Op ons gemak van het ontbijt genoten, waarna we zo rond 09.15 uur op pad zijn gegaan. Het is zondag, nietwaar!
De route gaat vanaf hier nu 200 km over de beruchte, beroemde Meseta, het Spaans voor een tafeltje of plateau. Ik vond het allemaal prima en daarbij, het was goed wandelweer. Perfect om te lopen. Velen vinden dit deel saai, maar ik niet. Ik geniet van alles en laat het komen zoals het is en komt. Ik ben hier nog nooit geweest, dus alles is nieuw en iedere dag weer ben ik nieuwsgierig naar de volgende. Naar de nieuwe ervaring, beleving en het andere gebied.
In Hontanas heb ik heerlijk aan de koffie gezeten, zo rond 12 uur en met de schoenen uit, en daar kwamen Inge en MH al snel bijzitten.
Natuurlijk was het Moederdag!
Ik ben daar ook de kerk ingegaan en bij een prachtig altaar heb ik de grootste kaars aangestoken. Die zal mogelijk nog branden.....
Er was prachtige muziek, en ik had er wel uren kunnen zitten, zo mooi en rustig als het was.
Eenmaal weer terug in de zon verder op pad gegaan en als je bijna op de overnachtingsplek bent aangekomen, passeer je de ruïne van San Anton. Daar kun je trouwens ook overnachten, heel basic. Geen elektriciteit, geen stromend water, maar wel de mooie ontmoetingen en gesprekken. Het is een van de merkwaardigste ruïnes op de route want er loopt nu een landweg door het booggewelf dat ooit kerk en klooster met elkaar verbond. Het klooster was uit de 12 de eeuw en werd als hospitaal voor de pelgrims gesticht. De kerk was 14-15 de eeuw maar nu is het een redelijke puinhoop.
Wat er wel in orde was, dat was de aanblik van een terras bij een café er recht tegenover en dat was te verleidelijk. Ik heb daar een biertje genomen (heerlijk!) en ik kreeg er een stuk meloen bij. Een bijzondere combi, maar aandoenlijk en het was ook lekker. Er was muziek en de eigenaar was een beetje gekke maar wel leuke man.
Inge kwam langsgelopen, en even later zijn we samen verder gegaan.
Heel bijzonder, tevens bizar, was het feit dat we een wandelaar aan zagen komen lopen, en dat dit Vivian bleek te zijn.
En wat denk je: Inge zegt... "heee Vivian!... "
Huh????? Ken je die???????????????????????????????
Vivian zat n.l. met mij op 26 april in de Thalys, de TGV vanaf Rotterdam en ik had haar nooit meer gezien, tot nu. Inge had haar dus ook en al eerder ontmoet. ZOOOOO gek! We hebben een foto gemaakt, en onze wegen vervolgd. Vivian logeerde in de ruïne van Anton.
De ontbrekende in deze, MH....natuurlijk, en zij kwam ook langszij waarop wij gedrieën naar onze slaapplek zijn gelopen. Het was warm, en we liepen door de langste straat die ik ooit op de Camino heb gelopen. Opzoek naar Albergue Rosalie, en dat door een overigens prachtig dorp. Het boekje dat ik had liet lezen dat Castrojeriz een van de langste plaatsen op de route is. In de 11 de eeuw zelfs met 9 kerken en 7 pelgrimshospitalen. Die belangrijke rol speelt deze plaats nu niet meer.
MH en ik zaten op een vijfpersoonskamer, ruim van opzet en slechts enkele bedden. Perfect dus. 10 Euro per bed, is gewoon een prachtige prijs.
Inge lag op zolder, en het complex had een leuke binnenplaats waar je kleding kon wassen, drogen etc.
Na het douchen wilde ik ergens wat gaat schrijven maar ik kwam Peter, zijn zus Helen en Tom op een terras tegen en daar heb ik natuurlijk een wijntje met hen gedronken. Daarna ben ik weer verder gelopen en heb het dorpje nog wat verkend. Onderweg ook nog wat fruit gekocht en kwam - heel toevallig - Roz en Michael tegen. Zij gaan nu ook mee eten vanavond.
Dit eten deden we in het restaurant onder onze hostel en dat was prima. Salade, vis, toetje en wijn.
Redelijk op tijd naar bed gegaan, maar daarvoor heb ik nog een digestief avondrondje door dit hoog gelegen dorp gelopen!

Geschreven door Kittys.trips