Om 7 uur was ik uitgerust wakker geworden en ben maar meteen opgestaan. De straat was rustig, uitgestorven zelfs, toen ik om 07.30 uur de deur van het hotel achter mij dichttrok. Niet voordat ik zeker wist dat ik alles had meegenomen, want er was geen receptie met nachtportier. De kamer- en voordeursleutel moest ik in het slot van de kamer laten.
Het was frisjes maar zonnig, en het beloofde een mooie dag te worden.
Ik was veel te vroeg bij het busstation, dus er was ruimschoots gelegenheid om in een café mijn ochtend café au lait te nuttigen.
De buslijn 811 zag ik al staan en toen ik later instapte, besefte ik dat het een vrouwelijke chauffeuse was. Dat vond ik nogal wat voor de Fransen, maar mogelijk zat dat in de eigenwijze Basken die hier wonen. Niets conform de Fransen :-)
Het was een prachtige rit door een licht heuvelachtig landschap, groen en lieflijk, met prachtig geschilderde huizen. Wit met een bepaald soort rood als combinatie. Alles zag er picobello verzorgd uit.
Een uurtje later was ik in Saint-Palais, en de bus stopte nabij de kerk. Daar wilde ik natuurlijk naar binnen, en dat was ook het moment waarop er een mis bezig was.
Ik kon in de kapel een echte kaars aansteken en dit geheel in deze setting, maakte mij emotioneel en ontroerde enorm, waarbij de tranen over de wangen biggelden. De kaars was zeker voor mam en dat we samen zouden lopen. Het was zo bijzonder dat ik hier stond, aan het begin van een lange reis waar ik heel lang naar uitgekeken had, en nu was het zover.
Na het opsteken (en betaald te hebben!) van de kaars, zocht ik mijn weg door het dorp en naar de route. Maar voordat ik op pad kon gaan moest ik mijn allereerste stempel zien te krijgen,
Er was een herberg waar dat zou kunnen, bij een Franciscaner klooster. Maar waar was dat klooster?
Ik kwam langs een postkantoor, ging er naar binnen en trof een lange rij wachtende mensen aan. Ik schoot er een aan, een jonge vrouw, en zij stapte meteen met mij naar buiten en wees mij de weg. Om vervolgens weer naar binnen te gaan en haar plaats in de rij vast en zeker zonder morren weer terug te krijgen.

In kwam bij de nu lege herberg, verlaten op de beheerder na. Iedereen was natuurlijk allang op pad en hij was bezig om de herberg weer in orde te krijgen voor de gasten van vanavond. Ik vroeg hem een stempel te zetten om het beginpunt van mijn reis aan te geven. Dat was hem een genoegen, en ook dit was weer een heel bijzonder moment!
Natuurlijk vroeg ik hem meteen hoe en waar de route liep. Hij nam mij mee naar buiten, liep een stukje mee en wees mij de weg. Natuurlijk ook met wat looproute advies, hoe lief!
Ik ging oppad, met een gezonde spanning over deze dag. Waar zou ik vanavond slapen? Kon ik het volhouden om zonder vaste plannen iedere dag van start te gaan? Zou het zwaar zijn?
We zouden het wel zien.
De eerste kilometers waren meteen behoorlijk stijgend, maar prachtig. Bloesem, vergezichten en met heerlijk wandelweer.
Ik zag de kersen, nu nog groen en pril maar op dit moment van schrijven, dus 3 jaren later, weet ik hoe zwart, groot en zoet ze waren toen ik ze later die reis ergens in de boomgaard mocht eten. Dat kersenseizoen van begin en eind, van bloesem tot vrucht, van voorjaar naar zomer. Ik zou het meemaken.
En ja, ik was veel te warm gekleed, plus een erg zware rugzak. Kortom, "ze" kreeg het al gauw te warm. Dus het dikke jack ging uit om verder te lopen in een shirt met vest. Dat was samen winddicht en warm genoeg. De luchttemperatuur was nog fris en de wind blies ook best hard. Daardoor kon je het vest echt niet missen.
De route was overal prima aangegeven, met rood-witte balkjes, streepjes, die van de GR routes zoals wij ze kennen. Beter bekend als LAW.

Mijn mooiste ontmoeting die dag was bij een soort van monument, fonetisch iets van STEG...? Daar stond een groepje kinderen, net tieners, en 2 zusters in habijt en kapjes op. Maar ook met wandelschoenen aan!
Zij stonden met elkaar te bidden en te zingen en de zusters legden het verhaal uit van de pelgrims die al eeuwen lang over deze weg naar Santiago liepen en nog steeds lopen. Als herkenbaar symbool en ook een soort van vrijgeleide c.q. paspoort, had men altijd een Jacobs schelp op zijn kleding, of rugzak of waar ze maar plek hadden. Die schelp geeft tot op de dag van vandaag aan dat je op weg bent naar, pelgrim bent en mogelijk een beroep doet op de gastvrijheid of iets wat op dat moment nodig is.
Een van de zusters nodigde mij uit om mee te zingen, ik kreeg de Franse tekst in mijn hand en natuurlijk deed ik dat. Hoe bijzonder en hoe uitnodigend.
De zusters vroegen de kinderen met iets of met iemand in hun gedachten te lopen, en daar tijdens het lopen bij stil te staan. De andere zuster gaf daarna een schelp aan ieder kind, om deze bij zich te dragen en zij gaf er ook een aan mij. Dat brak mijn hart en de schelp heb ik iedere dag op mijn rugzak meegedragen. En deze schelp ging ook tijdens mijn reis in 2018 mee naar de Norte en op de Primitivo. Terwijl ik dit nu zit te typen, kijk ik vol trots naar diezelfde schelp die thuis op de muur hangt, samen met mijn Koninklijke onderscheiding (Ja, een Lintje !) en tussen de oorkondes, als bewijs en teken van het lopende volbrengen van de Camino.

