtraken.

Ik zit nu naar buiten te kijken en we liggen hier als airport op een soort verhoging. Het gekke is dat ik weet dat aan de rand van de baan de weg loopt die ook weer vandaag vele mensen naar Santiago zal brengen en waar ik de 27ste ook liep.
Wat zal het hen brengen vandaag....

De vlucht was goed, uurtje. En zo ben ik om 11 uur met de rugzak bij de bus die van terminal 4 naar 2 gaat.
Dat is nog een heel eind! ik denk bijna 10km.
Daar ben ik naar de KLM balie gegaan en gevraagd of ik de bagage voor de 20.30 vlucht al kon afgeven/inchecken. Ja!
Hoe heerlijk. Die was ik kwijt.
Daarna gaan uitvinden hóe de metro kaartjes werken. Daar was de toeristenbalie weer geschikt voor.
Een Dagtoeristenkaart kopen, die is geldig op alles.
Anders moet je een OV chipkaart kopen, en die opladen.
En dan de actie....zucht....
Jacobus kwam deze keer in het figuur van een dame die mij hielp. Dus, 8.50 voor hele dag reizen en ik ben met haar meegegaan tot het station waar we beiden uit moesten.
Nuevos Ministerios lijn 8.

Na contact gehad te hebben met Mariale ben ik naar de ingang Corte Ingles gelopen. Daar was zij ook en we hebben samen met haar man Ramon, heel lekker gegeten in een trendy hamburgertent.
Niet zomaar een, maar álles is op Venezolaanse leest geschoold. Perfect vlees, aardappeltjes en ook Dé, traditionele kaasstengels vooraf. Héérlijk dessert.
Ik had hen uitgenodigd, maar daar wilden ze niets van weten. Vind ik naar. Zij heeft een goede baan, en hij is nu koerier.
Ze werken heel veel. Klein appartement maar erg gezellig.
En een hond die ze uit Venezuela hebben meegenomen en er gek op zijn.
Dit jaar geen vakantie en bijna geen vrij voor hem. Geld verdienen nu het kan.
Hij mist zijn eigen beroep van boer enorm. Vee, akkers etc. Het buiten zijn.
Ik kreeg het nu al erg benauwd in de drukte van deze buitenwijk, waar het een en al verstedelijking is.
Ze moeten het van de vrije momenten hebben.
Hel leven in Venezuela is vreselijk slecht, niets beschikbaar. Zijn familie heeft land etc. Maar géén geld voor zaad, water etc. Daar word je moedeloos van.
De heimwee van haar naar haar ouders, zusje. Zijn leven hier tussen beton anders dan de koeien etc. Ik werd er en ben er triest van.
En zo gastvrij, dan mij mee nemen naar het appartement.
Daar haalde Ramon vol trots een mooie, nee de beste rum uit Venezuela uit de kast en schonk ons wat in.
Daaruit sprak ook trots en gemis.
Ik heb hen uitgenodigd om naar Nederland te komen en accommodatie aan te bieden.
Zal mij een eer zijn.

Ik ben samen met Mariale en de hond richting Decatlon een metro gelopen. Tijd genoeg maar ik wilde hen nog even tijd geven. Zij werkte vandaag thuis en had voorgewerkt. Projectleider IT telecom.

Ik heb ergens een koffie genomen en ben naar de luchthaven gegaan per metro.
Daar heb ik mijn dagkaart aan een jongen gegeven en dat scheelt hem geld.
Ik heb veel tijd, maar ben beetje moe naar de korte nacht en wil ook even rustig zitten. Buiten is het 29 graden en ik heb de bergschoenen uitgedaan.
Even luchten na dit alles.

De vlucht is 20.30 uur.
Daarna is deze trip voorbij, de wandeling.
Het is anders dan de vorige keer, nu is het goed om naar huis te gaan en het normale ritme op te pakken.
En hoe dát uitpakt, dat gaan we zien.
Ik hoop te kunnen blijven lopen, en genieten. Maar deze is in de pocket!

Geschreven door Kittys.trips