Het is dinsdag ochtend 7.00 uur. Tijd om op te staan. We worden om 8.30 uur verwacht om te verzamelen voor de dolfijnen. We waren veel te vroeg aanwezig, maar je zou de boot maar missen. Bij het melden kregen we te horen dat de groep die om 5.30 uur was vertrokken wel een aantal dolfijnen hadden gezien, maar niet met ze heeft kunnen zwemmen. We werden nog eens extra gewaarschuwd dat de kans klein was dat we konden zwemmen en zelfs of we ze helemaal zouden kunnen spotten. Maar een vliegtuig vloog al rond om te kijken waar grote groepen waren. We gingen met deze voorwaarden akkoord. Wanneer we ze niet zouden zien zouden we een groot gedeelte van het geld terug krijgen. Dus wie niet waagt die niet wint. Het werd half 9. Geen enkele reactie. Om kwart voor negen kwamen ze melden dat de vorige boot wat vertraging had en dat we nog een kwartiertje moesten wachten. Maar om iets na 9 werden we naar binnen geroepen om onze wetsuits, een muts, masker en snorkel en zwemvliezen. Het is letterlijk in een pak hijsen. Het moet als een tweede huid zitten. Dan nog wat veiligheidsinstructie en tips om de dolfijnen naar je toe te krijgen. We moesten de armen langs ons lichaam houden en geluiden maken door de snorkel. Zelfs liedjes zingen zou echt goed helpen. We schoten toen dus allemaal in de lach. Dan in die pakken naar de bus die ons naar de haven zou brengen. Daar aangekomen zagen we goed wat de aardbeving heeft gedaan. Er was geen haven meer. We konden over een afstand van enkele tientallen meters rotsen zien die normaal niet te zien waren. Het land is dus gewoon verschoven. Men is nu miljoenen dollars aan het investeren om de haven weer dieper te maken zodat de boten weer aan wal kunnen komen. Nu lag de boot op een trailer op het droge. Met een trapje dus de boot op en vervolgens een tractor die ons te water liet. Dus varen maar. Na een korte tijd zagen we een zeehond en een paar albatrossen. Weer wat verder varen een klein groepje dolfijnen maar die hadden geen zin en interesse in onze boot. Dus maar weer verder gaan. Er werd aangegeven dat wanneer we geen andere dolfijnen konden spotten we naar dit groepje terug zouden varen. De moed zakte in onze schoenen. Na ongeveer een kwartiertje zagen we een grotere groep dolfijnen. Sommige mensen maakte voorzichtig wat geluiden om te zien of ze reageerde. Wel nog met wat schaamte gevoel en voorzichtig. Super om ze te zien. Maar echt spectaculair was het niet om te zien. In Madeira hebben we meer van ze kunnen genieten. Maar er is ons van te voren vertelt dat we met wilde dieren te maken hebben. Ze worden niet gelokt en wanneer ze ging zin hebben hebben wij pech. Dan geeft de kapitein aan dat het vliegtuig een groep heeft gespot. Het is wel een half uur varen. Maar wanneer je op zee bent kunnen sommige mensen last krijgen van zeeziekte. Er stonden gekleurde emmer voor het geval dat. Maar gelukkig heb ik van te voren tabletjes gepakt om niet ziek te worden. Ik heb het 1 keer eerder meegemaakt en het is echt geen pretje. Maar bij sommige moest de emmer al snel eraan te pas komen. Maar goed we moesten nog een stukje varen. Frans en ik zeiden al tegen elkaar dat het er vandaag niet in zou gaan zitten. Maar plotseling werd er gezegd dat we ons klaar moesten maken mocht het mogelijk zijn om te gaan zwemmen. De hoop nam dus toe. Dus wij ons verder in ons apenpakje hijsen en naar de achterkant van de boot. En ja hoor daar zagen we de dolfijnen, niet 1 of 5 of 10 maar tientallen. Een geweldig gezicht. En daar ging de klep van de boot open. De hoorn van de boot ging en we mochten in het water. Het duurde nog geen halve minuut of ik had ze al gezien. Je kon ze bijna aanraken. Ik kwam boven water en hoorde iedereen zingen en geluiden maken. Frans kwam voorbij en maakte ook volop hoge tonen. Iedereen was van de schaamte af en maakte dolenthousiast geluiden en zong liedjes. Dus ik ging ook mee doen. We hebben denk ik zeker 10 minuten in het water gelegen en het hield maar niet op. Ze bleven komen. Toen ging de toeter weer. We moesten allemaal terug aan boord komen. Maar dat was nog niet alles. De schipper zette er weer de vaart in zodat we weer voor de groep uit kwamen en dat tot vier keer toe. De laatste keer was ik echt te moe en bleef ik op de boot. Maar dat was niet minder mooi. De dolfijnen maakte geweldige sprongen en het was genieten hoe iedereen zijn liedje zong. Dus pak uit en warm aankleden.
MAAR TOEN!!!!!!!!!!!!
Verschillende mensen stonden ergens in een hoekje met een emmertje bij zich. Ik ging naar voren in de boot mijn warme kleren aan doen en daar sloeg het in alle hevigheid toe. Ik voelde de misselijkheid vanuit mijn tenen naar boven toe gaan. Dus vlug omkleden en naar de achterkant van de boot. En ja hoor, ik had ook een emmertje nodig. Regelmatig staken mensen, ook de stoerste mannen, hun hoofd in de emmer. De twee dames die ons begeleiden hadden het er maar druk mee. Wanneer iemand kotsend het hoofd weer in de emmer stak, stonden zij alweer klaar met een nieuw emmertje. De gevulde emmer werd meegenomen, er werd wat water ingespoten en de inhoud werd over boord gegooid. Gingen mensen eerst nog in een hoekje staan, nu was de schaamte helemaal bij iedereen voorbij en hingen er verschillende waar ze stonden zaten of lagen kotsend boven de emmer. Het schijnt er dus gewoon bij te horen. Gelukkig heb ik alles binnen kunnen houden, maar ik heb voortdurend de emmer in de buurt moeten houden.
Maar deze ervaring nemen ze ons niet meer af. Ik twijfelde wel of ik nog de zee op wilde om eventueel walvissen te zien, maar nu voel ik me beter. Dus wanneer we morgen de kans krijgen om mee te gaan, dan weer pillen slikken en evt. extra meenemen, zoeken waar de emmers zijn en gewoon gaan.
Foto's hebben we helaas niet kunnen maken. Maar ik zal kijken naar een filmpje net als bij de gloeiwormen eerder tijdens onze reis.
https://www.youtube.com/watch?v=yu3gWX388W8

Geschreven door Ingrids.avonturen