Deze eerste wandel dag was ook meteen een lesje in onderdanigheid en observatie, en geen aannames doen omdat....want:
Na deze ontmoeting met de zusters en kinderen liep ik door. Een lange klim op een steile helling volgde, en naast mij reden ook wat fietsers omhoog, op mountainbikes. Zij waren eerder bij het kapelletje dan ik, en daardoor zag ik dat zij hun bidons vulden aan de zijkant van dit lieflijke gebouwtje, boven op de heuvel.
Ik maakte wat foto's van de omgeving, het kapelletje en van een stuk steen met een glasplaat erin. Gewoon, als een toerist. "Nu knippen, thuis zien we wel waar we geweest zijn.... " een beetje dat gevoel.
Ik had de fietsers zien wegrijden, en liep dat pad ook op om na een behoorlijke tijd te bedenken dat ik geen markering meer had gezien. Het pad was ook niet echt meer van het soort dat wat ik eerder belopen had. Ik werd ook niet gevolgd door de andere wandelaars die ik eerder in de buurt had gehad. Dus, ik bedacht mij dat ik wel eens verkeerd gelopen zou kunnen zijn.... onder voorbehoud bedacht natuurlijk.
Ik pakte mijn fototoestel en bekeek de laatste foto, die van de steen met glas. En, daaronder was heel duidelijk de route aangegeven: links en niet rechts (achter de fietsers aan). Ik leerde op dat moment dat je veel te snel dingen aanneemt. Dat kan zijn over van alles en nog wat, en het nare is natuurlijk ook, over en van mensen.
Wij (ik dus!) oordelen al voordat.... Wij (ik dus!) hebben ons oordeel al klaar voordat..... enzovoort.
Heel fijn dat ik dit meteen als een goede les kreeg, en een die mij tot op de dag is bijgebleven. Ik moet wel zeggen, ik heb er zelf smakelijk om kunnen lachen, want de grap was natuurlijk ook dat ik, als snelle Nel, nu achter de groep kinderen met hun zusters liep. En zij hadden boven heerlijk gerust, wat gegeten en gedronken. Daar zie ik echt de humor van in!
De leeftijd van deze kinderen zal tussen de 12-14 jaar gezeten hebben denk ik. Wat het zo bijzonder maakte was het feit dat zij biddend aan het wandelen waren. Weesgegroetjes en het Onze Vader. En iedereen deed mee! Zie jij dat gebeuren in Nederland? We hebben dat echt niet (meer), voor zover ooit gehad.
De route liep verder langs een tweede kapel, en daar werd ik bijna omvergelopen door een dolle kudde schapen die voor een tractor werden opgejaagd. Je zou denken, neem een hond!
De kapel was helaas dicht, het was 12.30 uur en blijkbaar was ik te vroeg. Dat zeg ik, omdat ik later die avond van mede hostel gasten de prachtige foto's zag. Foto's van een houten beschilderd altaar. Ik liep dus onwetend door, naar Ostabat. De totale afstand tussen Saint-Palais en Ostabat was misschien slechts 15 km. Maar het was prachtig om dezelfde afstand morgen ook te hebben, en zo te wennen aan alles.
De eerste de beste accommodatie had een briefje op de deur: "vol".... en "welkom aan groep die en die..." Nou, doorlopen dan maar.
Het volgende adres, een café/logies, was ook vol. Wat te doen?
Nou, eerst maar eens koffie en wat te eten zien te krijgen in datzelfde café, en ik zag daar mensen hun eigen meegebrachte lunches eten. Dat kennen wij niet, dus vroeg ik het aan een van de aanwezige gasten en die zei dat dit in Frankrijk geen probleem was, zolang je maar wat bestelt. Dat biedt mogelijkheden.
Ik heb er heerlijk wat gegeten en gedronken, want na de appel en overgebleven Nederlandse boterham had ik nog niets gehad.
Het was toen rond 14.30 uur en ik ging op het plein zitten dat er, zoals alles in Frankrijk en Spanje op dat tijdstip, verlaten bij lag. Daar kwam later een Fransman bij, duidelijk ook een wandelaar en we raakten in gesprek. Hij zat te wachten op de rest van de groep en vroeg mij waar ik die avond verbleef. Goede vraag.
Daarop bood hij aan om te bellen naar de herberg waar zij allen logeerden, bij de beroemde Zingende Bask!
Nou.... daar kwam dus weer de helpende hand van Jacob te voorschijn!
De Ferme lag even buiten het dorp, en was prachtig!

