We zijn onze Mus aan ‘t inpakken voor de terugtocht naar België.
Eigenlijk had ik dit een beetje als ‘reis’ gezien. Ik wou nog eens langs de zee in Galicië of Noord Spanje. Maar we zijn van gedacht veranderd. We sleuren Remorkske mee. En ik denk dat de leuke camperplaatsen dicht bij de zee wel goed vol zullen staan in het hoog seizoen. Veel mensen dicht bij elkaar, dat zijn we niet meer gewoon.
Elke keer als we met de auto naar Beja of Mertola rijden, zegt Leo: ‘Oh, ik woon hier graag.’ Nu moet je weten dat hij niet zo gul is met zo’n uitspraken. Meestal ben ik het die mijn bewondering uitspreek voor het landschap en overal foto’s wil maken. Maar toen we in 2013 in Estremoz neerstreken was hij al vol lof over de eindeloze weilanden met schapen, de olijfbomen zo ver je kon zien, de kurkeiken. Waw, zoveel ruimte, hier geen overbevolking. Wat een verschil met België. Je kan hier gemakkelijk 20 km rijden, zonder rood licht, zonder rond punt. En daar voelen we ons allebei goed bij.
Ik verschiet eigenlijk van mezelf dat ik heel tevreden ben met dit eenvoudige leven: om te beginnen geen wekker, wat bezig zijn in de tuin, wat bezig zijn in huis, lezen, wandelen, de pc, de tv, proberen nog wat meer Portugees te leren… En af en toe een uitstap. Zo zijn we vorige week op verkenning geweest naar Azenhas do Guadiana, een pick-nick plaats bij de Guadiana. De verdere omgeving ontdekken, dat zal voor de winter zijn.
En dan genieten we natuurlijk van de lege agenda. Er is niets dat moet, tegen morgen. We zijn dit ‘kluizenaarsbestaan’ al goed gewoon. Ik zal in België wel weer een inhaalbeweging maken wat de sociale contacten betreft. En Leo? Die heeft mij beloofd mee te gaan naar de trouw van Hans. Het verjaardagsfeest van mijn zus, begin september, zal hij ook nog meedoen. En dan laat ik hem weer vrij. Dat wordt dan op z’n eentje naar hier Mussen, terwijl ik nog wat bij de familie blijf.
Maar nu, afscheid nemen dus, van de Alentejo, van onze tuin, van onze zwaluwen, van de mensen die we ondertussen leerden kennen. Ze wensten ons allemaal ‘Boa Viagem’, goede reis. En deze morgen kwamen de twee puppy’s van de bakker parmantig op onze binnenplaats gewandeld. Het leek er niet op dat ze wilden afscheid nemen. Integendeel, ze voelden zich meteen goed thuis. Leo zette ze terug over de afsluiting, maar meteen toonden ze de spleet langs waar ze terug kwamen. Wij hopen hier ook nog dikwijls terug te mogen komen.

Geschreven door Afterboat