Het is vandaag vrijdag 8 juni en gisteravond bedacht ik, dat ik wederom de verjaardag van een oud collega was vergeten. Shaam zat zeker de afgelopen 10 jaar in mijn team, en met hem heb ik vrij veel meegemaakt.
6 Juni was zijn verjaardag en ik had alleen aan Winifred gedacht.
Hoe bizar dat ik vannacht even op mijn telefoon kijk en tot grote ontsteltenis het bericht zie dat onder de oud-collega's gedeeld wordt: hij is aan een hartstilstand overleden. Ik krijg er rillingen van. Zó lang gewerkt, heeft een jong dochtertje en veel jongere vrouw en is pas 1 april jl. met de vrijwillige vertrekregeling gegaan.
Het is niet te bevatten.
Een paar maanden geleden was er nog een andere collega, Alfred, ook net gestopt en ook overleden aan het het hart.
Dit bericht van vannacht houdt mij goed bezig, omdat het zo intens triest is.

Ik was voornemens om rond 9 uur op pad te gaan, maar het werd 09.30 uur en dat had meerdere oorzaken. Ik heb eerst rustig een ontbijt in het hotel genomen, ben nog even terug naar de kamer gegaan en net toen ik buiten stond, begon het te regenen. Ik ben even teruggegaan, mij anders aangekleed, en ben alsnog op pad gegaan.
Het weer: 20 Graden en het is warm, vochtig.
Dat is wel heerlijk, want je hebt geen jas of vest nodig, maar daardoor sleep je wel een hoop in je rugzak.
Meteen was er een klimmetje met daarboven een oud kapelletje, waar ik de lokale bejaarde op de foto heb gezet.
Tegen betaling van x bedrag stak hij gedurende je aanwezigheid een van de kaarsen aan. Je ging verder, de kaars ging uit. Hij blies wat af per dag!
Zo grappig.
In het hotel was ik in mijn cape geholpen door een Engelsman, Joe genaamd. Bij het kapelletje werd hij ook in de "val" gelokt, en later kwam hij langszij.
We liepen daarna 10km met elkaar op, en het was aangenaam om met hem te kletsen.
Voor mij was dat trouwens een uitzondering omdat ik graag alleen loop.
Zijn zoon woont in Bilbao, en zijn vrouw komt straks voor 5 dagen over. Die is niet zo van de wandeling. Joe gaat tot Oviedo en reist dan terug naar Bilbao.
Om 11.30 uur gingen wij samen aan de koffie en de voeten van de vloer.
Toch bijna een uur daar gezeten, lang maar lekker. Ik heb de tijd.

En Dennis kwam binnen, de Duitse jongen die ik gisteren ontmoet en aangesproken had.
Ik stelde hem aan Joe voor, en echt, Dennis doet de zon schijnen. Joe ging na de koffie wel verder over de weg lopen- koos zo niet het kustpad- en vertrok na een half uur zitten.
Na koffie was het voor mij duidelijk dat ik wel de route langs de kust zou pakken. De GR09 geloof ik, dat is een combinatie met de Camino.
Wát was dat een mooi stuk, éindelijk ook over landwegen en met vergezichten, prachtig!

Ik begon toch wel honger te krijgen, en het was al 15 uur voordat ik in een plaatsje aankwam waar ook een restaurant zou zijn. La Fuente genaamd en die was voor mij!
Onderweg was ik Joe en Dennis trouwens nog tegengekomen, zij zaten aan de rand van de weg. Straks meer over Dennis.
Er zijn hier natuurverschijnselen die bufones heten. Dat zijn gaten in de kalksteen kust, en als het stormt perst de zee het water er doorheen. Dat geeft een spectaculair gezicht, een beetje als fonteinen gaat het water met véél geblaas de hoogte in.
Afstand houden is dan wenselijk. Ik vond het prima dat er geen fontein te zien was, scheelt een storm.
Trouwens, de regen van vanochtend was gelukkig al na 30 minuten gestopt.

Ik was rond 15 uur in dat plaatsje met het restaurant en ik rammelde. Na de toast en koffie van het ontbijt, en de 2 koffies, had ik geen vast voedsel meer gehad.
De 2 aanwezige mensen zaten daar aan een bord witte bonensoep ofzo. Stukken vlees en worst erin.
Leek mij perfect dus dat besteld. En alcohol vrij bier.
Dennis kwam aan en ging een biertje drinken, en hij zei dat hij vandaag écht een douche moest hebben. En zijn heup aan de voorkant was erg beurs van de heupband en de 25kg die hij op zijn rug droeg.

Ik liep om 15.45 uur alweer verder, want ik had gezien dat het behoorlijk zou gaan plenzen in de komende uren.
En het was opeens een enorm kabaal dat mijn aandacht trok, alsof er auto's op elkaar klapten. En dat midden in een verlaten dorp.
Bleek een vrachtauto cq. kraanauto te zijn die achteruit reed en een halve plataan afrukte. Jarenlang liefdevol snoeiwerk en opgekweekt, en nu bruut afgerukt.

