Zondag 30 april, Len haar verjaardag en mijn eerste stappen op de Camino Frances en dwars door de bergen van de Pyreneeën.
Ik was om 06.20 wakker, kon nog wat soezen en de blik naar buiten leerde mij dat het half bewolkt was. Het schemerde en de zon was net aan het opgaan. De eerste wandelaars kwamen langs, de rij zou nog langer worden.
Het was niet zo koud als op zaterdag, maar als ik naar de kleding van de mensen om mij heen keek, kreeg ik toch het idee dat ze geen idee van het lopen in de bergen hadden. Voor mij was een ding duidelijk: geen korte broek en in laagjes warm aankleden. Natuurlijk zou ik het af en toe te warm hebben, maar de vrees en ervaring voor afkoeling was veel groter en reëler. En, wat ben ik blij geweest! Wat ik die dag meemaakte had ik nooit kunnen bedenken.
Mijn ontbijtje was perfect, met grapefruit, appel, banaan en wat brood. En inderdaad kwark, geen crème fraîche. Toch goed bedacht gisteren. Het geheel was erg lekker, konden we vaker doen! Ik liet de helft van de kwark achter, dat was teveel.
Ik zette mijn eerste stappen om 07.20 uur buiten de deur, en de rugzak en het lijf voelden prima. De spierpijn c.q. stijfheid van gisteren waren verdwenen. Het was klimmen, en nog eens klimmen. Bij Honto heb ik mijn jas uitgetrokken en om 9 uur was ik bij de herberg in Orisson. Menigeen stopt daar al, om de lengte naar Roncevalles te halveren. Maar, wat moet je hier de hele dag???? Er is letterlijk niets. En, een beperkt aantal bedden.
Ik had mijn reservering in het klooster en was daar heel blij mee. Goede keus. Ik ben in deze herberg wel heerlijk aan de koffie gegaan, dat was erg welkom.
Had er niet zo een lange rij gestaan, dan had ik ook naar het toilet gegaan. Nu was ik doorgelopen.
Hoe verder we kwamen, hoe sterker de wind werd, en het werd gewoon doodeng. Storm! En dusdanige windvlagen dat ik met rugzak en al (waarschijnlijk door mijn rugzak als windvanger) tot 3 x toe omver geblazen werd. Eenmaal in een greppel, en ik kon daar dankzij de hulp van iemand anders weer uitkomen. Ik lag een soort van op mijn rug en het was gewoon angstig. Ik ben zelden zo bang geweest en de gedachte speelde door mijn hoofd: niet op de eerste dag al uitvallen!
Ik heb urenlang angst gehad. En, het werd kouder, natter en zelfs met natte sneeuw aan het eind. Bizarre omstandigheden en wat hadden de mensen in de korte broeken het verschrikkelijk koud!
Onderweg zat ik vol twijfel, ik kon niet terug, dat was minstens zo gevaarlijk en ver. Ik had al 4 uur niet gegeten of geplast en toen het begon te regenen heb ik iemand moeten vragen om de cape over mijn rugzak te trekken. Maar ook dat vergrootte het windveld, en kreeg de wind nog meer vat op mij. Het was een hel, en ik had vreselijk veel moeite overeind te blijven. Iedere stap eerst neerzetten voordat je de andere deed, anders was je grip al weg.
Op de kam krijg je de keus om de steilere afdaling of de "easy" te nemen. Ik koos de easy one en dat was verre van gemakkelijk. Een open terrein, over de heuvels, en dus de wind. Onderweg ben ik weer goed onderuit gegaan, en slechts lichtelijk beschadigd kon ik verder. De regen werd erger, sneeuw en het water liep deels mijn schoenen in. De onderkant van de broek was nat, en ik had het koud.
De aanblik van het klooster had je al boven op de berg gehad, maar eer je er was duurde mega lang. Toen ik er eindelijk was, kon ik niet wachten om wat warmer te staan. Droog.
De gang binnen stond vol met natte, koude mensen. Te wachten op hun beurt om in te schrijven of te registreren. Ik deed mijn natte cape en rugzak af, vulde het formulier in en stond in de rij op mijn beurt te wachten. Ik hoefde gelukkig niet al te lang te kleumen. Daar heb ik ook ene Jacqueline ontmoet en heb haar papier ingevuld. Zij had absoluut geen gevoel meer in haar handen en vingers. Zij loopt met 2 mannen en heeft 3 weken de tijd.
Ik kreeg bed 217 en kon daar meteen naartoe. Maar eerst heb ik gezorgd dat ik de natte cape en schoenen ergens kon laten, om te drogen. Er waren veel oude kranten voor de natte, doorweekte schoenen. En de vrijwilligers, waaronder heel veel Nederlanders, waren ontzettend lief en behulpzaam.
Ik zag de kans om te gaan douchen, maar helaas was de douche niet erg heet. Dus echt warm werd ik er niet van. Wat mij wel opviel is dat er veel mannen in de badruimte waren, en de volgende dag werd het mij duidelijk dat ik op de herenafdeling had gedoucht! Tja, toen was de toegangsdeur dicht en zag ik pas het mannetje op de deur. Ha ha! Moest toen erg lachen.
Ik deed droge en schone kleding aan, maar ook de broek die natte pijpen had. Dan droogt deze toch een stuk sneller.
Even een broodje gegeten, onderwijl van de Wifi gebruik gemaakt en in de grote relaxruimte kon je rustig zitten. Grote lange tafels, met veel stoelen, wat drankautomaten, een keuken etc. Een prima ruimte voor hen die zelfvoorzienend willen zijn.
Ik was blij dat ik de deur niet uit hoefde, al zou een glas rode wijn op dat moment erg lekker en verwarmend geweest zijn.

