Vorige dinsdag, toen de luchthaven bijna helemaal verlaten was omwille van de staking, landde ik met een vlucht van Transavia in Brussel. Bijna thuis, in de trein stuurde ik een berichtje naar Leo: ‘Ik mis jullie nu al.’ Waarop hij antwoordde: ‘Ik heb toch nie gezegd da gij weg moest!’
Ik in België, Leo in Portugal. Op de blog zal het een paar weken wat stiller zijn. Tot het hier gaat winteren, dan vlieg ik de ooievaars achterna, terug naar mijn thuis in Portugal.
De laatste dagen in Vale de Açor waren wel erg druk.
Zondag waren we op een BBQ bij Jan en Sandra. Heel lekker, heel ontspannend en Ella was blij nog eens te kunnen ravotten met een andere hond. Lola genoot er ook van. De uren vlogen voorbij en de zon ging onder toen we naar huis reden.
Maandag verkochten we onze fiat, in Beja deze keer. De hele administratie duurde maar anderhalf uur. Ella en ik liepen zolang door Parque de Cidade, in de schaduw van de eucalyptusbomen. Nog dezelfde voormiddag reden we naar Mertola om de verzekering van de wagen op te zeggen. En dan, in de namiddag was er de wijnproeverij bij HFR, Herdade Foz da Represa. Sindsdien bekijk ik een herdade anders. Eerst dacht ik dat het een soort landbouwcooperatie was. Want we wandelen met Ella vaak langs de Herdade dos Lagos. En dat is een heel uitgestrekt domein met grote wijngaarden, stuwmeer, schapen, bijenkorven, ooievaars... Blijkt toch privé bezit te zijn. De eigenares is Duits, heeft het geërfd van haar vader en is er met wijnbouw begonnen. Biologisch dan nog wel. Dat kwamen we allemaal te weten tijdens de rondleiding die Raymond (Nederlander) ons gaf op zijn Herdade. Hij kocht het landgoed, samen met zijn Portugese vriend Nelson. En ze hebben grootse plannen. Het voelde zo goed, eens in eigen taal, vragen te kunnen stellen over de streek waar wij wonen. Maar als ik op deze manier verder vertel wordt het een boek. Dus nu even bondig. We bekeken de gebouwen, de camperplaats, de kapel, de kamers van het toekomstige hotel en we wandelden tot bij Witje. Witje is een paard dat bij hen, zijn laatste jaren, mag doorbrengen. Daarna was er de wijnproeverij met hapjes. Het was een verwennerij. Raymond zorgde voor de wijn en de uitgebreide uitleg. Nelson zorgde voor de Petiscos, ook met uitleg. Hoe meer ik dronk hoe gezelliger het werd. Leo heeft alleen maar geroken aan de wijn. Hij kreeg frisdrank. En Ella kreeg water. Ze werd heel gastvrij onthaald, moet ik nog vermelden. Dan was er nog een gast, Abel. Ook met hem was het leuk babbelen. Leo had het voorspeld: ‘Als ze drinkt, gaat ze nog meer babbelen.’
Het duurde uren, en toen we thuis kwamen, was ik in de wind, en Ella doodop. Ze viel op haar kussen en stond niet meer recht. Ons meisje had haar namiddagslaap gemist. Maar ik hoor van Leo dat ze ondertussen al weer in haar gewone doen is. Het leven gaat verder.

Geschreven door Afterboat