Op onze tocht terug naar België, sliepen we onze eerste nacht dus in Terrugem en daar vlakbij ligt Elvas. Al dikwijls zin gehad om de aquaduct daar eens te bekijken, maar meestal wilden we vlug bij de boot zijn. Deze keer had ik het op tijd laten horen: ik wilde even de toerist uithangen in Elvas. We dwaalden door de nauwe straatjes, liepen over de kerstmarkt, deden een stukje van de omwalling en maakten wat foto’s van de aquaduct. Daarna ging Leo siesten in de Mus, ik liep nog ruim een uur verder langs de aquaduct. Ze hebben er aan gebouwd van 1498 tot 1622, hij is tot 30 meter hoog, er loopt nog steeds water over en hij maakt serieuze bochten. Hoe hebben ze dat klaargespeeld!
De volgende nacht zouden we slapen bij Béjar in Spanje, leuke camperplaats, in de bergen, en niet te ver. We wisten niet dat door de overvloedige regen, hier en daar de weg weg was. Eerst was er een berm verdwenen, dan een stukje van de weg, en toen moesten we op de linkerhelft rijden omdat een heel stuk van de weg, met vangrail en al, een eind beneden lag in overstroomd land, eigenlijk bijna een rivier. En dan… verbodsborden, zonder uitleg. Bijna 60 km terug naar het zuiden en andere wegen zoeken. Het was donker toen we in Béjar toekwamen. En toen we daar dinsdag wakker werden, was de wereld wit, gerijmd. IJs op de plassen. De chauffage moest aan. We waren het er vlug over eens dat we maar meteen door zouden rijden naar Frankrijk.
En nu staan we dus in Le Teich bij het bassin d’ Arcachon. Deze voormiddag stapten we tot op de top van de Dune du Pilat. De hoogste duin van Europa, meer dan 100 m hoog, 2,7 km lang en 500 m breed. En nog een interessanter weetje, hij schuift elk jaar 4,5 m op, landinwaarts! Ik was vooraf even gaan lezen op internet en ik had foto’s gezien van een reuze stenen trap. Maar die was er dus niet. Leo vertelde dat ze de trap in de winter waarschijnlijk binnen pakken. Door het zand ploeteren dus. Spijtig voor de foto’s, dat de zon achter de wolken zat. En ik vond het ook heel spijtig dat de duin veel te groot is om op een foto te krijgen. Je kan met een foto nooit weergeven hoe kolossaal die zandhoop is.
Daarna reden we naar Gujan Mestras, naar één van de oesterhaventjes. Daar aten we bij een eettentje met zicht op het bassin, oesters en nog wat andere zeevruchten. Ik met witte wijn natuurlijk. Geen sjiek restaurant, maar wel zo’n feestelijk gevoel. We raakten aan de babbel met twee Ierse vrouwen van onze leeftijd. Ik moest natuurlijk vertellen dat we jaren geleden met onze zeilboot naar Ierland vaarden, maar dat we er niet lang genoeg bleven. Dat begrepen ze, te slecht weer. Maar dan ik weer dat ik bang was van de hoge golven. Leo moest dat nog eens onderstrepen: She is afraid of everything. Waarop één van de dames: I don ‘t think so, because she stays with you.

Geschreven door Afterboat