Waar ik achteraf spijt van heb is dat ik niet naar de pelgrim mis van 18 uur ben gegaan. Dat had makkelijk gekund, want ik had qua avondeten de eerste sessie om 19 uur. Ik had verwacht dat dit diner in het klooster was, maar Sabrina was de naam van het restaurant en lag buiten het klooster en dus had ik makkelijk vanuit de kerk naar het restaurant gekund. Ik moest nu eerst weer door de regen om daar te kunnen eten.
Ik kwam aan tafel met Louis en Silvio uit Brazilië en Emma uit Australië. Het was reuze gezellig, en per tafel was er 1 fles rode wijn. Nou, we besloten al snel tot de aankoop van een 2 de fles en deelden die 6 Euro met elkaar. Emma wilde geen wijn, dus 2 euro p.p. en we hadden het reuze naar ons zin.
Het was een super lekkere, hete spinaziesoep, Forel met lekkere aardappelen en een appel toe.
Om 19.50 zijn we verhuisd naar de barruimte, want de 2 de diner lichting moest nu gaan eten. Onnodig te zeggen dat we daar in de bar zijn doorgegaan met de wijn, en er kwam nog een Argentijn bij. Gezellig!
Om 21.15 uur zijn we teruggelopen en moesten dat door de nu vallende sneeuw doen! Om 22 uur gaat het licht uit, dus dan kun je maar beter in je bed liggen. Het waren prima cabines, per 4 en 2 boven elkaar. Ik had een onderbed.
Wat een bijzondere dag, en ik was heel dankbaar dat ik hier nu veilig kon liggen. Redelijk ongeschonden op wat blauwe plekken na.

Het klooster, de in 1130 gestichte augustijnenabdij werd al snel een belangrijke stop voor de pelgrims die onderweg waren. Natuurlijk zijn er gedurende de eeuwen allerlei gebouwen bijgebouwd en nu is het een behoorlijk complex. In de loop der jaren is het aantal pelgrims zo gegroeid, dat je er bijna niet aan ontkomt om tijdig te reserveren, anders zou je wel eens terug moeten naar St. Jean, omdat de capaciteit alhier gewoon onvoldoende is. Dat zag je gisteren dus ook, dat ze drijfnat en verkleumd waren, maar er geen bedden meer voor ze beschikbaar. Er zat niets anders op dan terug naar af te gaan, en de volgende dag (vandaag) weer hier naartoe om verder te gaan.

Geschreven door Kittys.trips