Na dit incident vervolgde ik mijn pad en kreeg ik meteen een behoorlijke klim voor de kiezen. En een prachtig uitzicht als beloning.
Er was een man die er met zijn hond liep en toen het begon te regenen kon hij mij in de cape helpen. Altijd als ik hulp nodig heb, is er iemand in de buurt!!
Ik koos nu voor het hoge verharde pad en niet dat pal langs de kust liep, gezien de regen verwachting. En dat was ook best pittig maar bleek een goede keus.
Ik liep onderhand behoorlijk in de regen en ik denk toch dat sommige plekken van mijn cape niet waterdicht meer zijn. Maar goed.
Llanes, wat een leuke stad is dit! Gaaf gezellig centrum.
Ik liep wel meteen door naar mijn hostel want ik wilde eerst douchen en dan de was doen.
Alles is dan weer schoon en droog, heerlijk.
Nadat ik had ingecheckt (en ik had een 4 persoons geboekt) blijkt er een eigen badkamer bij te zitten!
En mijn lampje lag op bed!!! Lieve, lieve Ludo!
Ik ben nog alleen....op de kamer....
Héérlijk heet kunnen douchen, lekker droge kleren aan en alle vuile kleding in de wasmachine gedaan. Mijn kleine hoeveelheid verzoop erin.
Straks de droger. Geweldig, en daarna ga ik naar buiten opzoek naar een paraplue.
Daarvan liggen er 100 stuks thuis, maar ik heb deze nu echt nodig. Anders heb ik alleen alleen maar de cape en dat is niet écht lekker.
Omdat ik al gegeten heb ga ik straks ergens alleen maar wat lekkers drinken.
En nog wat rondkijken. Ik was verbaasd over wat ik zag als centrum. Een haven en prachtige huizen. Het schijnt hier een gewilde filmlocatie te zijn.
Ik geloof en hoop dat het straks wat droger wordt.
Het bleek dat er nog iemand voor mij was, die ook op de droger wachtte. Een Ierse jongen. Ik vroeg of we misschien samen de droger in konden, nou prima.
Ieder 1,50 gelapt en 45 minuten later haalde ik er alles uit. Hij ging al wat eten met een stel vrienden en vroeg of ik er voor zou willen zorgen. Natuurlijk.
Wat een genot! En op een sok na was alles droog. Die had ik over het hoofd gezien in de wasmachines. En hangt nu aan de eigen wasknijper in de kamer te drogen.
Ik hoorde dat er nog 3 meiden uit Madrid bij komen vanavond, op "mijn" kamer. Dat vraagt om nu even alles ingepakt en geordend te hebben.
Ik ging op slippers de stad in, want sandalen moeten daarna anders weer drogen.
De paraplu heb ik natuurlijk bij de Chinese winkel gekocht.
En ook nog een fles wijn gekocht om straks op de zaal in de herberg te nuttigen en uit te delen.

Het leven in een herberg is bijzonder. Je ziet daar echt allerlei soorten mensen, ze koken, kletsen, kaarten, lezen en van alles nog meer. Is absoluut gezellig.
Ik kwam daar dus terug en heb lekker een glaasje Rioja gedronken en ook dit verslag geschreven. Tevens iedereen die wilde een glaasje wijn geschonken.
In afwachting van de dames van de kamer zit ik heerlijk in de grote zaal.
Vandaag was prachtig en pittig. Genoten!
Morgen heb ik een herberg op 25km. Dan is het zaterdag, je weet het nooit qua drukte.
Zondag zit ik in een hotel aan het strand.
En zojuist heb ik nog een herberg in Villaviciosa besproken. In het centrum. Voor maandag 11 juni.
Daarvandaan ga ik richting de Primitivo, en gaat mijn échte wandeling beginnen.
Llanes is nog 462 km van Santiago verwijderd. Daar zit ik nu. Bilbao was 709. Dat betekent dat ik nu 247 km gelopen heb.

Dennis.
De afgelopen dagen zag ik een ongelooflijk grote oranje rugzak en daaronder een iele jongen, veelal voor mij uit lopen.
Op een gegeven moment zat hij op een bankje en ik ging naar hem toe. Hij zat een saffie te roken, en we raakten aan de praat.
Hij is Duitser maar dat kun je amper horen. Hij liep op slippers, normaal blootvoets, maar dit asfalt werkte als een kaasschaaf. Zijn voeten zien er heel normaal uit!
Hij droeg zijn bergschoenen nu aan zijn rugzak, had ook nog een tent, hammock, en allerlei andere spullen bij hem.
Zag wel waar hij ging slapen.
Ik vroeg of hij naar Santiago ging. Ja. En mogelijk kocht hij daar een fiets en ging dan zo terug naar Duitsland. Een en al big smile.
Ik zei gedag, liep verder.
Maar hoe leuk om deze vrolijke gast van misschien 20-22 iedere keer te ontmoeten.

Het is nu 21.30. Ik ga het verslag afsluiten en foto's uitzoeken. Morgen weer verder.

Geschreven door Kittys.trips