Vrijdag 13 september was voor ons een memorabele dag. Dat ging als volgt:
Onze Portugese Fiat, met zijn 25 jaar, had ons al laten voelen dat hij aan ‘t uitbollen was. De brandende Alentejaanse zon had hem geen goed gedaan. We konden er mee leven dat hij er ‘bejaard’ uitzag. Maar toen hij olie begon te druppen en Leo eigenaardige geluiden hoorde, beseften we, dat we best uitkeken naar een andere wagen. Liefst iets met een grote bergruimte of trekhaak om bouwmaterialen te gaan kopen. Ik had een déjà vu. We zouden weer naar veeeel auto’s moeten gaan kijken. Toen ik op internet zocht naar wagens te koop in de buurt zag ik de Mazda pick up. Ik zei tegen Leo: ‘Kijk eens, uwen droomauto’. En ik voegde er meteen aan toe: ‘Als je die nu alleen koopt, zonder mijn inbreng, dan doe je helemaal je eigen zin.’ Leo telefoneerde meteen en de dag erna reden we naar Gois in de bergen rond Mertola, om de wagen in het echt te zien. Proefrit, een koffietje en meteen een afspraak, dinsdag, voor de verkoop in Mertola. Leo trok samen met de vorige eigenaar eerst naar de bank, dan naar de financas, en tot slot naar de verzekering. Daarmee was de zaak helemaal rond. We hebben er weer een oudje bij, 20 jaar, heel veel kilometers. Maar Leo is heel blij met zijn ‘nieuw speelgoed’. Als we ermee rijden vertelt hij wat er allemaal zo geweldig is aan de wagen. Te ingewikkeld voor mij om verder te vertellen, maar wat ik wel begreep is, dat hij in normale stand, op de achterwielen trekt. Daarmee is Leo in zijn nopjes. Vroeger deed hij graag stunts met wagens die achterwieltractie hadden. Toen ik de twee versnellingspoken zag (eentje is voor de ‘veldvitesse’) zei ik dat ik met de Mazda niet veel zou rijden. Ik moest meteen achter het stuur. En dat heb ik dan maar gedaan. Voor noodgevallen weet je wel.
Hier in de buurt rijden wel meer pick ups. Maar de meesten zijn echte ‘werkpaarden’, vaak met een houten laadbak en soms met een grote hond erin. Leo zegt dat hij zich nu ook wat meer een Portugese ‘boer’ voelt. Of de mazda onze integratie zal bevorderen betwijfel ik, maar we hebben wel de boerenbond ontdekt. Jan had daar houten paaltjes gekocht en zei dat we eens moesten langs gaan. Van op de straat lijkt het op de andere huizen, alleen wat groter en met het opschrift ‘coop agricole guadiana’. Geen etalage, simpele deur, maar binnen sta je versteld van de materialen die ze in voorraad hebben en, veel voordeliger dan in de Brico. Leo is er al twee keer spullen gaan kopen. Toen hij zand bestelde en begon uit te leggen waar het geleverd mocht worden, zei de verkoper dat hij ons kende en dat hij wist waar we woonden. Jan vertelde ons dat ze Leo kennen als een lange, met wit haar. Ik vraag me af hoe ze mij omschrijven.
Nog even vertellen dat het vandaag een uurtje zacht geregend heeft, dat is maanden geleden. Hopelijk krijgen ze in het noorden waar de bosbranden woeden meer dan een uurtje hemelwater.

Geschreven door Afterboat