Het bizarre van dit moment, april 2020, is dat ik mij een ongeluk heb zitten tikken op de tekst die hier had moeten staan. En er dus niet staat. Gelukkig betreft het geen enorm aantal pagina's maar ik heb altijd het probleem dat, als het eenmaal op papier staat, het uit het hoofd is. Nu is het 22.30 uur in de avond en ik weet dat ik het NU moet ophoesten, want anders verlies ik de helft van de tekst en dat wat ik eerder wel wilde melden.

Poging 2:
Ik kwam op een grote slaapzaal terecht waar 6 losse bedden stonden. Met een kast per bed en behoorlijk wat ruimte, dus privacy. Nu zou later die dag blijken dat er nog maar 1 dame bijgekomen was, een Zwitserse. Geen idee wat haar naam was, mijn verslag laat dat nu niet lezen. Maar, ze was prima gezelschap.
De herberg was groot, en ruim van opzet. Er waren diverse douches, en ik zag het moment schoon om daar gebruik van te maken.
Daarna ben ik buiten, op het gras op een van de vele, prima ligbedden gaan liggen soezen en mijmeren. Er was ook een zwembad, prima voor de hete zomers, maar nu nog echt te koud. Ongekende luxe, deze herberg.
Er waren meerdere dames met hun wasje bezig, en daar waar de zon heen ging werd deze door het wasgoed gevolgd..... door de dames verhangen.
Het ritme en de routine van een pelgrim was mij nog geheel vreemd en onbekend.
Niet veel later zou dat anders zijn, want dan was je eerste handeling na het contant betalen van de overnachting, het "leggen" van je bed. Je installeren, al dan niet met eigen slaapzak. Daarna ga je douchen, want dat kan maar gebeurd zijn. Ik deed dan meteen mijn lenzen uit, en liep de rest van de dag met mijn bril. Dat was prima, en ook omdat ik tijdens het schrijven van mijn verslag geen leesbril nodig heb. Dat maakt het een stuk rustiger voor je ogen. En, als je naar bed ging was het veel makkelijker en sneller om je bril af te zetten, zeker als iedereen al op bed ligt.
Na het douchen krijgen we dan de persoonlijke wasgoed-wasbeurt. Je hebt normaal gesproken niet zoveel kleding bij je dat je het dagen kunt uitzingen met schone kleding. Twee dagen met dezelfde shirts en sokken is net geen probleem, tenzij het vreselijk warm is. En ook de gedachte dat het weer niet altijd meewerkt om te drogen. Dus, al is het nog zo weinig, je wast dat wat vies is en benut de mogelijkheden van de faciliteiten en de droog mogelijkheden.
Daarna, ja dan pas, is er gelegenheid om iets van de omgeving te zien, iets te gaan drinken op een terras of in een kroegje, je verslag te schrijven, een boodschap te doen als je weet dat er niets geserveerd wordt qua diner en/of ontbijt. Gewoon je plannen klaar hebben, om de avond en de volgende dag verder te kunnen.
in bijna alle herbergen betaal je contant, en niet zelden krijg je daar geen bonnetje van....
Dat betekent ook wel dat je de pinautomaten in de gaten moet houden. Niet iedere plaats heeft er een.

De zon verdween en het werd kil buiten, per slot was het nog vroeg in het jaar. Ik ging naar binnen om wat te te schrijven, met een biertje bij de hand.
Om 19 uur gingen we aan tafel, en begonnen met Sangria. Gevolgd door veel rode wijn, een heerlijke groentesoep, rauwe ham, een heerlijke Baskische stoofpot en als dessert lokale kaas met een taartje. Koffie toe.
Voor deze overnachting, diner, en ontbijt betaalde ik 38 Euro. Spanje is veel goedkoper, maar dat wist ik op dat moment nog niet en ik vond dit prima en fantastisch tegelijk. Een heerlijke eerste kennismaking, en zo ook met de gezamenlijke diners. Het gezelschap was een samenstelling bestaande uit wat Fransen, Peter een Nederlander, een Nederlandse getrouwd met een Amerikaan, de Zwitserse en ik.
De taal was een mengelmoesje van alles. Hilarische verhalen en een heerlijke sfeer, vooral toen de patron zijn Baskische liederen begon te zingen. Dat hij dat iedere avond doet, jaar in jaar uit, maakt niets uit. Waarschijnlijk serveren ze ook al jaren hetzelfde diner! Nou, niets mis mee, je bent er toch maar een nacht!
Koffie toe, met goede gesprekken. Het leven in een herberg is net als de 3R's - Rust, Reinheid, Regelmaat.
Rust en regelmaat betreft in deze rond 21.30-22.00 uur: bedtijd. Rust geeft kracht en dat heb je nodig.
Wij waren allen rond deze tijd onder zeil! Een geweldige eerste dag, het was genieten.

Geschreven door Kittys.trips