Koeien, veel koeien en ze hadden allemaal een bel om.
Die bleven eten. De hele nacht door. Onder mijn raam.
Op zaal was het rustig, en de bedden waren goed. Toch onrustig geslapen, gedroomd en mogelijk ook niet al te moe.

Om 7 uur gaat het licht aan. Duidelijker kan het niet.
De zaal was al half verlaten, en men was weg of zat te ontbijten. Prima verstrekkingen en daar rustig wat ontbeten.
Er zou tot 18 km niets meer zijn. Dachten we.
Het was een prachtige dag, je voelde dat het heet zou worden.
Marijke en ik liepen eerst even verkeerd maar dat merk je gauw genoeg als er geen pijlen meer staan.
Omgekeerd en ons afgevraagd waarom we de duidelijke aanwijzingen zó konden missen.
Maar goed, beter ten halve gekeerd dat ten hele verdwaald...of zo.
De route was PRACHTIG. Eerst flink stijgen, dalen, op 4 km nog een nieuwe herberg waar we nog even koffie gedronken hebben.
Daar zaten Victoria en Diana ook. Even met ze gekletst, koffie genomen en weer op pad.
Het was ook leuk dat er een kudde koeien langskwam. Veel jong grut, lekker bij moeders.

Het vervolg ging heel lang, heel steil omhoog. Maar prachtig met mist in de dalen. We bleven fotograferen.
April 2017 was hier een bosbrand, en daarom was er een alternatieve route aangegeven.
Maar voordat we konden besluiten wat WÁT was, stopte een auto en vertelden de 2 leuke mannen over de brand en dat de oude route prima en mooier was. En inderdaad zo mooi!
De mistvelden en alles er omheen.
Wij liepen door het afgebrande bos, met weelderige lente groene varens. De nieuwe planten en vooral veel bloemen gaven een pracht contrast in kleur.
Het verbaasde ons dat de dikke mist toch snel optrok.
Slechts even in de mist gelopen. Daarna volle zon.
Er was tot het stuwmeer een zeer oud pad. Schitterend.
Om 12.30 uur over de dam gelopen en ik kon niet nalaten te denken.. Wat als.....
Maar droog de overkant bereikt en 1 km verder lag het hotel met terras én eten!
Dat gedaan. Een 0 % erbij, en rustig aan de gebakken eieren, frites en bacon... zitten smullen.
Marijke kwam na mij, ook zo van pfoehhhhh
Rond 14 uur aan de laatste kilometers begonnen.
In de stralende zon.
Over heet asfalt.

Maar ik merk dat ik in goede gezondheid en conditie ben, want ik loop het in cadans makkelijk weg. En niet moe.
Vanmorgen was het 4 uur stampen, flink omhoog, flink naar beneden en niet voor 10 minuten.
Dat maakt het wandelplezier wel erg fijn.
Als ik af en toe om mij heen kijk, en zie wat er tóch allemaal niet lekker loopt...oef.

We waren rond 15.30 uur in ons dorp en herberg Casa Sanchez en het is er geweldig!!
Grote tuin, een super lieve gastvrouw, enkele bedden voor ons en prima douches.
Marijke en ik hebben de was gedaan in de machine en dat was prima!
Ik was doorweekt, en dat liet zich ruiken.

Na de was alles in de droger, en het dorp in gegaan. Wat gedronken in een bar, en daarna naar de supermarkt voor yoghurt, fruit.
Morgenochtend lekker een bak yoghurt en gemengd fruit.
Er is een gezellige zitruimte in onze accommodatie met een prima keuken.
Onderweg koken er veel mensen zelf hun maaltje.
Kosten, smaak maar ook het late tijdstip van restaurants zal daar een rol in spelen.

Timo liet weten dat hij een prachtige dag had gehad en nu in het enige alleenstaande bed lag. Mijn bed dus!!
Morgen heb ik voor hem ook een bed hier geboekt. In onze kamer met 3 losse bedden. Perfect.
Hier geen koeien, geweldig met vogels en ik lig nu in de tuin op een ligstoel dit te schrijven.
het is 18 uur.
Straks gaan we een hapje eten en dan zien we wel. Misschien nu eens het journaal zien!

Marijke heeft 2 dochters. Van een is de schoonvader opgegeven en wordt euthanasie op maandag uitgevoerd. Zij gaat nu maandag terug, 2 weken eerder.
In Lugo neemt ze de bus naar Santiago, op zondag.
Ik heb t/m zondag ook voor haar accommodaties geboekt, inclusief Lugo.

De Camino is als het leven. Je loopt het. Je ontmoet mensen, die zie je later weer of nooit meer.
Je geeft wat van jezelf, je krijgt van de ander.
Als ik nu mijn programma wat ik graag zou willen doen, zou aanpassen om op Timo te wachten, doe ik mijzelf tekort. Dan kom ik niet uit met mijn dagen.
Daarbij heeft hij ook nooit gevraagd of ik dat zou willen doen. En dan nog moet je dat niet aan een ander vragen, is een lastig dilemma voor de ander.
Je vraagt nogal wat!
Als het zo bedoeld is, zien wij elkaar heus nog wel.
Ik kan op mijn manier nu voor hem zorgen door fijne accommodaties te regelen.
Zo voelt hij zich ook geliefd.
In het leven passen we ons al zoveel aan aan anderen, en vergeten wat voor onszelf zo belangrijk is.
Je mag best je eigen leven leiden, en de keus is aan de ander om daar genoegen mee te nemen of niet. Klaar.
Is niet de schuld van de ander dat jij jezelf wegcijfert. Dat is je eigen keus geweest.

Om half 8 in een leuk lokaal restaurant gaan eten en mooie gesprekken met de ober én Marijke. Daarna ook met Victoria en Diana. Die zijn hier ook.
Morgen weer een mooie dag..vast wel!

Geschreven door Kittys.trips