De ene dag is de andere niet. Eerst veel zon, nu veel regen. Vorige week was ik nog bezig cactussen te planten, helemaal achteraan op onze grond. De cactushaag is daar een stuk onderbroken en ik wil die helemaal te laten doorlopen. Zo’n cactushaag, daar raakt Ella niet doorheen. Dat is handig want ze is al eens over de witte muur gesprongen omdat ze absoluut bij ons op de landbouwgrond wilde zijn. Verder houdt zo’n haag ook branden tegen. En, ik moest helemaal geen cactussen gaan kopen. Een blad dat op de grond valt, krijgt wortels. Het was dus alleen zoeken naar geschikte ‘scheuten’.
Terwijl ik bezig was, ondervond ik dat het daar de warmste plek van onze grond is. Daar profiteren ook de slangen van, want er lag een vel. Ik heb een slangenfobie. Maar stilaan geloof ik dat zij even bang zijn van mij, want, tot nu toe nog geen levende slang gezien. De meeste slangen zie je op straat, doodgereden.
Nu maar afwachten hoe snel cactussen groeien. Water gaan ze van mij niet zoveel krijgen. Ik moet daar namelijk voor omhoog met mijn gieter, heel onze berg op. Leo heeft wel een waterkraan geplaatst bij ons pomphuis. Daar is hij een hele tijd mee bezig geweest, want hij heeft meteen, het hele boeltje gerenoveerd. Een werk dat ooit moest gebeuren, liefst voor dat er lekken komen.
De laatste dagen hoeven we de planten geen water te geven. Het water valt uit de lucht, met bakken. Tot nu toe zorgde dat hier in ons gehucht niet voor overlast. Het was wel zoeken naar droge periodes om onze wandelingen met Ella te doen. En vroeg of laat word je dan toch eens overvallen door een plensbui. Gisteren zag het er beter uit en waren we te ver van de auto toen het begon te waaien, te regenen, te hagelen, te gieten… Op zo’n momenten ben ik blij met mijn cape en tijdens de hagel mocht Ella er ook onder. Leo was kleddernat. Ik had nochtans, onlangs, regenkledij voor hem willen kopen. Was niet nodig! ‘Seems it never rains in southern California’ zingt hij dan.
Gelukkig hebben we zopas een café ontdekt waar Ella mee binnen mag. En daar mag je ook kleddernat op de stoelen gaan zitten. Je natte voeten kan je even aan de jute zak vegen, die als mat dienst doet. Maar de vloer kan ook wel tegen een stootje. Het café is 100 jaar oud. Dat beweert Rui, de uitbater, die het café al 55 jaar runt.
In een volgend bericht wil ik nog wat meer vertellen over Rui (Roeii uitspreken) zijn café, maar nu misschien toch al even melden dat veel café bezoekers een klak op hebben. Als Leo zich echt wil integreren als Alentejaanse boer, moet hij een klak kopen. De pick up heeft hij al.

Geschreven door Afterboat